Je hebt het misschien gemerkt, vorige week waren er geen Plonsjes. Niet omdat er geen goede muziek was, die is er immers altijd. Vandaar hebben we vandaag gewoon dubbel zoveel liedjes verzameld, check onze keuzes hieronder. We hebben in de aanbieding: ex-Sonic Youth-geweld, veel vage electronica, een paar indierockers en de betere hitjes. Also! Onze Spotify-lijst is weer helemaal up-to-date. Je kan hem hieronder beluisteren. Let wel: zoals steeds staan niet al onze nieuwe favoriete liedjes op de streamingsdienst.
Kim Gordon – Murdered out
Op 14 oktober zal het vijf jaar geleden zijn dat Sonic Youth gesplit is. Die leemte zal nooit opgevuld geraken. Toch hebben de verschillende bandleden in verschillende solo- en nevenprojecten ons al verschillende malen doen watertanden. Kim Gordon knalde eerder dit jaar al met Glitterbust en lost nu het eerste brokje van wat een soloplaat moet worden. Gordon kreunt, hijgt en bijt zich als vanouds een weg doorheen de song. (MD)
Thurton Moore – Chelsea’s kiss
Als Kim van zich laat horen kan ex-husband Thurston (foto) natuurlijk niet achterblijven. ‘Chelsea’s kiss’ is een feest van gitaarklanken. Wolken van ragfijne noise doorbreken de repetitieve melodielijnen. Twee mooie songs in evenveel weken, dat is meer dan genoeg om de pijn van de split een beetje te verzachten. (MD)
Crying – Revive
Met ‘Revive’ laat Crying met succes de power pop herleven (pun intended). Synths flitsen en gitaren knallen. Voeg daar nog een scheut nonchalance die doet denken aan de betere slaapkamerpop aan toe, en je weet dat we een eigenzinnige topper in ons midden hebben. (MD)
Croatian Amor – Love means taking action
In de Plonsjes van twee weken geleden kon je al uitgebreid kon lezen waarom Loke Rahbek zo’n interessante muzikant is om van dichtbij te volgen. Met zijn meest recente project Croatian Amor zit er binnenkort een nieuwe release aan te komen op Posh Isolation. Het titelnummer ‘Love means taking action’ ontplooit zich als een dromerige serenade die gedachten op hol doet slaan. De song heeft door z’n repetitiviteit en minimale ontwikkeling doorheen de speelduur een impact op het onderbewustzijn van de luisteraar en brengt je als het ware in een hypnose. (Anthony)
Sport Eyes – Prof (w/ Dj Heroin)
Alles waar Dj Heroin aan gelinkt is, krijgt van ons zonder nadenken een luisterbeurt. De Duitse producer staat steevast garant voor opwindende klanken en dat is ook op ‘Prof’ niet anders. De song is het eerste wapenfeit van het duo Sport Eyes (Dj Heroin fungeert als feature) en is alvast een intensief goedje. ‘Prof’ is een opeenstapeling van schuifelende electronica en beats die als spijkers keihard tegen de grond stampen. Het resultaat is een desoriënterende en tollende rollercoaster die zo uiteenlopend is dat ons lichaam niet weet welke pose aan te nemen. (Anthony)
Jenny Hval – Period piece
Het mag duidelijk zijn dat we heel hard uitkijken naar het nieuwe album van Jenny Hval. Tot het zover is (30 september) zijn er de uitstekende singles en ook deze nieuwe Adult Swim-single om het wachten wat te verzachten. ‘Period piece’ is het soort intelligente avant-gardepop dat je altijd van Hval mag verwachten. Ditmaal is het vooral haar echoënde stem die in een rechtlijnige vertelstroom de song karakter geeft, en dit op de tonen van een herkenbaar baslijntje en hakkelende drumpercussie. (Anthony)
Lower Dens – Real thing
In een onverwachte wending is Lower Dens stiekem een popgroep geworden. Na het verrassende album ‘Escape from evil’ lijkt de band onder begeleiding van hitproducer Ariel Rechtshaid op een nieuwe single, ‘Real thing’, alleen nog maar meer richting gladde tunes op te schuiven. ‘t Is een evolutie die we voorlopig wel kunnen smaken. Deze kraakverse song laat de androgyne vocals van Jana Hunter meer dan ooit shinen vol emotie en met de pathos van een echte goeie popsong, terwijl de instrumentatie lekker warm en dramatisch aanvoelt met een kleine Beach House-touch. (Thomas)
Jam City – City hummingbird
Op z’n meest recente album ‘Dream a garden’ ruilde Jam City z’n innovatieve, progressieve en toonaangevende clubsound in voor een vreemde mix van postpunk en Jai Paul-pop. Nu keert de Brit met een nieuwe mixtape terug naar de dansvloer, hoewel zijn recente escapades duidelijk niet vergeten zijn. ‘City hummingbird’ is een van de hoogtepunten met z’n urgent klankenpalet dat bestaat uit typisch schreeuwende gitaren en claustrofobische beats. (Thomas)
Abyss X – Razor
Op 30 september verschijnt ‘Mouthed’, het nieuwe album van Abyss X op het invloedrijke Halcyon Veil, het label van de spraakmakende producer Rabit. Eerste voorsmaakje ‘Razor’ straalt een heel sterk gevoel van onmacht uit, de song begint vrij gestructureerd maar evolueert steeds meer een angstwekkende situatie van claustrofobie. De kerkelijke gezangen geven het nummer bovendien iets bovennatuurlijks, een element dat de spanningen alleen maar hoger doet oplopen. (Anthony)
Dirty Projectors – Keep your name
Het electro-popvirus is de indiescene grondig aan het besmetten. Niet alleen Bon Iver doet het tegenwoordig met bliepjes en stemvervormingen, ook experimentaliconen Dirty Projectors laven zich aan smurfenstemmetjes en akelig diepe bassen. Het resultaat is wennen. Maar gold dat niet voor elke nieuwe stap van deze band? (MD)
Toxe & Mechatok – Still life
We beseffen dat de electronica die co-plonzer Anthony en ik hier regelmatig aan bod laten komen soms nogal niche is. Sommige acts hebben gelukkig ook crossover-potentieel en onder hen reken ik sowieso de Zweedse Toxe. Ze is een van de artiesten waarvan vrienden wel eens enthousiast de naam vragen als ik weer eens nieuwe muziek aan het opdringen ben. Wat haar volgens mij zo interessant maakt is de ruwheid en agressie waarmee ze haar droge sound injecteert. Ze presenteert zo haar muziek als een gigantisch, uitgedroogd karkas in de slagersvitrine en bovendien doet de muziek je hier naar analogie met zo’n ranzig stuk gebeente denken aan de wansmakelijkheid van wereldse, maatschappelijke issues. Er is daarnaast veel meer dan dat aan Toxe’s geluid, te beginnen bij de euforie die in de Staycore-synths schuilt en de extase die veroorzaakt wordt door beukende drums en naar hardstyle ruikende rave-invloeden. Heel sketchy allemaal, hoewel op nieuwe single ‘Still life’ de brutaliteit gecounterd wordt door de lieflijke touch van de gevoelige producer Mechatok. Daardoor verdiept dit mooie duo zich in een steeds populairder en interessanter wordende esthetiek die schattig en stoer slash choquerend combineert, een beetje herinnerend aan de kunst van Jon Rafman of de hiphop van Mykki Blanco. Het is de muzikale vertaling van emancipatie en het geluid van jeugdigheid in z’n rebellie, onbezonnenheid en radicalisme. Daar sta je gelukkig niet bij stil als je dit nummer hoort: ‘Still life’ beukt erop los en het zou zonde zijn om deze pletwals niet in al z’n kracht over je te laten rollen. Oh ja, zei ik al dat dit een van de beste songs van het jaar is? (Thomas)
WWWINGS – LAST SONG
Droevig nieuws uit het WWWINGS-kamp, het transnationale trio (een Rus, een Siberiër en een Oekraïner) moet het voortaan met een man minder stellen, want wegens persoonlijke verplichtingen moet producer Lit Eyne het project als duo laten verdergaan. GXXOST (FKA Lit Internet) en AWRWSW (FKA Lit Daw) zorgen voortaan dus met twee voor de tunes. Afscheid nemen doet het trio met ‘LAST SONG’, een monument van een nummer. Wat WWWINGS zo bijzonder maakt is dat, hoewel hun sound als een gestoorde rollercoaster van ratelende beats klinkt, door wijd uitgerangeerde synths en atmosferische ruis er ontzettend veel gevoel en sentiment de oppervlakte van hun songs bewandelt. Het resultaat daarvan is dat elke luisterbeurt een verschillende betekenis kan invullen, naargelang je emotionele toestand die verandering verlangt. ‘LAST SONG’ voelt aan als een zwanenzang, maar droogt z’n tranen al snel en richt de blik vooral vooruit. Het nummer draagt bovenal heel veel dankbaarheid in zich en strekt zich uit naar hogere sferen, in een onmiskenbaar gevoel van onbegrensdheid uitkijkend naar een nieuw hoofdstuk. (Anthony)
The Weeknd – Starboy (ft. Daft Punk)
Op ‘Starboy’, eerste single en titeltrack van het binnenkort te verschijnen nieuwe album van The Weeknd, horen we frontman Abel Tesfaye zijn nieuw verworven rijkdom als wereldster bezingen. De toon waarop hij dat doet verraadt dat de (im)materiële rijkdom die daarmee gepaard gaat hem net als de doordrammende, glitchy productie van Daft Punk vrij emotieloos laat. We horen vooral een man die niet weet welke richting hij uit moet. Het maakt van ‘Starboy’ een meelijwekkende en verslavende song die volledig het hoge banger-gehalte van zijn vorig album achterwege laat. Een combinatie van beide op de komende plaat lijkt ons alvast the way to go. (Anthony)
J.G. Biberkopf – From infinity to here
De opvolger van J.G. Biberkopf’s ‘Ecologies’ zal zich op dezelfde maatschappelijke terreinen begeven als z’n voorganger, gezien de titel ‘Ecologies II: ecosystems of excess’. Jacques Gaspard kaart met z’n materiaal de problematiek van veranderde en verstoorde ecosystemen aan. Zijn follow-up verschijnt op 11 november op Kuedo en Joe Shakespeare’s excellente Knives, een sub-label van Planut Mu. Eerste voorsmaakje ‘From infinity to here’ is een atmosferische, club-geïnspireerde track die volledig in het teken staat van het overdragen van zijn thema’s. Door de huilende man op het einde, de dreunende beats en de versnipperde rand- en ruisgeluiden klinkt het nummer vaag en gedesoriënteerd maar kruipt de song heel nadrukkelijk onder de huid en mist het zijn effect niet. (Anthony)
Fraternal Twin – Big dipper
Midden volgende maand brengt Quarterbacks-lid Tom Christie, beter bekend als Fraternal Twin, z’n tweede album uit via Ghost Ramp, het label van Wavves’ Nathan Williams. We hoorden eerder al het veelbelovende ‘False alarm’ en worden nu gecharmeerd door ‘Big dipper’, een liedje met mooie, zomerse maar melancholische gitaren die vertragen en versnellen. De sfeer is intiem en de zang wordt bij momenten echt too pretty. (Thomas)
Nils Bech – Please stay
Een beetje naar het voorbeeld van Björk of Anohni werkt de Noorse art-popzanger Nils Bech samen met een hippe producer om z’n mooie vocals van een hedendaags, progressief jasje te voorzien. Beatbeheerser in kwestie is zijn landgenoot Drippin, die underground al wat furore veroorzaakte met producties voor Sinjin Hawke en Cakes Da Killa naast een release op Lit City Trax. De combinatie van een intense instrumentatie vol brekende glasscherven en zware grimebeats met fragiele strijkers en prachtige zang werkt waanzinnig goed. (Thomas)
Joyce Manor – Last you heard of me
Van alle emo-revivalbands is Joyce Manor een van diegene die het dichtst bij de populaire pop-punk-variant van het genre aanschuurt. Dat dit geen slechte zaak hoeft te zijn, bewijst de band op ‘Last you heard of me’, een nummer dat met steeds meer dramatische gitaren opbouwt naar een climax. Die komt er dan verrassend genoeg niet in de vorm van boosheid of droefenis, maar net als een soort van opluchting of aanvaarding. (Thomas)
Kevin Krauter – Bachelor
Deze Kevin Krauter kan je misschien kennen van z’n band veelbelovende band Hoops. Solo ruilt hij de psychedelische rock van die groep in voor een typische singer-songwritersound in de stijl van Kurt Vile. Comfortabel gitaarspel en rustgevende zang scheppen de contouren van de song, meer naar het einde toe wordt het nog interessanter met emotionele yeah yeahs en oeh oehs, en een rijker slot. (Thomas)
Danny Brown – Really Doe (feat. Kendrick Lamar, Ab-Soul & Earl Sweatshirt)
Dat ‘Atrocity exhibition’ een van dé hiphopalbums van het jaar wordt, lijkt nu al vast te staan. Danny Brown heeft met de regelmaat van de klok voorproefjes gegeven, en vooral ‘Really doe’ wist meteen de aandacht te grijpen. Over een opzwepende, eerder elektronische beats, heeft de rapper drie interessante gasten rond hem verzameld. Kendrick Lamar, Earl Sweatshirt en Ab-Soul nemen elk een verse voor hun rekening, maar het is een verdomd moeilijke opdracht om te beslissen wie nu de beste bijdrage heeft. Bonuspunten voor ‘Really doe’, want het is de eerste keer dat Kendrick Lamar en Earl Sweatshirt samen op een track te horen zijn, de natte droom van menig hiphopfan. (Daan)
Fantastic Fantastic – The lion
Het was best wel verrassend toen Fantastic Fantastic een paar maanden terug voor het geweldige ‘Neon light’ debuteerde bij het internetlabel Activia Benz. J-pop-invloeden en de niet-ironische gelukzaligheid geven waarschijnlijk een verklaring en zijn gelukkig ook weer van de partij op nieuwe single ‘The lion’. Liefhebbers van kleurrijke, sprankelende electro-pop moeten dit duo intussen al eventjes op hun radar hebben. (Thomas)