Het enige dat ons momenteel harder in de woonkamer binnenhoudt dan de sneeuwval, is de overdaad aan nieuwe album- en singledrops. Januari hoort een trage maand van onopvallende, onderkoelde releases te zijn, maar zowel James Blake, Sharon Van Etten als Gepetto & The Whales denken daar anders over. Intussen krijgen we nog een snoeiharde acid-ep van 999999999 voorgeschoteld, twintig nummers aan Future en verdomd veel moois vanuit de Benelux. Wij zetten voorlopig geen stap meer weg van onze boksen én ons fleece-dekentje. De plonsjes komen deze week van Free, Mattias, Pascal, Tobias en Zeno, onderaan vind je een handige spotifyplaylist.
James Blake – I’ll come too
Sinds zijn eerste ep’s lijken fans van spannende electronica overtuigd dat James Blake een meesterwerk in de vingers heeft. Nieuw album ‘Assume form’ komt daar verdomd dicht bij, al kunnen wij niet het gevoel afschudden dat het beste nog moet komen. In ons voorlopig plonsjesdocument stond achtereenvolgens ‘Tell them’, ‘Where’s the catch’ en ‘Are you in love?’ opgelijst, maar uiteindelijk heeft ‘I’ll come too’ ons hart het meest bekoort op het moment van schrijven. Voor het eerst horen we een zelfverzekerde, zelfs verliefde Blake zingen over majeurakkoorden en het is hartverwarmend. Iedereen die denkt angstaanvallen en depressies de brandstof zijn voor straffe singersongwriter mag dringend eens zijn mening updaten. Wij worden gelukkig voor en door James Blake. (Zeno)
999999999 – 000000007
Afgelopen vrijdag bracht het enigmatische acid technoduo 999999999 hun nieuwe EP uit met de enorm catchy titel ‘000000005’. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik de volledige EP nog niet heb kunnen vinden – de twee houden het graag obscuur en analoog – maar met ‘000000007’ hebben ze toch één van de vier nummers makkelijk beluisterbaar op Youtube gezet. Dit maakt het verdriet omdat ik het volledige project niet kan horen echter des te groter, want ‘000000007’ is een psychedelische dansvloerstamper van de bovenste plank. Fun fact: tijdens het herbeluisteren van dit nummer ter voorbereiding van mijn plonsje is de helft van mijn boeken uit mijn gammele kast gedonderd omdat ik zo hard aan het gaan was achter mijn bureau. (Tobias)
Sharon van Etten – Memorial Day
Sinds haar vorige album – Are We There uit 2014 – veranderde er heel wat in Sharon van Ettens leven. Ze ging psychologie studeren, zette haar eerste acteerstappen in Netflix-serie The OA en kreeg een zoontje met haar drummer-manager-partner. Zo ontsnapte ook Sharon van Ettens muziek niet aan een grondige metamorfose. Op haar nieuwste worp Remind Me Tomorrow stapt Van Etten ver weg van haar eerdere ‘klassieke’ singer-songwriterstijl – ‘klassiek’ want met een stem zo eigen is dat woord moeilijk in de mond te nemen – en horen we meer synths, beats en optimisme dan ooit tevoren. De zuivere, hoge vocale uithalen op Memorial Day maken van het nummer een van de vele hoogtepunten van haar vijfde plaat. (Free)
Bombataz – Frankenstein
Als de hoekige, glitchy productie het niet doet, dan verovert ‘Frankenstein’ je wel met z’n übercatchy refrein. Met deze eerste single uit debuut-ep ‘¡Kapao!’ zetten de Brusselaars van Bombataz zich met een bevreemdende, maar frisse en speelse sound als unicum op de Belgische kaart. (Pascal)
Launder – Chew
Het Amerikaanse Launder dook vorig jaar plots op en bleek in dezelfde slaapkamers te vertoeven als Zachary Cole Smith van DIIV en Soko – twee artiesten met wie bezieler John Cudlip nauw samenwerkte. Zijn ‘Pink cloud’-ep was een mooi visitekaartje, en hoogstwaarschijnlijk krijgen we dit jaar een volwaardig album. Het eerder geloste ‘Powder’ werd uitgebracht als 7” met het nieuwe ‘Chew’, dat toont dat Cudlip nog heel wat knappe shoegaze in z’n vingers heeft. Slowdive is nooit veraf. (Mattias)
Future – Faceshot
Fan zijn van Future is een vloek en zegen zonder gelijke. Jaarlijks dropt de man gemiddeld zo’n vijftigtal tracks waarvan het overgrote deel dezelfde onopvallende trap is die hij groot maakte. We zijn nog januari en er zijn alweer twintig nieuwe tracks en dus ook evenveel kansen op fantastische bangers. ‘Faceshot’ valt meteen op tussen de platte drek die ‘The WIZRD’ heet, een beuker van interstellair formaat dat doet denken aan zijn oudere ‘I serve the base’, maar dan met een sterkere hook. Vies lit joh. (Zeno)
Xiu Xiu – Pumpkin attack on mommy and daddy
Xiu Xiu is nooit een opbeurende groep geweest, maar op hun nieuwe album ‘Girl with basket of fruit’ lijken Jamie Stewart en co wel heel lang geen zonlicht meer gezien te hebben. Na het claustrofobische ‘Scisssssssors’ krijgen we met ‘Pumpkin attack on mommy and daddy’ een tweede voorsmaakje dat zowaar nog krankzinniger klinkt dan het vorige. De industriële bassen stampen je rechtstreeks in een nachtmerrie-achtige trance waar alle vervormde vocals je langzaam maar zeker over de rand van de krankzinnigheid duwen. Best niet luisteren net voor het slapengaan. (Tobias)
Wild Nothing – Blue Wings
Met Indigo ging Wild Nothing eind vorig jaar terug naar z’n roots en klonken de Captured Tracks-veteranen (gelukkig) meer als op debuut Gemini (2010) dan op hun vorige teleurstellende Life Of Pause. Blue Wings wist last-minute de cut van Indigo niet te halen, hoewel het qua sound erg aanleunt bij de dream poppers hun vierde langspeler. Maar daar malen we niet om; Liever een nieuw nummer dat enkele maanden na de album release fris aanvoelt dan een te lange plaat. Mis ze – en mijn tot voetbal-athem verheven gezang – trouwens niet op 21 februari in de Ancienne Belgique, al zal je daarvoor wel beroep moeten doen op Ticketswap. (Free)
Liyv – Pink twisted lungs
Zo dromerig en etherisch als in ‘Pink twisted lungs’ heeft Liyv zich tot op heden nog niet laten horen. De Amerikaanse dikt haar synthpop aan met harp en militaristische drums tot een gelaagd, overweldigend zweefpopliedje met een fragiele touch. Het is tevens de eerste single uit een voorlopig titelloze debuutplaat. (Pascal)
Foals – Exits
Eerlijk gezegd had ik de hoop in Foals wat opgegeven. Dat er na vijf jaar zo veel geteased moest worden om aandacht te krijgen en de mededeling dat er ineens twee albums zouden komen, deed me vrezen op een overdaad aan opvulling zonder bezieling. Maar kijk: maandagavond was daar plots ‘Exits’, een oerklassiek Foals-nummer in de beste zin van het woord – het had zo op ‘Total life forever’ of ‘Holy fire’ kunnen staan. (Mattias)
Jay Mitta – Tatizo pesa
Liefhebbers van opgefokte dansmuziek kunnen terecht bij Jay Mitta. De producer dropte onlangs zijn debuutalbum ‘Tatizo pesa’ dat zich specialiseert in singeli, een Afrikaans muziekgenre dat gekenmerkt wordt door neurotische percussie, catchy synthmelodieën en pijlsnelle raps. Die laatste worden op de title track gebracht door Dogo Mjanja, een veertien jaar oude artiest binnen hetzelfde genre. (Tobias)
Lafawndah – Daddy
Deze week zei ik ‘Lafawndah’ voor het eerst luidop. Het werd iets als ‘L’fawwwndahh’. Klonk cool. Of althans meer artist-proof dan Yasmine Dubois. Want zo heet de half-Iraanse, half-Egyptische die opereert vanuit Parijs. Na enkele EP’s en mixtapes laat L’fawwwndahh met Daddy, denk aan Kelela en FKA Twigs, nu het eerste – wel heel geile – nummer van haar debuutplaat Ancestor Boy horen dat op 22 maart in de rekken ligt. (Free)
Betonkust & Palmbomen II – Bart is alone again
Met ‘Parallel B’ breiden Betonkust en Palmbomen II een vervolg aan hun uitstapje ‘Center Parcs’. Ook hier beroepen ze zich weer op nostalgische analoge house. In ‘Bart is alone again’ voegen de Nederlanders er nog een licht vleugje acid aan toe. (Pascal)
C Duncan – Impossible
Chris Duncan komt dit jaar terug met zijn derde plaat ‘Health’, volgend op zijn Mercury Prize-genomineerde debuut ‘Architect’ uit 2015 en ‘The midnight sun’ het jaar erna. De Schot werkte na de twee bedroom albums voor het eerst samen met anderen. En niet met de minsten. Zo ging hij onder andere in zee met Elbow-toetsenist Craig Potter. Horen we dat in de catchiness van ‘Impossible’? Hoe dan ook wil de samenwerking niet zeggen dat Duncan minder in zijn hart laat kijken. Zo gaat ‘Impossible’ over de relatie met zijn ex-vriend waarmee het onmogelijk werd te communiceren wegens compleet verschillende levensstijlen. (Free)
Bladee & Yung Lean – Red velvet
Zwedens meest productieve sadboy-bromance heeft een nieuw jong gebaard en het heet ‘Red velvet’. Ook op deze single zijn alle elementen aanwezig die de sound van de jonge rappers zo herkenbaar maakt. Over een atmosferische trapbeat brengen de twee hun onderkoelde raps om een unieke atmosfeer op te wekken. (Tobias)
Lowly – Baglaens
Of het nu Nanna Shannongs vibrato is die ons in vervoering brengt, of net de tranquille pauzes tussen haar zang door, daar zijn we nog niet uit. Beide maken in ieder geval de dramatiek van ‘Baglaens’ even onderkoeld als betoverend. Dit nummer is een voorproefje uit ‘Hifalutin’, de tweede plaat van de Denen die verschijnt via Bella Union. (Pascal)