Een beetje later dan normaal zijn hier onze Plonsjes van de week. Deze week brachten heel wat grote namen indrukwekkend nieuw werk uit, dat vertaalt zich in een lijstje met meer bekende artiesten dan gewoonlijk. Natuurlijk mag ook een straffe nieuwkomer als La Neve niet ontbreken. Check dat hieronder en volg zeker onze Spotify-lijst als dat je ding is. Matthias Desmet, Thomas Konings en Romina Cucchiara leverden deze week de bijdrages.
Real Estate – Darling
Real Estate moest vorig jaar afscheid nemen van gitarist Matt Mondanile (alias Ducktails). De hamvraag was dan ook: Wat zouden de muzikale gevolgen zijn voor de band? Na het verschijnen van nieuwe single ‘Darling’, waren onze schrijvers eensgezind: Muzikaal blijft de band hoge toppen scheren. Of zoals onze hoofdredacteur het verwoordde: “Met ‘Darling’ bewijzen de Amerikanen zich andermaal met de zoetste gitaarklanken ter wereld, de zachste psychsynths op aarde en de meest warme, melancholische zang denkbaar. In hun gekende stijl haken ze een tegendraads tapijt van ontspannende en helende geluiden, zonder dat het ooit doorzichtig of vermoeiend wordt – iets waar maar weinig andere bands in slagen.” (MD)
Father John Misty – Pure Comedy
Joshua Tillman (foto) blijft doen waar hij goed in is: de algehele tragiek van de condition humaine (of beter de condition américaine) vatten in cynische teksten; Elton John of Jackson Browne ontdaan van iedere hoop. Op ‘Pure Comedy’ is dat niet anders, meer nog het nummer zou zelfs kunnen gelden als een perfecte samenvatting van Fathers visie op de mensheid. “So somebody has to go kill something, while I look after the kids”. (MD)
Diamanda Galas – All the way
Het is van 2008 geleden dat Diamanda Galas een album uitbracht, maar dit jaar zal de stemacrobate met maar liefst twee nieuwe platen het lange wachten doen vergeten . Met ‘All the way’ presenteert ze ons alvast de titeltrack van plaat nummer één. Naast een fascinatie voor het duistere en het demonische, blijft de deconstructie van traditionele jazz en blues een rode draad doorheen haar oeuvre. Dat een van de twee nieuwe albums volledig uit bewerkingen van standards zal bestaan, hoeft dan ook niet te verbazen. ‘All the way’ werd vooral bekend in de versie van Frank Sinatra. Van Ol’ Blue Eyes zoetsappige interpretatie is hier niets terug te vinden. Een totale uiteenrafeling van de structuur van het nummer tot een gothic bad trip is het resultaat. (MD)
Thundercat – Show you the way (feat. Michael McDonald & Kenny Loggins)
Voor de eerste single van z’n komende plaat werkte meesterbassist Thundercat samen met Michael McDonald en Kenny Loggins. ‘Show you the way’ is een nummer dat baadt in optimisme en draagt dat op een unieke wijze uit: niet vaak hoor je zo’n zelfverzekerd, aanstekelijk en toch integer nummer een positieve boodschap uitdragen. Zo lijkt het wel een supersmooth antwoord op de gospeltrend die we vorig jaar zagen. (Thomas)
Mount Eerie – Real death
Daar recht tegenover stond deze week ‘Real death’, de eerste single van Mount Eerie’s rouwplaat die besluit met het hartverscheurende “I don’t want to learn anything from this / I love you”. Phil Elverum zingt over een rugzak die zijn overleden echtgenote besteld had voor hun dochtertje. Het is een pakkend klein en intiem verhaal dat met tonnen moed de realiteit in de ogen kijkt en die in al z’n rauwheid en naaktheid portretteert. “Death is real (..) It’s not for making art” zingt Elverum – die conclusie maakt het nummer net zo goed omdat de artiest doodeerlijk en zonder enige overbodigheid z’n relaas doet. (Thomas)
La Neve – American sounds
Onder het alias La Neve maakt Downtown Boys’ Joey La Neve DeFrancesco sociaal en politiek geëngageerde electro-pop die duidelijk flirt met invloeden uit postpunk en coldwave. ‘American sounds’ heet hun eerste single en komt geen moment te laat: het nummer is namelijk een vrijheids- en gelijkheidskreet van een non-binair persoon die probeert om te gaan met hun eigen trots en een omgeving die al wel eens hels kan zijn. Die urgente uiting en de algemene durf waarmee La Neve hun buitenstaanderschap laten resoneren, maken van deze eerste single alvast een schot in de roos. (Thomas)
Young Fathers – Only God knows (feat. Leith Congregational Choir)
Onder het motto “choose life” maakten Young Fathers volgens regisseur Danny Boyle de hartslag van Trainspotting 2 met ‘Only God knows’. “Only God knows anything I do” en “Only God knows you don’t need him” zijn de mantra’s van een ode aan buitensporigheid en het leven. Het geweldige aan dit nummer is dat het zich met heel z’n hart in het excessieve smijt. In één opbouwende uithaal sprinten de Britse punkhiphoppers met de hulp van een levenslustig koor richting een glorieus en groots carrièrehoogtepunt dat onwezenlijke energie, een gezonde dosis positiviteit en een misschien iets minder gezonde portie nihilisme in de mix gooit. (Thomas)
Tei Shi – Keep running
Voor de betere alternatieve popmuziek ben je aan het juiste adres bij Tei Shi, die zich momenteel klaarmaakt voor de release van haar debuutalbum. ‘Keep running’ is de geanticipeerde eerste single die de ep ‘Verde’ moet opvolgen. Waar de Argentijnse wel eens de “alt” in altpop durfde onderstrepen, zet ze hier de “pop” in het vet. ‘Keep running’ is een slimme hit die alle juiste noten raakt met z’n vernuftig refrein (dat speelsheid van dat zinnetje “if you want my love then you better start running” doet het echt elke keer) en verslavende productie. (Thomas)
Teengirl Fantasy – Star-risen
Vijf jaar na een albumrelease op R&S Records zijn de jongens van Teengirl Fantasy terug met een nieuwe plaat via Planet Mu. ‘Star-risen’ is het eerste nummer dat we daarvan horen en vindt een schitterende balans tussen ambientsound en clubmuziek. Je kan erop dromen en je mag erop dansen. De song vindt verder ook een mooie balans tussen intellectuele electronica en een meer organische, zelfs natuurlijke component die beide bovendien stroken met het soort vervoerende psychedelica dat hier geserveerd wordt. (Thomas)
Missy Elliott – I’m better
Mooiste plonsjeschoreografie van de week gaat naar de onderwaterdanseressen in de clip van ‘I’m better’. Missy Elliott steekt ook in 2017 haar vinger in de lucht en formuleert het juiste antwoord op de vraag: ‘pas ik ook nog in de scene?’. Missy zal altijd welkom zijn in mijn hiphoplijst, ook wanneer ze voor traag gaat. Haar verses worden misschien iets minder snedig afgeleverd dan vijftien jaar geleden, maar ze klinken nog steeds als de ultieme grrrl power in mijn oren. Bovendien weet Misdemeanor tenminste waar videoclips voor dienen: dansen als in de ‘Step up’ (de eerste) en voldoende kostuumwissels. (Romina)