Aangezien jullie goed zijn, maar wij net iets beter muziek kunnen ontdekken, is hier een memo met tien liedjes die allesbehalve minder dan niets voorstellen en gemaakt werden door muzikanten die nooit opgeven. (Sorry, het is lastig om elke week een nieuwe intro te verzinnen.)
Father John Misty – The memo
Fleet Foxes ligt al een paar jaar op apegapen, maar ex-drummer Father John Misty blijft als een onophoudelijke fontein van creativiteit songs en vooral uitzinnige lyrics spuien. In ‘The memo’ blijft er werkelijk geen spaander over van de hedendaagse muziekindustrie en popcultuur, een diss track op countryvoeten. (MD)
Max Pope – Less than nothing
Mac DeMarco brengt tegenwoordig steevast dezelfde plaat uit, dus is het aan nieuwkomers om met zijn sound creatieve dingen te doen. Enter Max Pope, een twintigjarige singer-songwriter uit Brighton, die op zijn slaapkamer lustig een ingenieuze pop song in elkaar bokst, met kaduke gitaren en een jazzy blazerssectie. Het is opmerkelijk hoe, naarmate dit nummer vordert, Mac DeMarco en andere slackervoorbeelden worden verlaten en Max gefocuste indiepop blijkt te maken. (MD)
Nils Frahm X Olafur Arnalds – Wide open
Bij een nieuw nummer van Frahm en Arnalds zou een nietsvermoedende ziel zich aan een meeslepend pianoduet verwachten. De twee poster boys van de post-klassiek wagen zich echter wederom aan een stuk sfeervolle ambient. ‘Wide open’ sleept zich bijna zes minuten fluisterend voort, bezwerend. (MD)
Jolympix – At the shore
Jolympix heeft twee zangeressen en komt uit Zweden, verder heeft dit bandje echter niks met Abba te maken. Ook met andere catchy popacts waarmee we het Ikea-land doorgaans associëren, heeft Jolympix weinig van doen. Het kwartet lijkt in zijn eigen universumpje te opereren. Op ‘At the shore’, lossen de onwereldse vocalen steeds verder in het luchtledige op. Dromerig dobbert het nummer voort. (MD)
Arca – Soichiro
Arca haalde vorig jaar met de vingers in de neus de top tien van onze Indiestyle einderjaarslijst. De vraag is of deze jonge Venezolaanse producer deze stunt dit jaar met zijn nieuwe plaat zal kunnen herhalen. Hij schiet alleszins overtuigend uit de startblokken met deze nieuwe single. De galmende beats worden al snel vergezeld van bezwerende orgels en andere elektronische tovertrucs. In de bijhorende clip wordt wederom de kwetsbaarheid van het menselijk lichaam op aangrijpende wijze belicht. Velen prullen tegenwoordig met futuristische elektronica, maar zo efficiënt als Arca doet niemand anders dat. (MD)
SOPHIE – MSMSMSM
Ik hou van SOPHIE. Ik hou van de intro van ‘MSMSMSM’ die me nog opgefokter maakt dan de meest opruiende nummers van TNGHT. Ik hou van het contrast tussen de snoeiharde sound en het #emotionele, engelachtige middenstuk en de uitdagende merchandise. Ik hou van het feit dat SOPHIE de onvoorspelbaarheid zelve is. (TK)
Kill J – You’re good but I’m better
Zo af en toe komt er wel eens een gigantische hit uit het wespennest dat altpop heet. ‘You’re good but I’m better’ is er daar een van, Kill J heet het merkbaar Scandinavische brein erachter. De productie van het nummer is heel ingehouden, met elementen die samen net zo goed een Flume-achtig bommetje kunnen vormen. Straf is vooral dat de Deense artieste haar eigen vocals op eenzelfde manier weet te presenteren: je hoort immers dat ze soms lonken naar Whitney of in het refrein zelfs Charli, maar dat ze uiteindelijk op een speelse manier klein gehouden worden waardoor de song mierzoet en vederlicht klinkt. (TK)
Eartheater – Wetwater
Als een kruising van Warpaint, Connan Mockasin en je favoriete cult-psychfolkzangeres toont Eartheater zich op het heerlijk eigenwijze ‘Wetwater’ aan de wereld. Vanaf de eerste seconde word je ondergedompeld in een zweem van zoete mysterie, die zich tegelijk in het ijle en het diepe begeeft. Het wriemelt links, rechts en vooral ook centraal, maar enerzijds maakt dat het nummer net zo gigantisch boeiend en anderzijds verstoren ze niet de kern: een ijzersterke song. (TK)
Deantoni Parks – Our shadows
Maakte naam als drummer voor The Mars Volta, en klinkt in zijn soloprojecten blijkbaar als NAH die aan de funkspuit heeft gezeten. Zijn zware bassen en verknipte samples zullen het goed doen op de tour die hij in oktober met Run The Jewels doet. WHA. WHA. WHA. EH. WHA. (JVL)
Kirk the Flirt & Peter Pressure – Never ever give up
Nog meer percussie op deze nieuwe vanuit het 1080p-kamp. Niet om af te doen aan de wonderlijke prestatie van Kirk en Peter, maar je moet gewoon even stilstaan bij hoe Richard MacFarlane van 1080p de consistentie van zijn label bewaakt. Ook ‘Never ever give up’ voldoet aan een paar basisvereisten die je doorheen heel zijn collectie vindt: schijnbaar oneindige loops, net-niet-cheesy synths en op het einde toch het gevoel hebben dat je meer geleerd hebt over het leven dan na de gemiddelde Mumford & Sons-song. (JVL)