Voor moest de titel nog geen jinglebelletje hebben laten rinkelen: een terugkerend goed voornemen bij de redactie lijkt om meer plonsjes bij te dragen. Een overdaad plonsjes om de aankomende nieuwjaarsrecepties, examens en winterdepressies te overleven, ik krijg er spontaan weer zin door om nog eens te feestdagen. Er was afgelopen week nog meer schokkend nieuws: afgelopen zondag was de tiende verjaardag van mijlpaal ‘Merriweather post pavilion‘, de nog steeds niet te plaatsen popplaat van Animal Collective die hun de verdiende legendestatus opleverde. Tevens de plaat die hoogstpersoonlijk koter Zeno tien jaar geleden naar de buitenste stratosferen van de indiemuziek katapulteerde, een persoonlijke bedanking aan het collectief is hier dus op zijn plaats. ‘Merriweather post pavilion’ klinkt nog steeds frisser dan tien kilo Friskmuntjes in een vat Febreze, een onvoorstelbaar vreemde én toegankelijke plaat. Tien jaar later is de muziek gelukkig minstens even spannend, zoals hieronder bewezen wordt met hyperactieve cyberpop, melancholische emo en stampende technobassen. De gebundelde plonsjes van de voorbije weken werden bijeen geschreven door – haalt diep adem – Stan, Thomas, Lowie, Hanne, Yannick en Zeno. Onderaan vind je een volledig nieuwe maar nog steeds even handige spotifyplaylist.
American Football – Silhouettes
De Amerikaanse emorock-band American Football maakte deze week bekend in de lente een nieuwe plaat uit te zullen brengen. Die zal ‘American Football’ heten en de opvolger worden van ‘American Football’, het album waarmee American Football na zeventien jaar een vervolg breidde aan legendarische debuutplaat ‘American Football’. Volgen jullie nog? Nee? Geeft niet: de essentie is dat bij die aankondiging ook een single werd gelost, ‘Silhouettes’, en dat die moeiteloos aansluit bij het oudere werk van de Amerikanen. Die sprankelende gitaren, die gevoelsrijke zang en die typische zweem van isolement en onbehagen: American Football is nog steeds zijn fantastische zelve. (Stan)
Slayyyter – Alone
Uit de cyberpopsferen van pakweg PC Music en Charli XCX komt nu Slayyyter, een Britse muzikante met een Britney-stemmetje die royaal geproducete popmuziek maakt voor nerds en sletten en alles daartussen. ‘Alone’ is een throwback naar de nineties in Rina Sawayama-stijl, zij het met een blitse, gechargeerde en lichtjes hyperactieve toets waar 2019 voor warm loopt. (Thomas)
Ariana Grande – imagine
Bewonderenswaardig hoe Ariana Grande dit jaar haar muziek onnavolgbaar opwaardeerde, ondanks alle (onterechte) kritiek die ze te verwerken kreeg voor de dramatische dood van haar ex Mac Miller. De Amerikaanse bekleedt met ‘Sweetener’ terecht hoge plekken in eindejaarslijstjes, en die lijn zet ze nu verder. Op haar laatst geloste single ‘imagine’ bewandelt ze het pad van de suikerige maar overheerlijke pop: een kale beat die onverwachte strijkers en een piano verwelkomt, meer heeft ze niet nodig om haar stem tentoon te spreiden. (Lowie)
D’Angelo – Unshaken
Elk nieuw werk van D’Angelo voelt als een klein mirakel, naast de neosoul legende lijkt pakweg Frank Ocean een stipte zakenman. Elke single kan dus de laatste zijn, een reden om ‘Unshaken’ alvast te koesteren. Niet dat er een tekort aan andere redenen is: Unshaken is een atypische trage sleper die toch intenser klinkt dan drie stadioneske powerballads. Nog een extra reden: het nummer zat eerder al verwerkt in instantklassieker Red Dead Redemption 2, alwaar het ongetwijfeld menig cowboyhoed digitaal liet afvallen van verbazing. Kwaliteit boven kwantiteit, heet dat dan. (Zeno)
Scandinavian Star – Solas
Uit de winkel van Loke Rahbeks Posh Isolation graaien we lustig het nieuwe album van Scandinavian Star mee. Het titelnummer ‘Solas’ behoort daarop tot de talrijke hoogtepunten met zijn magnifieke sfeerschepping, die vergeleken met andere nummer lekker zoet en melig is, maar zo lieflijk en mooi en melancholisch nazindert dat het stemt tot contempleren en bezinnen. Voer voor wie een winterdip, of een kerstkater wil omarmen. (Thomas)
placa – outer liquid
De in Londen gebaseerde Madrileen placa loste twee maanden geleden een eerste staaltje van zijn kunnen. De griezelige klankgordijnen en spookachtige beats plaatsten hem onherroepelijk op onze obscure electronica-radar. Ook nieuwste worp ‘outer liquid’ is dichtbevolkt met allerlei beats die bij momenten zo bescheiden zijn dat we ze bijna het laatste toastje van de plateau willen aanbieden. Verder weerklinken geluiden alsof een trippend marsmannetje ergens in zijn UFO aan allerlei knoppen zit te draaien, terwijl onder de beats en ruimteschipgeluiden de ijle soundscape constant verder meandert. Als ‘kosmostechno’ nog geen genre was, is het dat dankzij placa nu in ieder geval wel. (Hanne)
The Raconteurs – Sunday driver
Ook in 2019 is er de zekerheid dat Jack White nieuwe muziek zal uitbrengen. Nadat er al een aantal hints circuleerden op fora en sociale media kwam er dan toch witte rook uit de schouw en haalt White na een periode van tien jaar The Raconteurs weer van onder het stof. ‘Sunday driver’ en ‘Now that you’re gone’ is een tweeluik waarbij White lijkt terug te grijpen naar die typische recht-toe-recht-aan-rock van de periode rond ‘Blunderbuss’ en ‘Consolers of the lonely’, terwijl Brendan Benson de lead krijgt op die bluesy tweede. (Yannick)
Peder Mannerfelt – I stand up and say, toxic masculinity has to go away
Je hebt bangers en je hebt baaaaaaaaangerzzzzzzzz. Deze geniaal getitelde loosie van de Zweedse producer Peder Mannerfelt valt in de tweede categorie. De vooruitstrevende techno beukt erin, lawaaierig en agressief, met een sample die loeit als een sirene en stevige beats over nerveuze electronica. ‘I stand up and say, toxic masculinity has to go away’ vormt het einde van Peder Mannerfelts livesets en het nummer zit daar op z’n plek: weinig topt de euforie en intensiteit die deze dansvloerkraker teweeg brengt. (Thomas)
Dead Man Ray – Out
Dead Man Ray is terug. Zestien jaar na hun vorige langspeler blazen spilfiguren Daan Stuyven en Rudy Trouvé, de man die dEUS’ eerste twee albums mede zo spannend maakte, nieuw leven in. ‘Out’ is het eerste nummer van de al volledig te beluisteren EP ‘EEN’, die op zijn beurt dienst doet als opwarmertje voor een in maart te verschijnen langspeler. Het zachtaardige openingsnummer doet onvermijdelijk denken aan oude dEUS-parels als ‘Right as Rain’. Achter het altijd rommelige maar nooit doelloze gitaarspel van Trouvé ontwaren we een zich traag blootgevende prachtsong, gedragen door de nog steeds wondermooie, fragiele basstem van Daan. (Lowie)
Bad Bunny – La romana (ft. El Alfa)
De Puerto-Ricaanse reggaeton-/trap-/popartiest Bad Bunny bracht net voor Kerst zijn debuutalbum ‘X 100PRE’ uit. Een hoogtepunt daarop is ‘La romana’ dat begint met luie, cartooneske trap over een traditioneel Latijns-Amerikaans gitaartje om daarna halverwege over te schakelen in een western dembowritme dat elementen leent uit gqom en niet meer nodig heeft dan een reeks “fuego”’s van de Dominicaanse rapper El Alfa om de boel helemaal op stelten te zetten. (Thomas)
J Caesar – Midnight mass (ft. Larry B & James Massiah)
De Londense r&b-zanger en -producer J. Caesar toonde op de ep ‘Wisdomics’ al met interessante dingen bezig te zijn. Op ‘Midnight madness’ verkent hij aan de zijde van Larry B en James Massiah echter een heel andere sound. De vibes worden wat meer duister, het tempo gaat naar beneden en de mysterieuze sfeer doet denken aan Dean Blunt. Wat overblijft is een ongrijpbaar maar beklijvend mantra, sexy in zijn geheimzinnigheid. (Thomas)
Hama – Terroir
De Sahel is een landstreek in Afrika die gelegen is tussen vochtig tropisch gebied in het zuiden en de Sahara-woestijn in het noorden (bedankt Wiki). Sahel Sounds is een platenlabel dat die regio afschuimt op zoek naar artiesten die hoge duintoppen zullen scheren. Een van die parels is Hama, een synthtovenaar uit Niger. Met lokale invloeden als de Toaereg-folk en een elektronische schuld aan de Detroitse technoscene, kan het resultaat niet anders dan een kleurrijke, aanstekelijke mengpot zijn. Dat een blanke man de behoefte voelt om op de YouTube-video te reageren met “zeker even interessant als Europese synths”, toont waarom Sahel Sounds en Hama niet alleen muzikaal boeiend maar ook nodig zijn. Weg met de eurocentrische navelstaarderij! (Hanne)
Varnrable – Blink of an eye
Escho is een Deense concertorganisator en verdeler van boeken en muziek (Iceage, Liss, Smerz, Astrid Sonne, First Hate,…). Hun laatste signing heet Varnrable en mocht al op tour met Serpentwithfeet. Waar ze op vorige single ‘On/off’ nog voor relatief heldere r&b-pop opteerde, gaat de Noorse op ‘Blink of an eye’ helemaal de duisternis in. Versierd met excessieve autotune en verdwaald in tegendraadse electronica klinkt dit nummer sketchy maar verleidelijk. Voer voor fans van Smerz, Bea1991 en Oklou.
Innellea – Vigilans
Wij hoorden ‘Vigilans’ voor het eerst in een stampvolle Kompass om 7u ‘s ochtends als afsluiter van Tale Of Us. De gezamenlijk Shazam van het publiek kreeg nul op het rekest aangezien het om unreleased material ging. Meer dan een maand geduld bleek het echter waard te zijn. ‘Vigilans’ is een dreun om de oren, muilpeer tegen de tanden en een frontale klap tussen de ogen. Stampen maar. (Zeno)
Bad Gyal – Unknown feeling (prod. Fakeguido, ft. Qraig Voicemail)
Fakeguido is een van Bad Gyals go-to producers, zo werkten ze onder meer al samen op ‘Mercadona’ en ‘Yo sigo lual’. Voor ‘Unknown feeling’ slaan ze de handen andermaal in elkaar. Het is misschien zelfs vooral de instrumental die alle aandacht naar zich toezuigt: met zijn intieme en bubbly dancehall riddim doet ie wat denken aan de uitgepuurde trance van Palmistry, terwijl Spanjes baddest mc het verrassend intiem houdt. (Thomas)
Croatian Amor – In alarm light (ft. Soho Rezanejad)
Op Croatian Amors volgende album werkt de Deense producer voor het eerst met zangers. Soho Rezanejad is zo te horen op ‘In alarm light’, een prachtig nummer dat de gulden middenweg zoekt tussen rare ambient en rare pop. Het is een eigenaardig stukje muziek vol frictie, maar ook vol troost, dat tegelijk ongemakkelijk en erg aangenaam wegluistert. (Thomas)