Voortdurend surfen toonaangevende journalisten rond op vi.be op zoek naar nieuw talent. Minstens één keer per maand bespreken ze hun favoriete vi.be van het moment. Uiteraard delen de redacteurs van Indiestyle hun ontdekkingen met jullie. Je vindt ze ook, samen met de uitverkorenen van de andere magazines, terug op de site van Poppunt. Deze maand stellen we je Thyself voor.
Het is als Waalse of Brusselse band nog altijd geen sinecure om voet aan wal te krijgen in Vlaanderen. In Wallonië speelt dit gezelschap de komende weken op enkele kleine festivals of in middelgrote cafés, in Vlaanderen is het programma helemaal leeg. Maar op kwaliteit mag geen maat staan, en al helemaal geen grens, dus zouden we de rockers van Thyself in de nabije toekomst in beide landsdelen meer aan het werk moeten zien en horen.
Wat vooral opvalt bij dit viertal, is de perfect gecoördineerde balans tussen gracieuze harmonieën en vernietigende uithalen. ‘Always The Same’ begint met een oerkreet zoals Dylan Baldi van Cloud Nothings die ook vakkundig weet uit te voeren. Na een verschroeiend begin valt de groep terug op een geluid dat het scherpste van The Veils verenigt met bij momenten Fleet Foxes-achtige samenzang. Een eclectische gitaarriff, twijfelend tussen het industriële van Nine Inch Nails en het aanstekelijke van Triggerfinger, domineert de stomende rocker ‘Come To Pray’.
Het in weemoed gedrenkte ‘Behind Clouds’ is een ware uitschieter. Het nummer veinst verscheidene malen een grungy randje , maar resulteert eerder in een bloemlezing aan Jeff Buckleys postuum verschenen meesterwerk ‘Sketches for My Sweetheart the Drunk’. En in de kracht van deze song bevindt zich ook de sterkte van Thyself. Dit jonge kwartet uit Franstalig België weet zowel te slaan met kletterende gitaarsalvo’s als te zalven met een puntgave sound. Moesten jullie de pointe nog niet gevat hebben: wij raden jullie ten stelligste aan om deze jongens in het oog te houden.