Je had misschien toevallig al wel opgevangen dat Radiohead gisteren een niet-gebruikte Bond-song op SoundCloud zwierde. Daar moesten we wel een oordeel over vellen.
Matthias Desmet: Johnny Cash dacht dat hij in 1965 de titelsong had geschreven voor de nieuwe Bondfilm ‘Thunderball’, maar op het laatste moment moest hij de duimen leggen voor Tom Jones. Radiohead verkeert dus in goed gezelschap, want vijftig jaar later overkwam hen dus ongeveer hetzelfde. Spijtig, want de heren zetten een minder tranerige en clichématige prestatie neer dan Sam Smith. Ze slagen erin dik aangezette Bondstrijkers met Yorks archetypische falsetto te combineren. Dat brengt ons bij het feit dat, ondanks het galante retrorandje, Radiohead dit soort songs al vaker en beter heeft gemaakt. Dit neemt niet weg dat het resultaat bij vlagen bloedmooi is. ‘Spectre’ is verre van de matigste Bondsong, maar ook niet de beste. Shirley Bassey en Paul McCartney mogen op beide oren slapen. – 3,5/5
Anthony Brynaert: Radioheads ‘Spectre’ blaast dankzij diepe, prominente pianotonen de vervlogen pracht van ‘Pyramid Song’, een van de band haar allermooiste nummers, nieuw leven in. De ongedwongen rust die in het begin over de song zweeft, slaat al snel over in een meer typische Bond-sfeer met indrukwekkende instrumentale begeleiding van violen. Bovendien weet ‘Spectre’ perfect de emotionele binnenkant van de 007-films te vatten: er sluimert namelijk een gevoelige dualiteit in deze kerstverrassing, zoals een zoekende, breekbare man zich steeds verschuilt onder de standvastige en zelfzekere eerste indruk van de geheim agent. – 4,25/5
Filip Tyskens: Rond de release van ‘Skyfall’ was ondergetekende erin geslaagd de titelsong van Adele te vermijden (de radio negeren is de sleutel tot succes). Toen het nummer dan onvermijdelijk toch door de boxen van de cinemazaal knalde, waren we helemaal ondersteboven van die eerste écht fantastische Bondsong. Dat succes opvolgen met vleesgeworden sof Sam Smith bleek geen goede beslissing, zeker nu we weten dat Radiohead even in de running is geweest. De klassieke mineurpiano, de klagerige zang van Thom Yorke en de rijke orkestratie van Johnny Greenwood lenen zich allemaal moeiteloos voor de bekende Rorschach-titelsequenties van 007. ‘Spectre’ klinkt dan ook exact zoals we ons de filmische Radiohead voorstellen, hoewel de band misschien iets te zeer werd tegengehouden door de beperkingen van het specifieke genre. Vergelijkbaar werk uit hun catalogus (‘Pyramid song’, ‘The daily mail’) is pakken avontuurlijker, maar dat neemt niet weg dat ‘Spectre’ een welkom kerstgeschenk is. En daarbij, het had de bijhorende film een pak beter gemaakt. – 3,5/5
Jens Van Lathem: Er is nogal veel fantasie nodig om Bond een Martini te zien drinken op ‘Spectre’, en dus was het geen onlogische keuze om deze Radiohead-song uiteindelijk links te laten liggen. Een klad introspectief, heel wat Thom Yorke-gejeremieer en strijkers die het epische net missen om zich te settelen op atmosferisch, maken het lied te alternatief om los te laten op het grote publiek. Er is tevens nogal veel fantasie nodig om dit te zien inpassen in een volwaardig album, waarschijnlijk precies de reden waarom het als een losstaand singletje de wereld wordt ingestuurd. Ergens mis ik die typische basis waarop Radiohead altijd kan terugvallen, het vangnet dat de leden van de band spannen voor die etherische Thom Yorke. Wie herinnert zich dit nog binnen twee weken? – 2/5