Waarschijnlijk hoorde niemand van de stemmers (en misschien wel van de hele wereld) zoveel platen als Alexander Spriet. Een uitgebreid jaaroverzicht kon dus niet uitblijven.
Ach, wat was 2014 een fijn jaar. Ook al vallen de echte topplaten eenvoudig op één hand te tellen, de afgelopen 12 maanden brachten een ongezien aantal goede tot heel sterke albums voort. Een groot verschil met het magere beestje 2013. Helemaal bovenaan mijn lijst paradeert Perfume Genius.
1. Perfume Genius – Too bright
In 2010 moest Mike Hadreas het nog – onterecht zo blijkt ondertussen – afleggen tegen The National. Twee jaar later prijkte Dirty Projectors’ ‘Swing lo Magellan’ nog net boven ‘Put your back n 2 it’ in mijn eindejaarslijstje. Derde langspeler ‘Too bright’ is uiteindelijk wél goed voor het eerste plekje. Het is de meest zelfverzekerde plaat tot nu toe van de schuchtere Amerikaan, zonder aan emotieve kracht in te boeten.
2. Sharon Van Etten – Are we there (foto)
Op twee vinden we Sharon Van Etten terug die met ‘Are we there’ tot aan het einde in de running was voor het hoogste trapje; details beslisten er uiteindelijk anders over. De zangeres stortte haar hart uit op elf bij momenten hartverscheurende nummers, met als hoogtepunt ‘Your love is killing me’. “Break my legs so I won’t walk to you. Cut my tongue so I can’t talk to you. Burn my skin so I can’t feel you. Stab my eyes so I can’t see”, het moet één van de meest pijnlijke stukjes tekst van het voorbije jaar zijn.
3. Wild Beasts – Present tense
Verdienstelijk derde werden de jongens van Wild Beasts. Met al een tweetal sterke albums onder de arm is het een klein mirakel dat het Britse viertal geen bekendere status geniet. Neem nu bijvoorbeeld leadsingle ‘Wanderlust’, dat uitermate geschikt is om grijsgedraaid te worden op de betere radiozender. De groep imponeerde bovendien toen ze ‘Present tense’ in de Brusselse Botanique kwamen voorstellen in april.
4. Grouper – Ruins
Als Grouper ‘Ruins’ iets vroeger had uitgebracht, was een podiumstekje niet onwaarschijnlijk geweest. Gezien het verschil in aantal luisterbeurten met de top drie, moet Liz Harris echter toch genoegen nemen met een vierde plaats. Opgebouwd uit niet veel meer dan zachte pianoklanken en Harris’ ingetogen fluisterstem is ‘Ruins’ met voorsprong de meest pure plaat van 2014.
5. FKA twigs – LP1
‘LP1’ is zo’n plaat waarbij de rillingen je vanaf seconde één over de rug lopen. FKA twigs, nieuwbakken koningin van de futuristische r&b, wist twee ijzersterke ep’s met succes op te volgen met een fantastische debuutlangspeler. Dat dit niet zo evident is bewees BANKS met haar ietwat tegenvallende ‘Goddess’. Tussen de 10 songs op ‘LP1’ zit heel wat geweldig materiaal (veel hartjes voor ‘Two weeks’ en nog meer voor ‘Pendulum’), maar als plaat kwam ons twijgje toch net te kort om helemaal bovenaan mee te doen.
- 6. Lykke Li – I never learn
- 7. Angel Olsen – Burn your fire for no witness
- 8. The Antlers – Familiars
- 9. Adult Jazz – Gist is
- 10. Run The Jewels – Run The Jewels 2
Niet alleen Sharon Van Etten kreeg een lastige liefdesbreuk te verwerken, ook Lykke Li overtuigde met een intense break-upplaat. Mensen die niet van een overdosis drama houden beginnen er echter best niet aan. Ook heel erg mooi waren de albums van Angel Olsen en The Antlers. Op die eerste vind je in de vorm van ‘Windows’ trouwens één van mijn favoriete liedjes van het jaar. ‘Familiars’ was dan weer een knappe stap vooruit na het degelijke ‘Burst apart’. Adult Jazz scoorde met hun hemelse mix van onder meer Yeasayer, Animal Collective en Dirty Projectors en voor de vettigste beats en rhymes moest je dit jaar bij Killer Mike en El-P zijn.‘Run The Jewels 2’, klopte het puike ‘Piñata’ van Freddie Gibbs & Madlib in de hiphopcategorie.
- 11. Hundred Waters – The moon rang like a bell
- 12. Sun Kil Moon – Benji
- 13. How To Dress Well – “What is this heart?”
- 14. EMA – The future’s void
- 15. St. Vincent – St. Vincent
- 16. Samaris – Silkidrangar
- 17. Taylor Swift – 1989
- 18. Damon Albarn – Everyday robots
- 19. Cloud Nothings – Here and nowhere else
- 20. Future Islands – Singles
Van de man die ons het gevleugelde ‘War On Drugs: suck my cock’ bracht hoorden we een erg sterk ‘Benji’. Op die manier kunnen we 2014’s meest knorrige brompot zijn vervelende gedrag toch nog een beetje vergeven. The War On Drugs komen we overigens pas verder in mijn lijstje tegen, dus hé, die prestigestrijd haalt Sun Kil Moon dan toch nog.
In de categorie ‘in de pers genegeerde albums’ scoorde het IJslandse Samaris het best. Echt waar Pitchfork, geen review? ‘Hafið’ moet voor mij zelfs zowat het meest verslavende nummer van het jaar geweest zijn. Voor de fans van pakweg Braids, die hun muziek graag overgoten met een Scandinavisch sausje hebben, is ‘Silkidrangar’ zeker een aanrader.
Dé verrassing in mijn eindejaarstop is Taylor Swift. Ik zie jullie je wenkbrauwen tot hier fronsen, maar het moet gezegd worden: de zangeres maakte gewoon de beste pure popplaat van 2014. Onder invloed van goede vriendin Lorde, kregen we een veel volwassener geluid te horen van de Amerikaanse wereldster. Ze liet daarenboven blijken dat ze meer is dan een hersenloos zangeresje en profileerde zich als het rolmodel bij uitstek voor meisjes en jonge vrouwen over heel de wereld. Ons Miley Cyrus kan daar nog een puntje aan zuigen.
- 21. The War On Drugs – Lost in the dream
- 22. Ought – More than any other day
- 23. Dean Blunt – Black metal
- 24. Mon-o-Phone – Escapism
- 25. Lydia Ainsworth – Right from real
- 26. Foxes in Fiction – Ontario gothic
- 27. Arca – Xen
- 28. Hildur Guðnadóttir – Saman
- 29. Caribou – Our love
- 30. Taylor McFerrin – Early riser
Mon-o-Phone verdedigt de Belgische eer in mijn top 30. Oscar & The Wolf bleek een waardige concurrent, maar ‘Escapism’ straalde toch meer klasse uit en was een evenwichtigere plaat dan ‘Entity’. Desondanks een dikke duim omhoog naar Max Colombie en zijn gevolg, die met straffe singles als ‘Undress’ en ‘Princes’ eventjes de internationale blogosfeer doorkruisten. Aangezien Kate Bush de voorbije maanden snel uitgroeide tot één van mijn favoriete artiesten aller tijden kon ook Lydia Ainsworth, die vrolijk in haar voetsporen dartelt, niet ontbreken. Zelden evenaarde een nummer zo goed de sfeer die Bush uitademt als ‘Malachite’.
Voor nog meer IJslandse pracht zorgde Hildur Guðnadóttir. De celliste verzorgde met het mooie ‘Saman’ de soundtrack van vele nachtelijke uurtjes. Net als Dean Blunt trouwens, die ondanks de typerende zwarte hoes en een albumtitel als ‘Black metal’ in de verste verte niets met Metallica gemeen heeft. Afsluiten doen we met nog een Taylor, maar dan één die algemeen iets meer aanvaard wordt. Taylor McFerrin bracht namelijk ‘Early riser’ uit op het Brainfeeder label van Flying Lotus en schonk mij daarmee toch meer genot dan die laatste zelf met zijn ‘You’re dead!’
En dan nog dit
Zoals ieder jaar konden ook in 2014 enkele grote namen de (hoge) verwachtingen niet waarmaken. Grootste teleurstelling voor mij was Metronomy’s ‘Love letters’. Waar voorganger ‘The English Riviera’ zich nog uitstekende leende voor euforische, funky zomerdansjes bracht ‘Love letters’ mijn anders zo dansgrage benen amper in beweging. Ook Alt-J wist hun straffe debuutplaat niet van een waardige opvolger te voorzien. ‘This is all yours’ klonk te veel alsof de Britten zichzelf aan het parodiëren zijn geslagen. Eén van de weinige lichtpunten was ‘Hunger of the pine’, voorzien van het heerlijke Miley Cyrus-sampletje.
Deden mij dit jaar het meest enthousiast rondspringen: de bijna kinderlijk vrolijke muziekjes van het PC Music-collectief en aanverwanten. Zo was er in de eerste plaats het suikerzoete ‘Hey QT’, het resultaat van een samenwerking tussen SOPHIE en PC Music-oprichter A. G. Cook. Beiden hadden trouwens solo ook enkele heerlijke creaties. Verder was er nog Hannah Diamond, die enkele bijna absurd lieflijke liedjes aan de wereld presenteerde.
Om af te sluiten vermeld ik nog snel mijn favoriete film van het jaar; en dat is er één waar ook de muziek een erg belangrijke rol vervulde. Mica ‘Micachu’ Levi voorzag Jonathan Glazers ‘Under the skin’ namelijk van een ijzingwekkend intense soundtrack. Ook de film zelf kroop stilletjes onder mijn huid en dwaalt daar sindsdien nog steeds rond. Zonder al te veel dialogen volg je een jonge vrouw (Scarlett Johansson) die niets vermoedende mannen oppikt in haar witte bestelwagen; zo zijn de genderrollen ook eens omgedraaid. Wat volgt is een knap verteld verhaal dat graaft tot de basis van het mens-zijn. Dit alles gewenteld in een vrij surrealistisch jasje maakt van ‘Under the Skin’ voor mij de indrukwekkendste film van het jaar; één die je niet eenvoudig loslaat achteraf
Zo, dat was het een beetje voor het alleraardigste muziekjaar 2014. Op naar 2015! Robyn brengt waarschijnlijk een opvolger uit voor ‘Body Talk’, dus dat zal ook wel een goed jaar zijn.