Op 9 september brengen Nick Cave & the Bad Seeds een nieuw album ‘Skeleton tree’ uit, vandaag lossen ze de eerste single, ‘Jesus alone’, van het werk. Gepaard met de plaat komt er een film, ‘One more time with feeling’. Die verschijnt op 8 september eenmalig in de cinema, rep je naar de site van Kinepolis voor tickets en check de trailer op de website van de artiest.
Matthias Desmet: Randbedenking: Als Nick Cave zijn zoon sterft, ontstaat er extra veel buzz rond zijn nieuwe plaat. “Die moet wel heel doorleefd en de moeite zijn.” Het moge duidelijk zijn: de muziekindustrie kent geen genade als het erom gaat, onder het mom van emotie en authenticiteit, de aandacht van onze innerlijke, voyeuristische aasgier te trekken. Maar goed, nu we er toch zijn ingelopen, kunnen we toch maar even goed ons oor te luisteren leggen. Had dit nummer ook op andere Nick Cave-platen kunnen staan? Ja. Gotische allegorieën gedebiteerd op een lijkbidderstoon, er is niks nieuws onder Caves zwarte zon. Dat is ergens maar goed, ondanks tegenslag en aards gedruis, blijft Nick gewoon zijn geheel eigen aardedonkere muziek maken. De laatste keer dat Cave een echt slechte plaat heeft uitgebracht kan ik, zelfs met alle slechte wil van de wereld, me niet herinneren (als die keer er al ooit is geweest). Rillingetjes lopen wederom over de rug, vooral als Cave de parlando subtiel in donkere zang laat overgaan. Het zit dus wederom snor. Schouderklopje voor ome Nick. (MD) – 4/5
Jonas Van Laere: Eén luisterbeurt had ‘Jesus alone’ nodig om te blijven nazinderen in de eigen gedachten en herinneringen. Eén massieve brok somberheid die diep onder de huid kruipt, persoonlijke wonden zachtjes open haalt en het onrecht met brandend pek overgiet. De wijze waarop Nick Cave muzikaal omkaderd wordt is congruent aan de emoties die ermee gepaard gaan. Wonderbaarlijke schoonheid met een gitzwart kader rond. Cave, Ellis (zijn bijdrage in de arrangementen kan nimmer overschat worden) en zijn Bad Seeds slagen er wederom in om de existentie en het verliezen ervan angstaanjagend puur vorm te geven: “You believe in God, but you get no special dispensation for this belief now” Er is weinig hoop te vinden in dit nummer, enkel die van een weergaloos album dat er zit aan te komen. – 5/5
Sigi Willems: Met ‘Jesus alone’, opener van het nieuwe Nick Cave & the Bad Seeds-album dat eraan zit te komen, wordt nogmaals bevestigd wat we al langer wisten: Nick Cave heeft een grote voorliefde voor film en filmmuziek. ‘Jesus alone’ is een langgerekt ambient-nummer gevuld met geheimzinnige synths, een wijd compartiment aan strijkers, frêle piano en natuurlijk het lage, overheersende stemgeluid van Cave, waardoor het geheel de perfecte soundtrack vormt. En dat is het dan ook: aankomend album ‘Skeleton tree’ valt integraal te horen op ‘One more time with feeling’, de nieuwe film over de Australische artistieke duizendpoot en zijn bandmaats die volgende week in de cinema verschijnt. Net zoals ook op vorige langspeler ‘Push the sky away’ lijkt de band met ‘Jesus alone’ vooral een sfeer te willen oproepen. Dat vereist vakmanschap, maar dat hebben Nick Cave en zijn Bad Seeds te over. Daarnaast is Nick Cave voor mij nog steeds één van de strafste zangers van het moment: zijn warme, hypnotiserende stem maakt ‘Jesus alone’ tot de topsong die nodig is om mij watertandend te doen uitkijken naar een cinemabezoekje volgende week. – 4/5
Romina Cucchiara: Nick Cave maakte al muziek in de tijd dat je ouders nog mét tong kusten. Dat betekent niet dat hij stoffig is, integendeel. Een nieuwe release van Nick Cave & the Bad Seeds brengt nog steeds consternatie teweeg, en terecht. Op negen september verschijnt het album ‘Skeleton tree’, en met de verspreiding van eerste single ‘Jesus alone’ kunnen we alvast beginnen dromen over de wondermooie ijskristal die de plaat vermoedelijk zal zijn. Laat ons dat verduidelijken: Nick Cave maakte in 2013 een dikke-jassenplaat, die als een sneeuwvlok in je oren smolt. Nick Cave heeft dit jaar een van zijn twee zonen verloren. Nick Cave is de meester van het gemijmer, de koning van de kabbelende cadans. Nick Cave kan muziek die in principe melig is doen uiteenspatten als een zeepbel.
De zes minuten lange zucht die ‘Jesus alone’ is wordt gestuwd door analoge synths. Voeg daar strijkers en de donderende stem van Cave aan toen en je hebt een geheel dat eerie klinkt, zoals ze dat in het Engels zo mooi kunnen zeggen. Nick Cave gelooft niet in God, hebben we eens horen vliegen. Wij geloven wel in Nick Cave. – 4,5/5