Onze man had er in zijn review van Youth Lagoons ‘Savage hills ballroom’ al de mond van vol: de stem van Trevor Powers valt te nemen of te laten. Maar tussen haat en liefde is er misschien ook plaats voor één al even radicaal gevoel, namelijk met een open mond luisteren naar hoe een semi-klassieker wordt aangepakt door diezelfde vocalen, en je eindeloos afvragen waarom.
Dat de vloeiende Smiths-achtige gitaren van The Sundays worden vervangen door een synthdeuntje dat evenveel inspiratie vindt in de jaren tachtig, hoeft in deze tijden niet te verbazen. Dat de stem van Trevor vanaf de eerste gezongen noot elke bespreking van de instrumentatie zelf overbodig maakt, is een grotere prestatie. Je eindeloos afvragen of een zanger het einde wel zal halen was zelden zo spannend, vooral omdat Youth Lagoon het naargelang de minuten verstrijken inderdaad steeds moeilijker lijkt te krijgen om het keelgat te forceren. Dat roept vragen op, bijvoorbeeld: waartoe dient het?
Eigenlijk is er maar één vaststelling die we moeten onthouden van deze cover. Hoe getormenteerd Powers ook probeert te klinken, Harriet Wheeler drukte dat gevoel met haar zoetgevooisde en ingehouden prestatie simpelweg beter uit. Bovendien zorgde haar bescheiden invulling van de song ervoor dat zonder al te grote gebaren maar met maximaal effect strofes en refreinen in mekaar konden vloeien. Youth Lagoon moet daarentegen vertrouwen op een break en wijde gitaarakkoorden om de emotie-meter helemaal in het rood te krijgen. De artiest gaat met de sloophamer door het porseleinen huisje van ‘Here’s where the story ends’, een spijtige bewerking met weinig evenwaardige impact is ons deel.