In een recent verleden van pakweg zes jaar smeet hij nog met gitaren in het noiserockduo Mosquito. In de voortgang van de tijd werd de muziek van Kevin Imbrechts, hoewel de decibels wat lager liggen, allesbehalve minder volumineus en intens. De aanschouwelijke ambient die Imbrechts met Illuminine creëert is een reiniging van de ziel en laten je voor een kort moment kennismaken met kwetsbaarheid in zijn puurste vorm. In het heetst van de strijd tegen de coronapandemie is het vechten tegen vereenzaming zaak geworden. Illuminine weet met ‘Baptism of solitude’ echter een positieve connotatie aan eenzaamheid te geven.

Dat ‘Baptism of solitude’ een ode aan die eenzaamheid is, heeft overigens voornamelijk te maken met het feit dat Imbrechts er voor het eerst voor koos om geen samenwerkingen aan te gaan. Het is enkel en alleen de kern van Illuminine die wordt blootgelegd. Een manier van werken die Imbrechts altijd toepast bij het schrijven van nieuw materiaal, waarna deze verder wordt uitgewerkt met diverse instrumentatie. Deze keer heeft Imbrechts alles in zijn naakte eenvoud gelaten en zo biedt ‘Baptism of solitude’ een unieke kijk op dertien muzikale geraamtes.

“Op ‘Baptism of solitude’ heb ik meer het pure, warme gevoel dat je hebt als je terugdenkt aan je kindertijd proberen te verweven.” verklaarde Imbrechts in ons recent interview met hem. ‘Take 3 – Ways’ is bedoeld om die zaligmakende nostalgische sfeer op te wekken. Het tijdperk waarin slaapliedjes overheerste en de gelukzaligheid van een kinderlijk leven troef was. De warme gloed die Imbrechts creëert weerspiegelt een hoopvolle periode als kind. Tijdens ‘Take 9 – Planes’ wordt die warmte eens te meer ervaren. De kalmerende melodie gepaard met de witte ruis afkomstig van een oude taperecorder en een overvliegend vliegtuig geven je een oase van rust.

De schoonheid van het geheel dat ‘Baptism of solitude’ vormt, schuilt zich niet alleen in de mooie composities van Imbrechts. Hoewel alle nummers volgens hetzelfde principe zijn opgebouwd, geeft het warme en brede spectrum dat in de mix is geconstrueerd een eigenheid aan elk nummer. De subtiele panning van links naar rechts op ‘Take 5 – Solips’, verrijken de luisterervaring en de nevelachtige in galm gedrenkte soundscapes op ‘Take 4 – Echo’ brengen het suggestieve naar boven.

Op deze manier sluit Illuminine een jaar af waarin hij de kracht van het alleen zijn als geen ander de meester werd, terwijl de menigte het schabouwelijke 2020 niet ver genoeg achterwege kan laten. De wondermooie composities die Imbrechts weet te bekomen met louter het essentiële toont aan dat hij zich in zijn sas voelt in een desolate toestand. We raden iedereen die stilaan moegestreden raakt aan om in de huid te kruipen van ‘Baptism of solitude’. Deze remedie toont tijdens de eerste luisterbeurt al z’n efficiëntie.