Header image

Illuminine over eenzaamheid en het nieuwe album ‘Baptism of solitude’: “Je kan daar hele mooie dingen uit maken”

door Gertie van den Bosch

Op zoek naar troost en zalving op een zondagavond blijft Illuminine nog steeds één van onze favoriete ambient/postrock-producerende bands uit België. Vijf jaar geleden besloot Kevin Imbrechts om zijn werk ook met een publiek te delen en deze week mogen we onszelf verblijden met zijn vierde album. ‘Baptism of solitude’ volgt na de trilogie van zijn eerder oeuvre met meer instrumentale en melancholische klanken. Het is een ode aan de eenzaamheid en meer dan ooit een terugkeer naar de meest authentieke versie van Illuminine.

Ergens tussen Kerst en nieuwjaar van 2018 produceerde Kevin op drie dagen en nachten een reeks nieuwe nummers zonder al te veel poespas. “Eigenlijk is het gewoon helemaal anders dan de voorgaande platen. Het is vooral een verschil in de instrumentatie. Bij de eerste drie platen had ik een gitaar, strijkers, blazers, piano, alles erop en eraan. En nu ga ik meer terug naar de kern van de zaak, en dat is gewoon hoe ik mijn nummers schrijf op mijn kamer. Dat is altijd met één gitaar en een taperecorder. Nu heb ik dat eigenlijk gewoon zo gelaten, onbewust ook wel, want ik heb pas een jaar later beseft dat ik daarmee eigenlijk een plaat had gemaakt. Zoals ik die nummers daarna terug hoorde, klonk dat eigenlijk als zo’n mooi geheel, dat ik dat wel moest uitbrengen.”

De dertien nummers op de plaat zijn ook in die volgorde opgenomen, opnieuw heel rechttoe rechtaan. “Ik schreef het op dat moment zelf, nam het op, ik mixte het en dan was het nummer klaar. Bij een normale plaat van Illuminine doe ik daar een paar maanden over. Nu is het heel simpel gegaan, een heel organisch proces ook. Het kwam voort uit een buikgevoel, als reactie op het verwerken van een aantal donkere gedachten. Het is geschreven in een overgangsperiode in mijn leven van een moeilijkere periode naar een iets meer stabiele periode. Die plaat is eigenlijk het kantelpunt geweest tussen die twee periodes. Je kan dat als donker interpreteren, maar hoe ik het vooral zie is dat het een meer hoopvolle plaat is. Naar Illuminine-normen is het soms wel vrij vrolijk soms van melodie.”

Zo verwijst ‘Take 3 – ways’ naar een positieve jeugdherinnering en zien we een guitige Imbrechts met retro koptelefoon op de hoes van de nieuwe plaat pronken. “Als je jong bent, ben je nog puur en heb je weinig filters in je hersenen en in je manier van praten over wat je goed en slecht vindt. Deze plaat is ook zo een heel jeugdige plaat voor mij, omdat ik die gewoon heb geschreven, opgenomen en uitgebracht. Voilà, dat was het. Zo simpel is het. Dat refereert dan ook naar mijn jeugd en hoe ik mij toen voelde. Dit is een heel pure en intieme plaat, trouw aan mezelf. Ik heb deze plaat aan niemand laten horen tijdens het proces en ik heb die afgewerkt zonder dat iemand, misschien wel mijn buren, dat gehoord heeft of een mening gegeven heeft. Zodra je een klankbord maakt, ga je je muziek een beetje aanpassen, want dan denk je, “ah die persoon heeft dat gezegd”, of “ik ga dat misschien wat anders doen”. En dat heb ik nu totaal niet gedaan, dus het is echt wel een plaat die heel nauw aan mijn hart ligt. Ik sta daar ook honderd procent achter, omdat het gewoon echt iets van mij is dat ik in eenzaamheid heb gemaakt. Dat is het mooie aan eenzaamheid, je kan daar heel mooie dingen uit maken.”

Ik kan heel mooie dingen maken uit eenzaamheid

In eenzaamheid op zoek gaan naar authenticiteit is dus ook teruggrijpen naar het verleden. “Bij het opnemen van mijn andere platen dacht ik minder aan mijn jeugd en dacht ik meer aan de toekomst. Bijvoorbeeld toen ik naar IJsland ging om aan mijn muziek te werken. Op ‘Baptism of solitude’ heb ik meer het het pure, warme gevoel dat je hebt als je terug denkt aan je kindertijd erin proberen te verweven.’

In tegenstelling tot de vorige albums, werkte Illuminine steeds samen met andere producers, artiesten en regisseurs. De samenwerking is nu heel erg beperkt gebleven. “Enkel de mastering heb ik door iemand anders laten doen, omdat dat iets heel technisch is en ik dat zelf niet kan. Ik heb daarbij gevraagd om die mastering zo miniem mogelijk te doen om echt dicht bij de mix te blijven. De inhoud van de nummers, daar is niemand anders aan te pas gekomen. Ik vind dat wel een fijne manier van werken. Dat was voor mij een openbaring, een bevrijding dat het zo ook wel kan. Vaak denk je als je aan een plaat begint van die moet dat mixen, die moet dat masteren, die moet een bijdrage schrijven, die moet dat arrangement schrijven. Nu was dat gewoon op mezelf. Je neemt op wanneer je denkt dat je er klaar voor bent. Zo simpel kan het zijn.”

Daarnaast heeft Illuminine in het afgelopen jaar wel veel andere samenwerkingen gedaan. Zo schreef hij de soundtracks voor ‘De Stig’, een film over het leven van wielrenner Stig Broeckx, werkte hij bijhorend geluid uit voor het boek ‘The Outlaw Ocean’ en schreef hij muziek voor de dansvoorstelling ‘Tulips’ in Londen. “Die hebben mij gewoon gemaild om samen te werken. Ik vind dat ook de meest fijne manier van werken in plaats van echt op zoek te gaan naar samenwerkingen. Ik laat dat mij gewoon overkomen. Als ik geen mail krijg, krijg ik geen mail. Als ik er eentje krijg, is dat fijn en als dat klikt, dan werken we dat verder uit. Ik vind dat wel fijn om te doen, want je komt wel altijd in een ander wereldje terecht. Een regisseur heeft een eigen manier van werken. Of als je een dansvoorstelling schrijft, heb je weer een heel andere invalshoek. Je leert daar wel veel uit. Ik zou dat wel graag willen doen in de toekomst ook nog, maar dat moet gewoon op mijn pad komen. Als dat niet op mijn pad komt, is dat even goed. Het is niet mijn brandende ambitie om bijvoorbeeld een Hollywoodfilm van muziek te voorzien. Als het moet komen, zal dat wel komen.”

Het album is gemaakt en geschreven voor we te maken kregen met het coronavirus en verwijst vooral naar eenzaamheid. Terwijl dat vandaag eerder negatieve effecten heeft op onze samenleving, kan ‘Baptism of solitude’ ons troosten en motiveren om die eenzaamheid te omarmen. “Toen ik die plaat gemaakt had, had ik totaal geen idee wat er nu nog ging komen. Als je een plaat afwerkt, laat je die los aan de mensen. Voor mij is die plaat af, je kan daar niks meer aan veranderen. Dat gaat z’n eigen leven leiden. Dat komt in een bepaalde tijdsgeest terecht en de mensen gaan daar dan op hun eigen manier een mening of betekenis aan geven. Het komt nu inderdaad wel allemaal mooi samen, omdat die plaat gaat over eenzaamheid en dat mensen zich nu eenzaam voelen. Dat was eigenlijk helemaal niet gepland want de release stond eigenlijk al een jaar geleden gepland. Het is gewoon een plaat die op het juiste moment wordt uitgebracht zonder dat ik dat eigenlijk bij stilgestaan heb. Ik denk dat veel mensen zich daar wel mee kunnen verbinden op een bepaalde manier.”

Toch ervaart Illuminine niet al te veel last van de huidige crisis. “Ik had een paar liveshows gepland maar die zijn natuurlijk in het water gevallen, da’s het jammere eraan. Maar ik denk wel dat we dat in de lente nog, zoals het er nu naar uit ziet, kunnen hervatten, dat die verplaatst kunnen worden. Van nature speel ik minder graag live, dus ik vind dat persoonlijk niet heel erg. Het zou toch wel fijn zijn, omdat dit wel een speciale plaat is, om ze live te brengen. Dan zou ik ook solo optreden. Dat is iets helemaal anders. Normaal spelen we met zes à zeven mensen met een heel orkest. Het zal helemaal anders zijn. Daar kijk ik wel eens naar uit om helemaal naar de basis te gaan om terug met mij en mijn gitaar op podium te staan en dat zo aan de man te brengen.”

‘Baptism of solitude’ verschijnt 18 december.