Wij sloten ons de voorbije week ondanks het goede weer opnieuw 24/7 op in het bureau om ook maar elk nieuw nummer gehoord te hebben en presenteren nu de tien beste liedjes van de voorbije dagen. Onder meer Janet Jackson en Future haalden de schifting in een eerder rustige week.
Janet Jackson – No sleeep
Janet Jackson weet als geen ander hoe ze zonder stemverheffingen of al te veel circus een onweerstaanbaar refrein moet schrijven. ‘No sleeep’ klinkt heel erg klassiek, als ouder werk van de r&b-legende, maar dat is helemaal niet erg. Integendeel, het opgekrulde en versnelde refrein klinkt in combinatie met de soulvolle productie net zo tijdloos als de verzameling klassiekers die ze al op haar conto heeft staan.
Samantha Urbani – U know I know
Het soloproject van Samantha Urbani heeft zijn start niet gemist. Nadat eerder funky monsterhit met Madonna-allures ‘1 2 3 4’ gelost werd, trakteert de zangeres nu op het eigenwijzere ‘U know I know’. De artieste kiest hier niet voor de meest gemakkelijke weg, maar het loont wel: de vocals vinden kronkelend hun weg tussen instrumentatie die de ene keer bonzend een oerwoudsfeertje oproept en de andere keer een oncomfortabele positie tussen lieflijk en ijzig inneemt.
Future – News or somthn
Future haalt op het nieuwe ‘News or somthn’ weer zijn beste croon boven. In het refrein klinkt de rapper zo soms half-dronken, maar die stijl past hem wel en scoort al zeker goed in een productie als deze die lichtjes over the top durft gaan met een epische gitaaroutro. Meer dan iets anders is het hier puur de Amerikaan zijn intonatie die de song naar een hoog niveau tilt.
White Reaper – Pills
White Reaper kondigde deze week hun debuut ‘White Reaper does it again’ aan en in de vorm van ‘Pills’ had de band een voorsmaakje om je te verlekkeren op het album (dat overigens binnen iets meer dan twee weken al verschijnt). De single speelt met cheesy synths en lo-fi-pop in een catchy liedje dat wel het midden lijkt te houden tussen speelse indierock à la oude Surfer Blood en een soort van sterke poprock. Dat werkt aanstekelijk.
Helena Hauff – Sworn to secrecy part II
Zwarte raven die donkere kelders verkiezen boven de zomerse vakantiesferen kunnen hun hart ophalen aan het desolate, duistere ‘Sworn to secrecy part II’ van de Duitse techno-muzikante Helena Hauff. De vocal sample doet een beetje denken aan The Knife en de synths zoeken dan weer meer de krochten van new wave op: dit is allesbehalve de feestelijke dansmuziek die de meeste electronica-artiesten produceren.
London O’Connor – Natural
Met een kersvers debuut-iets op zak (mixtape? Album? We durven denken dat hij zelf niet al te veel in zo’n hokjes wil denken), moet de soort van rapper London O’Connor de buzz van ‘Nobody hangs out anymore’ en ‘Guts’ waarmaken. Een song als ‘Natural’ slaagt daar voortreffelijk in, dankzij de heerlijk lome zang en rap die over een typisch vreemde productie met zoemende bassen en licht psychedelische synths een prachtige melodie spint.
Petite Noir – Down
Achter waanzinnig cool artwork zit bij Petite Noir deze week een al net zo fijn wijsje verscholen dat zoals steeds Afrikaanse roots en westerse klanken verpakt in een bipolair jasje dat deze keer toch vooral de vrolijke, funky gitaarklanken belicht. Over een dikke groove, fijne blazers en lichtvoetige percussie zet een repetitieve vrouwenstem de toon, terwijl Ilunga zelf uitpakt met een dramatische croon. Kijk uit naar de man zijn eerste plaat die dra verschijnt.
Character – Infidel
Character is een nieuwe naam in de muziekwereld, maar wel één die zich op korte tijd al een paar keer flink heeft doen gelden. Zeker het nieuwe ‘Infidel’ maakt indruk met hypnotische electronica die een heel arsenaal aan elementen bovenhaalt maar toch steeds gestroomlijnd overkomt. De sfeer hier is eerder bruut, met zware beats, zwarte synths en een angstaanjagende sample die onheil over de futuristische song roept.
Fog Lake – Bury my dead horses
Met ‘Bury my dead horses’ heeft Fog Lake een Deerhunter-achtig liedje gemaakt dat tussen de pijnlijke en lawaaierige schoonheid van shoegaze valt en het midden opzoekt tussen intieme bedroom-pop en het lawaai van daarbuiten, terwijl moeilijk verstaanbare zang met een echte Bradford Cox-croon verontrustend geruststellend over steeds meer stekende gitaren waait. Wat deze ellendig lange zin eigenlijk wil zeggen is: ‘t is schoon.
J.G. Biberkopf – Waters
Deze week verscheen het eerste materiaal op het gloednieuwe soort van label Knives dat door Kuedo en Joe Shakespeare gerund wordt. Die eerste release is een ep van J.G. Biberkopf, een artiest die wel eens geassocieerd wordt met grime maar daar op het eerste gehoor niet al te veel mee te maken heeft. In ‘Ecologies’’ ‘Waters’ horen we dan weer wel prominent de opkomende mix van synthetische en authentieke geluiden, die hier in een uitstekend sound design confronterend overkomt en doet denken aan Holly Herdon. Luister hier.