Na het drukke festivalweekend kunnen we weer even focussen op gloednieuwe muziek. Dit waren volgens Matthias Desmet, Arnout Coppieters en Thomas Konings de beste nummers van vorige week.
The Road Chief – Is this really love?
Mark McGuire verdiende zijn sporen bij bands als Emeralds en Afghan Whigs, maar met zijn soloproject The Road Chief verkent hij totaal andere oorden, zijnde de zoetste kanten van de eighties, oftewel vaporwave in zijn meest glossy gedaante. Trek je fluo joggingpak aan en treed binnen in de suikerspinroze droom. (MD)
Cherusii – Ultraviolet nights
Hou je ogenpijnigende joggingpak nog maar even aan want Cherusii duikt nog radicaler het eightiesbad in. Giet de volledige inhoud van je fles badschuim uit en dompel je onder. Een waterballet van zeven minuten, opgenomen op VHS-cassette, dat spreekt. (MD)
Wolf Eyes – Enemy ladder
Om in de lijn van de twee vorige stukjes te blijven: no wave en industrial, ook dat waren de jaren tachtig. Wolf Eyes eert deze erfenis en produceert stoïcijns naargeestige herrie. Waar bands als Lower stoppen, beginnen deze jongens. Haal die mascara boven, doe je lange zwarte jas aan en laat je gaan. (MD)
Autre Ne Veut – World war pt. 2
As we speak galmt hier voor de tiende keer op rij de eerste single van Autre Ne Veut zijn hyper-geanticipeerde ‘The age of transparency’ door de kamer. Op ‘World war pt. 2’ – een vervolg op het fenomenale ‘World war’ uit ‘Anxiety – verandert pychologiestudent-gone-musician Arthur Ashin niets aan de succesformule van het vorige werk. Bij gevolg is het eerst weer even wennen aan de theatraliteit en directheid van zijn materiaal, maar leer je daarna de rauwe, emotionele kant van het nummer kennen en geraak je uiteindelijk verslaafd aan het ingenieuze stemmenspel en experimentele productie. (TK)
Foals – A knife in the ocean
Toen Yannis Philippakis bij een interview ter promotie van ‘What went down’ liet uitschijnen eerder goede muziek te willen maken dan een groot publiek te willen bereiken, heeft hij duidelijk niet gelogen. De Britse jongens van Foals losten immers als derde single van hun vierde langspeler een zeven minuten lange, epische maar gevoelige anti-rocker ‘A knife in the ocean’. Doorheen grootse drums, typisch flikkerende electronica en zinderende gitaren croont de frontman zich richting een tegelijkertijd apocalyptisch en emotioneel einde. Laat dat album nu maar komen. (TK)
FKA twigs – Figure 8
Terwijl FKA twigs op ‘LP1’ vaak de popkaart trok, lijkt ze met het nieuwe materiaal wel terug te willen keren naar een obscuurder geluid, in het geval van ‘Figure 8’ één dat – met een productie die vrij gelijkaardig is aan die van ‘Glass & patron’ – doet denken aan het industriële van ‘Yeezus’. Geheimzinnig zoals in de beginperiode van haar carrière domineert ze de song met strenge zanglijnen, die enkel onderbroken worden door intens aanzwellende producties. Vooral aan het begin van de song weet de Britse je met haar kerkergeluiden de duisternis in te trekken door donkere erupties over haar bekende ratelende sound uit te spreiden. (TK) (lees meer meningen in onze singlereview)
Girl Band – ‘Paul’
Kan een mens ooit genoeg herrie in zijn leven hebben? Als het op het niveau van Girl Bands nieuwe single ‘Paul’, mag het antwoord op die vraag enkel volmondig “NEE” zijn. Onheilspellende, trefzekere drumroffels kruiden het begin, waarna de hel losbarst. In een epische proporties aannemende trip nemen de Ieren je vervolgens mee op sleeptouw in het spoor van gierende gitaren en schor geschreeuw, waarbij de hooks nergens op het achterplan geraken. (AC)
Lana Del Rey – ‘High by the beach’
Eerder loste Lana al ‘Honeymoon’, een trager nummer in de lijn van haar eerder werk. Op het nagelnieuwe ‘High by the beach’, gooit ze het over een andere boeg. Een meer uptempo nummer met drums die aan hiphop doen denken en waar de trapsound een meer elektronische stijl aan het nummer geeft. De zwoele croon van Lana doet de rest. (AC)
Rabit – Tearz
In de aanloop naar de release van zijn Tri Angle-debuutalbum zit de Amerikaanse producer Rabit niet stil. Zo startte hij een eigen label waarop deze week nog de spectaculaire ‘Ascension’-ep (met mastering van Arca) van Angel-Ho verscheen. Ook maakte hij het onderstaande ‘Tearz’ voor een split-ep met Strict Face op Different Circles, het label van Logos en Mumdance. Dat nummer klinkt toch weer anders dan alles wat de producer tot hiertoe deed: vooral pulserende, glanzende synths eisen hier de hoofdrol op en creëren een ambigue sfeertje, terwijl hi-tech-breaks de balans van het nummer subtiel maar zeker verstoren. (TK)
Yung – Blue uniforms
De Scandinaviërs van Yung gelden al een tijdje als in de gaten te houden band binnen de indierockwereld. Dat vertaalde zich onder meer naar een platencontract bij Fat Possum en het immer charmante Tough Love. Het viertal deelde in de vorm van ‘Blue uniforms’ een eerste voorproefje van hun aankomende ep ‘These thoughts are like mandatory chores’ (uit in september) en daarmee gaat het kwartet tegelijk de charmante en de grootse tour op. Ondanks de lengte en stevige gitaren, houden de jongens het hier sympathiek met lichte zang (begraven in de mix) en een jolig riffje. (TK)