Het zijn interessante tijden voor muziek. Momenteel zitten we ongeveer aan het hoogtepunt van de albumreleasekalender, met elke week wel een paar interessante platen om in de gaten te houden. We proberen je daar zo goed mogelijk van op de hoogte te houden, door je in de aanloop naar de verschijningsdatum van een album hier in de Plonsjes al te vertellen welke artiesten je in de gaten moet houden. Check hieronder welke obscure en minder obscure tips onze schrijvers (Matthias Desmet, Jens Van Lathem en Thomas Konings) vandaag voor je in petto hebben en volg zeker hieronder de Spotify-lijst van onze Plonsjes (we hebben bijna 200 volgers!)
Oxbow – Cold & well-lit place
Oxbow is een van die bands waarvoor de boutade “niet voor een gat te vangen” helemaal op zijn plaats is. Het was al geleden van ‘The narcotic story’ uit 2007 (!) dat de heren nog eens een album op de wereld loslieten. Met ‘Thin black duke’ zou het dan eindelijk weer zover zijn.’ Cold & well-lit place’ is het eerste voorsmaakje uit die nieuweling. Hoe klinkt het? Eum…niet voor een gat te vangen … (MD)
Gaussian Curve – Fourth for you
Muziek kan niet relaxerend en spannend tegelijk zijn? Think again. Dit Schotse viertal baant zich met chille improvisaties een weg door je gehoorgang. Handig, meteen kunnen al je new age-platen de vuilbak in. Geen idee aan welke kant van de gausscurve deze muziek ligt. (MD)
Little Star – Calming ritual #1
Nadat Good Cheer Records dit jaar al uitpakte met Boreen (echt, ‘Friends’, checken die plaat) lanceren ze met Little Star hun tweede sadbandcampband. Op‘Calming ritual #1’ pakken de jongens met goede moed en simpele instrumentatie het thema depressie aan. (Jens)
Bucket – Gluegate
Vorig jaar pakte Sad Cactus Records al uit met de mathrock van Quarrels, ook dit jaar vissen ze weer een veelbelovende gitaarband uit een of andere kelder. (Jens)
??? – Frontseat
Je weet dat je goed zit als je muziek zowel bij Railroad Tycoon als GTA: ??? past. (Jens)
Joey Labeija – XXXcuse me
Twee jaar na ‘Shattered dreams’ (dat vorig jaar opnieuw als ep verscheen via een van m’n lievelingslabels PTP) komt de Amerikaanse clubrebel Joey Labeija met een nieuwe release. ‘XXXcuse me’ is daarvan het eerste staalharde voorsmaakje: er zijn vuile acid-synths, agressief bijtende vocal samples en beukende bassen binnen een geluid dat sowieso al sterk naar rave neigt. Dit nummer is een bom. (Thomas)
Drake – Blem
Elke dag ben ik sinds de release van het geweldige ‘More life’ wel geobsedeerd geweest door een ander nummer. Momenteel is ‘Blem’ m’n favoriet: het is een van de afropop-slash-dancehallschijven uit deze playlist en in die zin een vervolg op de zonnige vibes van het verder grauwe ‘Views’. Wat Drake hier zo goed begrepen heeft, is dat hij zo’n kleurrijke instrumental naar z’n hand moet zetten om het binnen het groter geheel van zijn sound te doen passen. Daardoor is de productie van T-Minus en Frank Dukes net zo melancholisch als opgewekt, terwijl de Canadees zelf smost met Jamaicaanse verwijzingen en slang. (Thomas)
Arca – Reverie
Na de onweerstaanbare combo van ‘Piel’ en ‘Anoche’ lost Arca (foto) nu een derde nummer uit z’n derde album/XL-debuut. ‘Reverie’ gaat enigszins verder op het geluid van die twee eerder geloste songs, maar ruilt de verrassend minimalistische aanpak in voor een zinderende productie die meer in het verlengde ligt van zijn ouder werk. Absoluut hoogtepunt hier is de climax op het einde waarin Alejandro Ghersi niet fragiel en mooi klinkt, maar net met barokke vocals voor een overrompelende ervaring zorgt die doorheen de ratelende productie alweer op een heel nieuwe manier weet te vernieuwen. Veel beter wordt muziek niet. (Thomas)
Mary Lattimore – Wawa by the ocean
Het is niet de eerste keer dat we hier schrijven over Mary Lattimore. Deze keer kom ik je hier vertellen waarom ‘Wawa by the ocean’, de nieuwe single uit een komende plaat, zo de moeite is. De harpiste neemt hier haar tijd (meer dan tien minuten) om een rustgevend tafereeltje te schetsen, maar al na de eerste seconden zwijmel je weg terwijl haar gepingel vermenigvuldigt en vervolgens afbouwt. Dat alles merk je echter niet zo snel in de zweverige roes die de artieste veroorzaakt, wat meteen de grootste kracht van het liedje is.
Downtown Boys – Somos chulas (no somos pendejas)
Protestmuziek moet helemaal niet verstaanbaar zijn om z’n verzet duidelijk te maken. Dat tonen Downtown Boys met hun losgeslagen frontvrouw Victoria Ruiz en een even losgeslagen saxofoon wel vaker. ‘Somos chulas (no somos pendejas)’ is alles wat je kan verwachten van de band én meer: soms is de kracht van de band hier moeilijk te houden, maar tegelijk moet je daarom natuurlijk net zo van ze houden. (Thomas)