Als een alwetende God bezorgt (TK) ons elke week opnieuw zijn lijst van muzikale geboden, waaruit wij er tien kiezen om publiekelijk te verdedigen en uit te dragen. Nu onze heerser een paar dagen de geur van zweetvoeten en weed trotseert om inspiratie op te doen op een Belgisch festival probeerde de redactie het te redden zonder zijn deskundig advies. En zowaar, het is toch een menu geworden om trots op te zijn.
Lydia Ainsworth – PSI
Ondergetekende heeft een boontje voor Lydia Ainsworth, en bij elke nieuwe release groeit dat met een flinke scheut. In het nieuwe ‘PSI’ laat de laatste Arbutus-signee horen dat ze niet alleen Kate Bush onder de knie heeft, maar ook Madonna voor haar geen uitdaging vormt. De song hobbelt heerlijk op en neer, heeft dat juiste bizarre kantje dankzij violen en orgels en klinkt voor z’n dromerige aard bijzonder catchy. (TK)
Willis Earl Beal – Until We Die
Willis Earl Beal combineert op ‘Until We Die’ een orgeltje uit het vagevuur met een ijle engelenstem. Daarmee zet hij hopelijk de toon voor zijn eerste onafhankelijk uit te brengen album: buitenaards. (JVL)
Running – Totally Fired
Op ‘Totally Fired’ ontketent lawaaicombo Running opnieuw zijn duivels. Een stoïcijns declamerende zanger probeert op te tornen tegen een tsunami van gierende en grommende gitaren. Het resultaat is misschien niet voor doetjes, maar wel de oplawaai van de week. (MD)
The Wytches – Crying Clown
Stellen dat de zanger van The Wytches een stem van schuurpapier heeft zou hem zwaar oneer aandoen. Zijn vocalen kan je beter omschrijven als de frictie die wielrenners ondervinden als ze aan honderd kilometer per uur over het asfalt tuimelen. De lekker rockende gitaren maken van ‘Crying Clown’ de perfecte kandidaat om in elke afspeellijst als opkikkertje te dienen. (JVL)
Mark Lanegan Band – Sad lover
In afwachting van langspeler ‘Phantom radio’ brengt de Mark Lanegan Band zeer binnenkort een ep op de markt met enkele nummers die het album om uniformiteitsredenen niet haalden. Op vooruitgeschoven single ‘Sad Lover’ klinkt Lanegan vocaal als in zijn prille Screaming Trees-jaren toen de songschrijvende broers Conner hem steevast opzadelden met net iets te hoge zanglijnen. (PM)
Bear in Heaven – Autumn
Moet er nog electrorock zijn? Als je het aan Bear in Heaven vraagt wel en dus raken ze ons op ‘Autumn’ met de meest doeltreffende elementen van het genre. Bezwerende vocalen, hard aankomende drums, een laagje synths en een repetitieve bas maken van het nummer een heerlijk alternatieve dansvloerstamper. (JVL)
Merchandise – Enemy
Mozz mag dan wel zijn nieuwe plaat op deze eenzame planeet hebben losgelaten, het beste Smiths-nummer kwam deze week van Merchandise. Een schijnbaar vrolijk deuntje ondersteunt een giftige, bittere tekst. Vuurwerk en overgesneden kelen gaan in het clipje hand in hand. (MD)
Vaults – Lifespan
Het begint een traditie te worden om in de Punch, Brothers, Punch elke week één of meerdere nummers te kiezen die duidelijk geboren werden uit de pop van de jaren 80. ‘Lifespan’ van Vaults is nog zo eentje, zeker op het vlak van synths en melodieën. Verder wordt de song afgewerkt met zijn eigen Swarovski-kristallenwinkel. (JVL)
The Afghan Whigs – Matamoros
Niet elke reünie (nu ja, misschien dekt comeback de lading iets beter gezien het beperkt aantal originele bandleden) is even geslaagd als die van The Afghan Whigs. Deze week losten Greg Dulli & co een nieuwe videoclip uit het succesvolle ‘Do to the beast’. (PM)
Absolutely Free – Beneath the Air
Drie leden van het ter ziele gegane DD/MM/YYYY maken naar eigen zeggen “astrobeat”-muziek. Laat je op ‘Beneath the Air’ meenemen op de wolkenroltrap naar de hemel en denk tijdens de rit gerust één of twee keer aan Panda Bear. Eens het nummer gestopt is en je als een kat met beide voeten terug op aarde landt, koop dan gewoon nog eens een ticketje naar boven. (JVL)