Als je denkt aan FKA twigs of (haar) producer Arca, dan schiet je waarschijnlijk meteen een prachtig beeld te binnen. Beide artiesten werken dan ook met de beste visuele artiesten en met Jesse Kanda in het bijzonder. Hij was verantwoordelijk voor die sterke platenhoes van instant klassieker ‘LP1’ en verzorgde ongeveer alle beelden voor de Venezolaanse producer. Arca en Kanda leerden mekaar dan ook al lang geleden kennen, wonen nu ook samen in Londen en beweren in The Fader mekaar perfect aan te vullen.
Dat willen we ook meteen geloven, want de twee artiesten werken ook schijnbaar rond dezelfde thema’s. Vorm en identiteit komen zowel in de muziek als in de beelden terug. Dat eerste begint al bij de manier waarop Arca zijn nummers maakt: hij bewerkt geluiden zonder daarbij echt te luisteren en knipt met een computerprogramma vormen uit opgenomen klanken. Ook experimenteert de producer met de vorm waarin zijn sound naar buiten komt. Hoewel hij wel kiest voor klassieke contouren als albums en songs, bestaan ze uit een structuur die allesbehalve normaal is. Op het eerste gehoor zit er geen herkenbaar motief in ‘s mans sound en op het tweede gehoor komt daar niet al te veel verandering in. Arca dwingt je om hem te volgen in zijn manier van werken die een associatief patroon volgt. Verder werkte de Kanye-producer voor dit album rond het concept ‘Xen’, een niet-bestaand hermafrodiet wezen dat zich volgens de man regelmatig manifesteert in zijn doen. Er komt dan een vrouwelijke, “sassy” en zelfzekere geest in hem vrij.
Jesse Kanda koppelt vorm en identiteit aan elkaar in zijn eigen werk en de video’s die hij maakte voor twigs (denk ‘How’s that‘) en Arca (de voorstelling van Xen). Daarbij onderzoekt de in Japan geboren en in Canada opgegroeide Londenaar vooral de vorm van het menselijke lichaam en de vraag wanneer we iets nog als menselijk kunnen onderscheiden. Alles wat de artiest maakt draait rond imaginaire wezens die vooral doen denken aan aliens maar voor ons ook heel herkenbare trekken hebben. Net als Arca – die een muzikale variant van een stream of consciousness hanteert – laat de filmmaker zich in het productieproces begeleiden door zijn onderbewustzijn. Toch werkt hij ook heel bewust rond rond deze gedachten: aan Dazed & Confused vertelde de man dat hij graag lelijke dingen mooi presenteert om net in vraag te stellen wanneer je iets als lelijk of mooi kan benoemen.