Elke keer de Canadezen van Suuns met iets nieuws op de proppen komen, bemerken we dat er zich een gezonde dosis nervositeit van ons meester maakt. Des te meer wanneer drummer Liam O’Neill meedeelt dat het nummer ‘Pray’ eigenlijk op het vier jaar oude ‘Hold/still’ had moeten staan: “It didn’t make the cut, probably because we loved it so much and thought we had an even better version of it in us“. Nu wordt ‘Pray’ alsnog op de wereld losgelaten op de ep ‘Fiction’. Een cursus “scheppen van hoge verwachtingen” hoeft Suuns al niet meer te volgen. 

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ‘Pray’ lost die verwachting niet helemaal in. Met een relatief introverte aanvang wordt een schijnheilig sfeertje gecreëerd dat het avant-gardistisch gebed kracht bij zet. De inbreng van de basdrum, het licht verhoogde tempo en de combinatie van feeërieke en vervormde klanken hadden daarbij een aanzet tot meer kunnen, of moeten, zijn. Daardoor laat het een soort leemte achter, ook al is dit het langste nummer op de ep.

Suuns kondigde aan dat ‘Fiction’ ontstond tijdens het ontleden, herwerken, knippen en plakken van oude opnames, demo’s en probeersels. Dat upcyclen van oud werk is op zich een interessante oefening gebleken. Niet zozeer omdat Suuns zich van een totaal andere kant toont, wel omdat het een mogelijke blik werpt op wat de toekomst inhoudt. Indien we afgaan op het afsluiter ‘Trouble every day’ dan ziet deze er vrij getroubleerd uit. Met een bijna onnavolgbare, futuristisch vervormde parlando tracht Ben Shemie de prefrontale cortex te destabiliseren terwijl op de achtergrond een jazzy deuntje met de typerende Suuns sound in gesprek gaat. 

‘Look’ evolueert naar een soort melodieuze drone die als een soort coïtus interruptus van zijn pluimen laat, waar we net het Swans-jasje hoopten te ontdekken. Daarmee laat Suuns de kans liggen om maximale impact te genereren. Iets wat ook tijdens ‘Breath’ (feat. Jerusalem In My Heart), marsmuziek uit het Midden-Oosten, terugkeert. Bij het horen van Amber Webber (Lightning Dust) tijdens ‘Death’ krijgen we het flink benauwd. De warme stem van Webber weeft een mooi patroon in de contrasterende elektro drone waarbinnen ze werkzaam is. Wat het alle drie tot begeesterende nummers maakt, maar waarbij we vooral het gevoel krijgen dat dit experiment niet ver genoeg gaat. Mits meer ruimte om verder uit te deinen is het potentieel aanwezig om quasi eindeloos in te werken op lijf en leden. 

Als ‘Fiction’ een voorbode is voor een nieuw album, hopen we dat Suuns hierop geen compromissen sluit en het aantal nummers beperkt, maar hen anderzijds veel meer tijd geeft om op onze oren in te werken. Gooi daar, in navolging van ‘Trouble every day’, enkele kleine mindfucks bovenop en de kans bestaat dat we achteraf verbijsterd en licht mentaal gehavend achterblijven.