De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
We bundelen onze vangsten ook in een Spotifyplaylist. Zo heb je altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Waar het jeugdige verlangen van JAKOMO op ‘Luvonwiels’ nog zorgeloos leek en op ‘Tsjkn’ naïef en impulsief, laat ‘Resolutions’ een standvastiger geluid horen. Ook al maken goede voornemens sommige doelen niet minder onbereikbaar, qua muziek lukt dat gelukkig wél. Zo krijgen we onder de productie van Mathias Stal een dEUS voor de nieuwe melancholische generatie, met bovendien een ecologische knipoog naar Kendrick Lamar! 2019 approves. – Staf
Pittoresk en iconisch, dat Brugge, al verdient het af en toe ook eens een muzikale trap onder z’n kont. Dat neemt Budget Trash gelukkig al even voor z’n rekening: vier skaterkids die hun garage ontgroeiden en zich onder meer tot in de finale van Humo’s Rock Rally wisten te werken. Aan dat handvol losse singles voegde de band onlangs ook het ietwat duistere ‘Baroness’ toe, waarmee een lading lofi shoegaze wordt geïnjecteerd in hun surfy sound. Een flard DIIV, beetje Cloud Nothings, een knipoog naar Ariel Pink: Budget Trash kent z’n invloeden, maar doet daar iets eigenzinnigs mee.
Bij Bed Rugs en Borokov Borokov beroert hij trommels, knopjes en toetsen zonder weerga, en ook solo weet Noah Melis al een tijdje te intrigeren. Psychedelica, 80’s synths, dromerige drumcomputers: onder Shy Dog (foto) richt hij zich op een soort kruising van Beach House, Mac DeMarco en Alex Cameron. Soit, tot zover de geforceerde situering – belangrijker is dat Noah na de zomer met een tweede full album komt, en dat ‘Paradigm shift’ daaruit de eerste single vormt. De charmante wazigheid van weleer tekent opnieuw present, al barst het hobbelige artpop-liedje daarnaast ook van de bouwstenen: zowel ritmisch als melodisch verrast Noah quasi iedere maat met iets nieuws – gong en xylofoon incluis. Toon = gezet, jawel.
In het buitenland hield men er nooit mee op, en sinds enige tijd kan het ook in België weer: artiesten die een groots, maar persoonlijk en vooral intrigerend concept verbergen achter een schijnbaar banale voor- en achternaam. Denk maar aan Jan Verstraeten. Nu is het de beurt aan de naar Leuven uitgeweken Australische Nederlander Thomas Maarten, met een conceptplaat over het transcendente van anorexia. Op 16 juni, een zondag, om 10.00 uur (tijd om naar de mis te gaan?) verschijnt zijn debuut ‘Angels don’t eat’. – Staf
Hij is vermoedelijk nog maar net bekomen van die marathonsessie die dEUS in de AB neerzette – acht shows rond twintig jaar ‘The ideal crash’, na elkaar – of Tom Barmans andere band laat weer van zich horen. Nu ja, TaxiWars is in feite voor een minstens even groot aandeel het project van saxofonist Robin Verheyen, en intussen staat al het derde album bij die samenwerking in de steigers. ‘Sharp practice’ is daaruit de tweede single De sluwe song geeft opvallend weinig jazz prijs: op een uitgepuurd, ritmisch fundament gooit Barman z’n poëtische zanglijnen, waarbij z’n rock-’n-roll allure niet lang wegblijft. Als een soort Grinderman die flirt met funk voegt het viertal met andere woorden weer een boeiend nieuw luik toe aan z’n discografie.