Wat een week. De nieuwe nummers van Miguel en Meredith Graves schopten het niet eens tot in onze Punch. Wie er wel bij is, lees en hoor je hieronder. Matthias Desmet, Bart Somers, Anthony Brynaert, Arnout Coppieters en Thomas Konings maakten de keuzes.
White Poppy – Confusion
Met de nieuwe, dromerige video voor ‘Confusion’ krijgt White Poppy hopelijk de aandacht die ze verdient. Spacey synths en fonkelende gitaren slepen je mee in een psychedelische maalstroom. Alsof een klont shoegaze de ruimte is ingeschoten. (MD)
Shamir – Darker
De intelligent gehypete Shamir Bailey laat de hyperactiviteit van zijn twee vorige singletjes even achterwege en neemt ons met ‘Darker’ terug mee naar de trage dromerigheid van zijn ep ‘Northtown’, maar niet zonder een flinke scheut theatraliteit aan die sound toe te voegen. ‘Darker’ is een tikkeltje artsy en gaat heerlijk pathetisch over the top. (MD)
Nic Hessler – I feel again
Voor een portie naar shoegaze en dromerige pop neigende psychedelica mag je ons altijd wakker maken. De referenties naar de Britse jaren 90 zijn niet van de lucht in ‘I feel again’ van Nic Hessler. Zijn album ‘Soft connections’ leverde de man voorlopig nog geen wereldwijde roem op, al legt de Californiër met dit frisse poplied weer de nodige meters af op het pad richting bekendheid. (BS)
Vince Staples – Señorita
Is Vince Staples de meest beloftevolle rapper in muziekland tegenwoordig? Met die uitspraak gaat weinig overdrijving gepaard. Op ‘Señorita’ bewijst hij heel simpel een ontzettend begenadigd storyteller te zijn met een flow om U tegen te zeggen. De productie is vrij typisch voor hiphop (heldere pianotonen contrasteren met hardere beats), maar is exact wat Vince nodig heeft. Het verbaast ons dat de jongeheer van 21 nog geen grotere status beschoren is, maar met z’n debuut in aantocht zal dat niet lang meer duren. (AB)
Girlpool – Your heart
Cleo & Harmony blijven geweldige muziek maken. Je merkt meteen dat het nummer niet in ideale omstandigheden op tape werd gezet. ‘Your heart’ is opgenomen terwijl de twee dames op tour waren, maar die imperfectie maakt het op een manier toch weer perfect. Dat ze met heel weinig middelen (zeg maar een akoestische gitaar en wat effecten) prachtsongs kunnen maken in elke omstandigheid zegt heel veel over het talent van dit duo. (AB)
my.head – Torture
Hoewel ‘Torture’ vermoedelijk onder de meeste radars zal blijven, zijn we er vrij zeker van dat het potentiële bereik groot is. Het is dan ook een heerlijk nummer met een chille atmosfeer aan het oppervlak en een donkerder gevoel in een onderliggende laag. Dit soort laidback electronica wil je uit alle tentjes op de camping van Dour horen wanneer de ochtend wordt ingezet en alle ritsen sluiten. (TK)
Sharp Veins – Missing sun
Vorige week maakten we van Sharp Veins’ ‘2 bad so sad’ nog een Discovery, nu verdient een volgend voorproefje uit de ‘Inbox island EP’ een plekje in onze Punch. Als dat eerste nummer net nog het ambient-potentieel van instrumentele grime blootlegde, dan keert ‘Missing sun’ terug naar de agressieve roots van het genre. Opvallend is vooral hoe het volumespel deze song naar een hoger niveau tilt. (TK)
Nao – Apple cherry
In de vorm van ‘Coffee’ en ‘Apple cherry’ was er deze week heel wat lekkere nieuwe r&b. Het tweede nummer is het laatste nieuwe werk van Nao, die vorig jaar nog een bescheiden hitje ‘So good’ had met A. K. Paul. Ook hier is het genieten geblazen wanneer de zangeres soul door haar zang doet stromen of haar stem bij het refrein de hoogte in gaat. De productie is bovendien subliem, dankzij een donker sfeertje dat doet denken aan FKA twigs’ ‘Glass & patron’. (TK)
Tame Impala – Eventually
Een nieuwe week, een nieuwe van onze favoriete Australische gazellen, zo lijkt het wel. Ook deze week was er geen ontsnappen aan Tame Impala. ‘Eventually’ is ondertussen al de vierde single van hun nakende nieuwe worp ‘Currents’ (release: 18 juli). Opnieuw is de vaststelling dat er steeds meer electronica in hun werk sluipt, hoewel ze er toch in geslaagd zijn om nu al een vintage geluid te hebben ontwikkeld. Dat kan je vanaf de intro thuisbrengen, mede dankzij de kopstem van zanger Kevin Parker en de niet te vermijden psychedelische invloeden. (AC)