Voor wie internet en sociaal contact de afgelopen uren vermeden heeft: Radiohead heeft een nieuw nummer op de wereld losgelaten! Dat smeekt om een singlereview, denk je nu natuurlijk. Vonden we ook, dus vroegen we enkele recensenten uit het Indiestyle-team hun mening.
Filip Tyskens: Sinds ‘Kid A’ is Radiohead verworden tot ‘die ene band die werkelijk met alles wegkomt’. Zelfs als de band haar uitgewiste sociale media had vervangen door reclame voor Donald Trump, had de fanbasis er nog een artistiek statement in gezien. Zo’n vaart liep het allemaal niet, en het net niet geëxplodeerde internet moet het voorlopig stellen met één nieuw nummer: ‘Burn the witch’. Bij een allereerste luister- en kijkbeurt doen de griezelige akkoorden en ‘Wicker man’-achtige clip ons vooral denken aan de dreigende sfeer van ‘The king of limbs’. We waren niet zo weg van de richting die de band op die laatste plaat insloeg, en wij zijn dan ook tevreden dat de Thom Yorke-weirdness voor de rest redelijk beperkt blijft op ‘Burn the witch’. De song heeft een rechtlijnige structuur, een meeslepend refrein, en hoewel we de sleperige zanglijnen al eerder hebben gehoord, kunnen we veronderstellen dat Radiohead opnieuw succesvol een nieuw geluid aanboort. Hoewel, nieuw is een groot woord. De band probeerde ‘Burn the witch’ al tot een goed einde te brengen tijdens ‘Kid A’, ‘Hail to the thief’ en ‘In rainbows’. Het lijkt erop dat de rijke orkestratiedrang van gitarist Jonny Greenwood de sleutel was voor dit nummer. Het middendeel doet ons denken aan Beck ten tijde van ‘Sea change’, de staccato strijkers zorgen zorgen voor een polsslag en de climax zou niet misstaan in de douchescène van ‘Psycho’. Inderdaad, Radiohead komt met alles weg, maar dan moesten ze maar niet zo verdomd goed zijn. – 4/5
Thomas Konings: Niet slecht, ik overweeg het in m’n playlist te slepen. – 3,75/5
Beau Janssens: Wat een spanning de voorbije dagen! Na een mysterieuze sociale-mediacampagne sloegen onze hype-meters in het rood en werd het uitkijken naar dat ene moment. Daar is hij dan eindelijk: NIEUWE RADIOHEAD SINGLE AAAH. En oh god, wat een last valt er van onze schouders wanneer hij ook nog eens heel erg goed blijkt te zijn. De staccato strijkers die heel hard aan Steve Reich doen denken zorgen voor een vals gevoel van kalmte dat naar het einde toe verandert in de onrust die we van de groep gewend zijn. Het lijkt alsof Johnny Greenwood’s klassieke uitstapjes meer gaan doorschemeren in hun sound en dat resulteert in een minimalistische maar spannende song. Radiohead slaagt erin om alweer een andere richting uit te gaan zonder aan eigenheid of kwaliteit in te boeten en blijft zo meer dan eens ongelooflijk relevant. – 4,5/5
Jens Van Lathem: Als doodgewone consument dacht ik dat de nieuwe Radiohead sneller, harder, experimenteler, fijnzinniger, subtieler, droefgeestiger en spannender dan ooit tevoren ging zijn. Dit is gewoon klassiek, gemaakt van het spul dat Radiohead groot in de popzin van het woord gemaakt heeft. Voor sommigen is het ook nooit goed. -Views/Lemonade