Terwijl muziekland momenteel een vette kluif beleeft aan Record Store Day en Coachella (al dan niet via de YouTube-stream), zochten onze redacteurs het hele weekend weer de beste nieuwe nummers uit. Deze week stonden Jens Van Lathem, Anthony Brynaert en Thomas Konings in voor onze keuzes.
Lipgloss Twins – Doodle
Ooit stond de hele muziekpers met open armen te wachten op een nieuwe PC Music-release, nu is de aandacht stevig gaan liggen. Nochtans brengt het internetlabeltje nog steeds af en toe te gekke nummers uit zoals dit ‘Doodle’ van Lipgloss Twins, vermoedelijk een samenwerking van A. G. Cook en Felicita. Waar het duo met z’n vorige single ‘Wannabe’ vooral verwarring zaaide dankzij afschrikwekkende hi-fi, mag hier alles een beetje schattiger klinken. Nochtans ligt ook hier de kracht van de song weer in z’n overdreven rijkdom: het is onmogelijk om het liedje echt helemaal te verwerken, maar die overload aan informatie heeft op een bizarre manier ook zo z’n charmes. (TK)
Weaves – One more
Vorige maand lieten de indierockers van Weaves zich al in de meest positieve zin opmerken met een rauw en raggend garagenummer, nu haalt het kwartet nog harder uit op tweede single ‘One more’. “I’m just a giant, walk over you” wordt er gezongen vlak voor de gitaren het nummer scherp overnemen en da’s eigenlijk een subtiele hint voor de luisteraar: alsof de grillige instrumentatie nog niet intens genoeg was, schakelt het viertal nog eens een tandje hoger met meer lawaai of militante samenzang. Weaves is ongetwijfeld een band om in de gaten te houden: ze hebben de juiste frisse sound, vroege aandacht van de gespecialiseerde pers en relatief grote labels (Kanine in VS, Memphis Industries in UK) voor hun komende release. Dit groepje kan wel eens groot worden. (TK)
Gage – Hyphema
Weinig artiesten maken me momenteel zo enthousiast al Gage. De producer brengt binnenkort via Crazylegs een nieuwe ep uit en het belooft een nietsontziend, fascinerend en experimenteel werkje te worden. Eerder kregen we al het verraderlijk gevaarlijke en stevig accelererende ‘Turbulence’ te horen, daarna was er de gemuteerde en geïnfecteerde clubmuziek van ‘Talon’s reach’ en deze week kwam de Brit met nog twee andere songs naar buiten. ‘Hyphema’ is daarvan m’n favoriet met z’n steeds meer onder de huid kruipende opbouw die seconde per seconde moeilijker draagbaar wordt. Zo brutaal, zo spannend, aaahhh. (TK)
Nothing – ACD (Abscessive Compulsive Disorder)
Sorry lieve lezers, moesten jullie nog niet afgehaakt zijn na m’n keuzes, dan is hier nog een luid en intens nieuw nummer dat je helemaal van de kaart brengt. Nothing gaat met z’n luide, zwarte shoegaze wel voor een heel ander gevoel dan drie bovenstaande acts: ‘ACD (Abscessive Compulsive Disorder)’ is immers van de meest emotionele, diep droeve soort. Wanneer opper-emorocker Dominic Palermo “I always knew, I’ld eventually hurt you” zingt, klinkt dat somber, maar zorgt het tegelijk voor een stevige catharsis. Naar het einde weet de groep deze single nog tot gepaste grote aan te dikken, zodat je wel onder de indruk achter moet blijven. (TK)
Car Seat Headrest – Fill in the blanket
Badend in het zweet word ik elke nacht wakker met een brand schuldgevoel: fuuuck, waarom ben ik Car Seat Headrest een paar weken geleden in de Punch vergeten te zetten? ‘Drunk drivers/killer whales’ was immers een van de betere singles die dit jaar al het licht zag. Inventieve structuur, check! Scherpe tekst, check! Epische proporties, check! #feels, check! Een superaanstekelijk refrein dat je al aan het einde van je eerste luisterbeurt volop meekweelt, dubbelcheck! Bij deze probeer ik dat alsnog een beetje recht te zetten én mis ik bovendien m’n kans niet om ‘Fill in the blanket’ in de bloemetjes te zetten. Op die nieuwe single pakt “de redder van de indierock” – (da’s toch wel het algemene gevoel dat er momenteel leeft bij muziekjournalisten) (waarop andere muziekjournalisten weer een beetje boos worden) – het misschien iets minder ambitieus aan. Toch heeft ie geen zes minuten en tweedelige liedje nodig om te overtuigen: het snedige post-punk-achtige riffje doet de helft van het werk, het springerige refrein en de grootste climax naar het einde trekken je verder finaal over de streep. Car Seat Headrest, fucking held! Als ‘Teens of denial’ binnenkort een klassieker voor de geschiedenisboeken blijkt, zullen we hem nooit meer vergeten. (TK)
Maze – Other convictions
Maze biedt je het gevecht van de week aan: houd je stand tegen de rollende drums en vervaarlijke gitaren, of lig je na één minuut al plat op je rug waarna de muzikanten over je levenloze lichaam marcheren? Wat het ook wordt, de postpunkers uit Gent musiceren alweer een strijd op leven en dood bij mekaar. (JVL)
Whitney K – Swans
Whitney K levert je dan weer de mindfuck van de week. Een muur van violen leiden een noise- of ambientnummer in, tot opeens een lo-fi- en immens rommelige bas een folkachtige singer-songerwriter aankondigt. Tussendoor zijn er ook nog backing vocals die niet zouden misstaan op ‘Transformer’. Heeft iemand een handleiding? (JVL)
BADBADNOTGOOD – Speaking gently
Hoe vaak hebben wij al geschreven dat BADBADNOTGOOD al jaren fijn resideert in het gouden middenpunt tussen jazz, hiphop en punk. Nu komt daar ook nog een streepje soul bij, want ‘Speaking gently’ lijkt te teren op die herkenbare melodieën en baslijnen uit de jaren zeventig en tachtig. Een vrije saxofoon maakt van dit stuk helemaal een BBNG-klassieker. (JVL)
James Blake – Silence
Drie jaar na het geweldige ‘Overgrown’ mogen we ons in 2016 opmaken voor een knoert (welgeteld achttien nummers) van een nieuwe James Blake. ‘Radio Silence’ stond al lang in de steigers en afgelopen week stuurde de Brit eindelijk de boodschap de wereld in dat de plaat af is. ‘Silence’ zorgt alvast voor uitzonderlijk mooie vooruitzichten. Diepe, repetitieve bassen, James’ vocals die bibberen en beven, een extatische nuancering op ’t einde: typisch Blake, maar het is weer zo goed uitgevoerd dat deze song opnieuw bewijst waarom de Brit tot de meest succesvolle producers van zijn generatie behoort. (AB)
Andy Stott – Selfish
‘Selfish’ is na ‘Butterflies’ de tweede song die we horen uit ‘Too many voices’, Andy Stotts nieuwe album dat verschijnt op 22 april. Het zijn twee verschillende nummers: waar het eerste meer blijk geeft van de producer z’n melodische en gevoelige kant is het nieuwe ‘Selfish’ meer een uiting van zijn jachtige en brute zelve. De Modern Love-artiest triggert onze nieuwsgierigheid voor de nieuwe plaat en blijft bovenal imponeren. (AB)
OP SPOTIFY: