Al jaren zwaaien zelfverklaarde trendwatchers met kartonnen borden waarop de tragische dood van de gitaarmuziek wordt aangekondigd. Kwakzalvers zijn het, want zag je ooit al een gitaar met een houdbaarheidsdatum? Om zulke doemberichten te weerleggen halen we graag concreter bewijsmateriaal boven: ziehier onze lijst met de beste gitaarplaten van 2020! Door Frederik Jacobs en Jonas Vandenabeele
Geen zucht of pijnlijke grimas te bespeuren op onze redactie toen ‘A hero’s death’ van Fontaines D.C. als winnaar uit de bus kwam getuimeld. Een zeldzaam moment van eensgezindheid. Volledig terecht, trouwens: de tweede plaat van de Ierse punkers straalt onmiskenbaar klasse uit. Ze klinkt stukken volwassener dan hun debuut uit 2019. Minder rechttoe rechtaan, meer doordacht. Minder Sex Pistols, meer Stone Roses. Toch gaat de snedigheid nooit verloren in trage lappen muziek als ‘I don’t belong’ of het gelaagde ‘Televised mind’. Veel is te danken aan het charisma van frontman Grian Chatten, die recht in de spotlights spuwt en gromt. Alleen al hoe hij ‘Life ain’t always empty’ predikt in de titelsong. Dit hadden we nodig.
Fontaines haalt het nipt van revelatie Porridge Radio, die met tweede plaat ‘Every bad’ eindelijk opgepikt werd. Wat had je dan gedacht, met een wereldnummer als ‘Born confused’. De bende uit Brighton flanst moeiteloos lichte liedjes in elkaar, haarfijn afgewerkt en doorspekt met teenage angst. Hier en daar een uithaal. Een troostend refreintje. Zwaarmoediger is de hoekige, hijgende postpunk van Protomartyr, op plaats drie. Verrassend is die podiumplek niet: Joe Casey en co. hebben ondertussen een kwaliteitsgarantie op zak.
De anciens van The Strokes scoren hoog met hun beste plaat in jaren, maar laat ons toch vooral focussen op de nieuwkomers. Zo leverde Bdrmm een solide debuut af in de traditie van DIIV en lijkt het duo Sorry met haar vernuftige bluesrock de fakkel van The Kills over te nemen. The Chats hadden voor 2020 al twee platen op hun naam staan, maar rolden met hun derde, ‘High risk behaviour, definitief de rode loper uit naar hun garage.
Bij een aantal platen in dit lijstje kan het genrevoorvoegsel ‘post-’ gebruikt worden. Zo is Bambara postpunk en maakt Thurston Moore post-alles-muziek. Op zich zegt dit weinig over de gitaren noch de muzikale inhoud, maar het toont wel dat er ook binnen de gitaarlijst een enorme verscheidenheid aan stijlen en geluiden terug te vinden is. Zo heeft No Joy me persoonlijk niet al te veel vreugd geschonken – iets over smaken en kleuren – maar is het ontegensprekelijk een interessant genre-experiment waar snaren en elektronica organisch samenvloeien. Dat kunnen we enkel toejuichen.
De Belgen in deze top 20, en dat zijn er heel wat, leveren straffe prestaties. Heisa, Dirk., Kloothommel, en Crackups nestelen zich comfortabel bij het beste van het beste met zes en vier snaren (en alle mogelijke varianten daarop) van dit jaar. Heisa zorgt voor wat de bandnaam belooft: drukke, maar strakke composities en heerlijke tempo’s die orde creëren. Dirk. bevestigt met gemak op hun ‘moeilijke tweede’, we kijken er stiekem al naar uit wat ze op hun derde gaan bekokstoven. Kloothommel laat de gitaren heerlijk dromerig zoemen op ‘Seas near over’ en Crackups ten slotte is een afsluiter om u tegen te zeggen, een schop onder je kont met schreeuwende gitaren.
1 Fontaines D.C. – A hero’s death
3 Protomartyr – Ultimate succes today
4 The Strokes – The new abnormal
7 Thurston Moore – By the fire
8 The Chats – High risk behavior
11 Bambara – Stray
13 King Gizzard & The Lizard Wizard – K.G.
16 Dirk – Cracks in common sense