Hoewel Frank Ocean de hele week op repeat stond, was er weer een hele hoop nieuwe muziek om te luisteren. En in die hoop zat bovendien heel wat moois. Het werd met andere woorden weer zo’n weekje waarin het moeilijk was om maar tien liedjes te mogen kiezen. De songs die de schifting gehaald hebben, zijn vandaar dus ook echt wel echt héél goed. Geniet ervan hieronder. Anthony Brynaert, Jens Van Lathem, Daan Leber en Thomas Konings stelden deze week het lijstje op.
Chromatics – Dear Tommy
Geen idee wat er allemaal achter de schermen gebeurt bij Chromatics, maar het is zo bizar dat er nog steeds geen definitieve releasedatum is voor hun ‘Kill for love’-opvolger nadat die al meerdere keren werd aangekondigd. Gelukkig kregen we deze week nog eens een teken van leven met titelnummer ‘Dear Tommy’, eentje dat zo sterk is dat het alle voorafgaande frustraties doet verdwijnen. Op een ingetogen en mysterieuze manier brengt Johnny Jewel een beklijvend relaas. Met de subtiele en opbouwende instrumentatie wordt ‘Dear Tommy’ steeds spannender terwijl de stilistische clip het huiverende aspect versterkt. (Anthony)
NAKED – Anomie
NAKED toont zich op ‘Anomie’ opnieuw meester in het creëren van een hypnotiserende en huiveringwekkende atmosfeer. De angstaanjagende, bij momenten spirituele vocals zorgen samen met de industriële en roekeloze productie voor een tollende trip richting onderwereld. (Anthony)
Abi Reimold – Stars
Een van de songschrijvers waar wij in het begin van het jaar zo hoog mee opliepen was Abi Reimold. Nu blijkt dat de muzikante al bezig is aan een nieuw album en materiaal daaruit al op shows aan het testen is. De live-opname van ‘Stars’ geeft ons de kans om van de demoversie van een nummer te genieten vooraleer de studiopletwals er zich mee moeit. Reimold zingt een simpel doch effectief liedje over de liefde en imponeert vooral met haar geloopte vocalen naar het einde van de song. (Jens)
Ace Cosgrove – Platinum golddigger
Jo jo jo, wat ben ik blij om alweer iets nieuw van Ace Cosgrove te horen. In 2015 bracht hij al een van de beste straightforward rapnummers van het jaar uit, maar kon hij dat niveau niet volhouden op het overkoepelende ‘Baby need food’. ‘Platinum golddigger’ klinkt op het eerste gehoor iets meer als de typische twintiger die zich op de borst slaat en wat klaagt over al die bitches, maar na de eerste minuut wordt de flow zo onweerstaanbaar en ongelooflijk oldskool dat Ace alles vergeven wordt. (Jens)
Infinity Crush – Drowning here with all my friends
Infinity Crush komt uit de kringen van Elvis Depressedly, Teen Suicide en Alex G en, ja, daaruit kan je best al afleiden hoe ze klinkt. Maar er is ook meer en ‘Drowning here with all my friends’ bewijst dat. De verschillende lagen van Caroline Whites stem dompelen het nummer onder in een haast orkestrale sfeer en de break van het nummer verwordt bij Elvis Depressedly en vrienden vaak tot een muzikale brij, maar niet bij Infinity Crush. (Jens)
Katy Perry – Rise (Purity Ring remix)
Alhoewel ik niet vies ben van een streepje popmuziek, heeft Katy Perry me vaak eerder koud gelaten. Waar andere popsterren in haar categorie meer experiment en cachet in hun werk steken (zie: Beyonce, Rihanna), blijft Katy veilige muziek maken. Met de remix-ep van ‘Rise’ weet ze echter wel mijn aandacht te trekken. Naast TĀLĀ, mocht ook Purity Ring het nummer herwerken. Het Canadese duo doet dat op hun gekende wijze, door trap-gebaseerde instrumentals te vermengen met de stem van Katy, waardoor het resultaat dromerig en tegelijk opzwepend is. (Daan)
Vince Staples – War ready
Naar ‘Prima donna’ werd enorm hard uitgekeken, en niet enkel omdat Vince Staples (foto) zo’n goeie rapper is. Na zijn gastoptreden bij James Blake op Glastonbury, maakte Staples bekend dat op zijn nieuwe ep ook productions van James Blake zouden staan. ‘War ready’ heeft, naast ‘Big time’, Blake achter de knoppen. Wie zich had verwacht aan een instrumental in de stijl van diens albums, heeft duidelijk aandacht vergeten te schenken aan zijn ‘200 press’-ep, of zijn werk voor Trim. Het lijkt alsof de Brit Vince Staples plagerig uitdaagt. De manier waarop Staples vervolgens de beat meester blijft, toont aan wat voor een veelzijdige rapper hij is. Met behulp van een sample van André 3000, heeft hij het op ingetogen doch dreigende wijze over rassenongelijkheid in de VS. (Daan)
ANGEL-HO – You’ll never find
Stilaan zou de Zuid-Afrikaanse producer ANGEL-HO geen onbekende meer mogen zijn. Met z’n chaotische electronica maakt de zwarte queer artiest al een tijdje furore als een van de boegbeelden van NON, het label dat muziek uitbrengt rond identity politics, de Afrikaanse diaspora en neokolonialisme. ‘You’ll never find me’ is een nieuw hoogtepunt in de carrière van de progressieve artiest: de song voelt snoeihard en genadeloos, maar klinkt ook ritmisch sterk en werd voorzien van een indrukwekkende opbouw. Het lijkt alsof ANGEL-HO hier zichzelf ontketent en dat is best glorieus om horen. (Thomas)
Young Thug – Kanye West (feat. Wyclef Jean)
Het nummer ‘Kanye West’ (fka ‘Pop man’) van No, My Name Is Jeffery (fka Young Thug) (oké nee voorlopig heeft hij z’n naam nog niet veranderd) mag je zonder twijfel het hoogtepunt noemen van de rapper zijn nieuwe mixtape. Alles aan de song is chiller dan je verwacht, maar dat maakt dit stukje muziek net zo goed. Die onevenaarbare stemgeluiden in het refrein zijn superaanstekelijk, de beat is net als de vocals lekker vreemd stuntelig en alle zang in de achtergrond maakt de sfeer alleen maar plezieriger. (Thomas)
Crying – Wool in the wash
We zijn alweer aanbeland bij het tiende en laatste plonsje. Dat komt niet van Angel Olsen, Cashmere Cat, ceo of Kai Whiston (had hier deze week echt graag over hen geschreven, maar er was te veel goeie muziek de afgelopen dagen), wel van Run For Cover-indieband Crying. ‘Wool in the wash’ is een geweldig pyjamapunkliedje met speelse, schattige stukjes en verrassend stevige uithalen dat allerlei verschillende richtingen opzoekt, maar uiteindelijk genoeg cohesie en een fantastisch, catchy refrein bevat om het geheel samen te houden. (Thomas)