Kloothommel verzamelt op ‘Seas near over’ een bonte verzameling indrukken, gelijkend op elkaar maar nooit overlappend. De eerste langspeler van de Gentse band is een druilerige, bewolkte dag van de beste soort geworden, zo eentje waar je met veel genoegen naar ligt te kijken vanuit de veilige warmte. Tien nummers lang passeren evenveel karakters de revue, die stuk voor stuk wat te zeggen hebben.
Als een huisgemaakte cocktail mengt ‘Seas near over’ de beste versies van Kloothommel tot een sterke maar afzichtelijke kleur. Te gewaagd voor de keuken, prima voor de garage waar het echt vuile werk gebeurt. Binnen de juiste context klinkt dat allemaal vanzelfsprekend, en weet de band ons ook nog eens te charmeren.
Op aangestipte momenten maakt de groep van dagdromen een evidentie. ‘Blossoms’ is even vluchtig en prachtig als ontluikende bloesems zelf. De optimistische en verwachtingsvolle opener ‘Waves’ reach I & II’ weet dan weer moeiteloos de anticipatie te vatten van aankomende golven die verkoeling beloven op een stralende dag.
Het kwintet legt in het totaalplaatje het vereiste zelfvertrouwen aan de dag, het aandoenlijke Frans uit ‘85’ inbegrepen. Dat vertrouwen in eigen kunnen verlaagt zich nergens tot arrogantie en geeft de mannen nog meer persoonlijkheid mee dan ze sporadisch durven te demonstreren. Bijwijlen bruusk maar nooit bruut: Kloothommel heeft de juiste toon te pakken gekregen om zijn gedachten uit te drukken. Iemand die na je auto te hebben aangereden het briefje waarop te lezen valt dat dat nu eenmaal het leven is met genegenheid onder je ruitenwisser schuift, want zo sympathiek is ie wel.
Kloothommel heeft zich voor zijn eerste langspeelplaat de vrijheid om te experimenteren cadeau gedaan, een attentie die rendeert. Al blijft het geëxperimenteer wel binnen de perken; raken aan de bands rudimentaire geluid blijft een brug te ver, maar binnenin zijn afgebakende ruimte verschuiven de meubels nogal wat. Het trouw blijven aan zichzelf blijkt geen zonde, het draagt opnieuw bij tot die persoonlijkheid.
De groep rommelt aan de structuur van nummers en filosofeert zo over wat de inhoud ervan kan en hoort te zijn. Het levert een subtiel onderzoek op dat door z’n zorgvuldige samenstelling ontsnapt aan een terloopse ontleding. Een grens trekken tussen strofes en een al dan niet instrumentaal refrein zou in ‘HMH’ toch maar verspilling van kostbare luistertijd zijn. Door de laatste twee nummers afwisselend slechts een ogenblik lang en vervolgens eindeloos te maken poneert Kloothommel ook het vraagstuk over hoe lang een nummer nu hoort te zijn. Helaas zijn het kortstondige ‘Blossoms’ en het afsluitende epos ‘Morning, it’s cornered’ even straf, zodat we het antwoord schuldig blijven.
Op vlak van teksten is de fijnzinnigheid en humor van Kloothommel een nadrukkelijke sterkte. “Excuse my French before I begin” croonen vooraleer verder te gaan in het Frans kan dan wel evenzeer de stempel kitsch als gevat mee krijgen, bijdehand is het alleszins wel. ‘Athletes’ families watching TV’ steekt fijner en scherpzinnig de draak met oppervlakkige en voorspelbare levenslopen. De slepende instrumentatie gepaard met de overtuiging van de boodschap zorgt voor een bitterzoete mengeling van emoties, die je nochtans welgevallen opnieuw wil oprakelen. Dezelfde ongemakkelijke opmerkzaamheid maakt even effectief komaf met de utopie van nostalgie in ‘80’s carry this tune!’, al is het gewiekst verscholen achter een façade van verheerlijking.
‘Seas near over’ weet een vermakelijk evenwicht te vinden tussen beschrijven en opmerken, slaan en zalven, zang en instrument. Het mijmeren van frontman Ramirez Timmerman balanceren met het instrumentale is maatwerk. Beide concurreren om aandacht maar verliezen zodra de ander in beeld komt, in een getijdenwaardige cadans. De verzameling robuuste nummers die Kloothommel uit zijn mouw schudt, geeft een pleidooi om binnen het bekende te gaan ontdekken en onderzoeken. Uitschieters als ‘Blossoms’ en ‘Morning, it’s cornered’ tonen evenwel aan dat eens buiten de vooropgestelde lijnen kleuren veel kan opleveren, van kortstondige fragiliteit tot uitgesponnen verwennerij.
