Nadat we onze 52 favoriete albums van 2016 al op je loslieten, presenteren we vandaag onze tweede grote lijst: de 75 beste nummers van 2016. We hebben er een playlist voor gemaakt op Spotify, die kan je hier vinden of hieronder gewoon beluisteren. De lijst werd samengesteld door het hele Indiestyle-team.
75. Told Slant – Tsunami
‘Tsunami’ was al een populaire livesong van Told Slant en het lijkt dan ook logisch dat het refrein gezongen wordt door iedereen die in hun leven centraal staat. Leden van Girlpool, Bellows en Eskimeaux helpen de muzikant van Florist een handje en maken de song zo niet alleen een geweldig kleinood, maar ook een who’s who uit de scene. – Jens
Luister ‘Tsunami’ hier.
74. Bon Iver – “33” GOD
The Kanye is strong in this one. Een vrij eenvoudig pianomotiefje wordt gemaskeerd met een bij momenten onsamenhangende collage samples en een drumpartij die alle registers opentrekt. Er gebeurt veel in ‘“33” GOD’, al is het nummer en bij uitbreiding de rest van de plaat beter wanneer je jezelf niet blindstaart op de details. Vergelijkingen met ‘Kid a’ van Radiohead zijn hier best op hun plaats. – Mattias
Luister ‘”33″ GOD’ hier.
73. Soldier’s Heart – Randy
Met het afscheid van Soldier’s Heart in het verschiet, kan het geen kwaad nog eens stil te staan bij de uitzonderlijke klasse van een nummer als ‘Randy’. Sylvie en haar jongens wisten als geen ander hoe ze tegelijk een echte hit en een boeiend staaltje experimentele muziek moesten afleveren. De afwerking hier is perfect, met die zinderende opbouw aan het einde richting een iconisch refrein als grootste bewijs. – Thomas
Luister ‘Randy’ hier.
72. Beyoncé – All night
Een van de hoogtepunten uit ‘Lemonade’ is ‘All night’, het vertederende slotstuk van het album. Voor de productie van het nummer werkte Knowles samen met Diplo en dat uit zich hier in een subtiele zuiderse Major Lazer-touch die gelukkig genoeg in toom gehouden wordt om Queen B zelf te laten schitteren en de mooie strijkers en blazers niet te verstoren. Het beste aan deze song? De manier waarop Bey “Kiss up and rub up and feel up on you” zingt. – Thomas
Luister ‘All night’ hier.
71. Pinegrove – Paterson + Leo
‘Paterson + Leo’ is een van de kortere nummers van de emoricanaband die niet eens zo lang nodig hebben om je mee te slepen. Evan Hall verwoordt zijn gedachten en komt uit bij de even simpele als poëtische conclusie: “Why I love you / enough to say it / thank you Paterson / thank you Leo.” – Jens
Luister ‘Paterson + Leo’ hier.
70. D.R.A.M. – Broccoli (feat. Lil Yachty)
‘Broccoli’ gaat uiteraard niet over die vieze groente uit je jeugd, maar over die andere groene plant. Net als de verwijzing naar marihuana, tovert het nummer telkens een glimlach op ons gezicht. De teksten zijn van minder belang, de manier waarop ze afgeleverd worden is wat centraal staat. Het is toch al een tijdje geleden dat we twee artiesten zo veel plezier hoorden hebben op een track. – Daan
Luister ‘Broccoli’ hier.
69. Double Veterans – Cocktail
Twee minuten en twaalf seconden. Niet meteen het langste nummer ooit, maar wat ‘Cocktail’ mist aan omvang compenseert het ruimschoots met -nu ja- zowat al de rest. Stilzitten blijkt meteen al moeilijk door de catchy gitaren, en wanneer zanger Lee dan ook nog eens zijn stembanden aan de gort begint te scheuren weten we het zeker: zoiets kan enkel live nog overtroffen worden. – Hanne
Luister ‘Cocktail’ hier.
68. Suuns – Translate
‘Translate’ valt net als het volledige album ‘Hold/still’ onder de categorie hypnotiserend te classificeren. Openen doet het nummer met een in duistere mist gehulde synth, waarna de ratelende gitaarlijnen samen met Ben Shemie’s typerende zanglijnen voor een meeslepende melodie zorgen. Donker en bezwerend, maar tegelijkertijd hoopvol. Dat is waar Suuns’ electro-postpunk/krautrock doorgaans garant voor staat, en in ‘Translate’ komen deze elementen tot uiting in een perfecte, hyperdansbare combo. – Sigi
Luister ‘Translate’ hier.
67. Robbing Millions – In the no air
We schreven dit jaar ergens in onze rubriek Verse Vangst dat ‘In the no air’ bij het minder gewaagde materiaal hoort op de debuutplaat van Robbing Millions, en eerder rechttoe-rechtane pop is met een psychedelisch randje. Wel, na ettelijke nieuwe luisterbeurten: het nummer bevindt zich eigenlijk echt wel tussen het spannendste wat er dit jaar in België uitkwam – zie die intrigerende, onaardse sferen waarin het zweeft en de ook hier weer geldende virtuositeit van frontmannen Gaspard Ryelandt en Lucien Fraipont. – Gilles
Luister ‘In the no air’ hier.
66. Anderson .Paak – Am I wrong (feat. Schoolboy Q)
De man die dit jaar de beste funky hiphop afleverde, moet zonder twijfel Anderson. Paak geweest zijn. Voor ‘Am I wrong’ kreeg hij hulp van ScHoolboy Q, die in de verte op André 3000 lijkt en met z’n half-time groove perfect in het midden van het nummer past. Deze discoachtige hit – inclusief hoorns – zou een werkje van Pharrell geweest kunnen zijn, maar gelukkig is het dat niet. – Rana
Luister ‘Am I wrong’ hier.
65. Kanye West – Famous
Wie het onderscheid tussen de mens en de artiest wil geïllustreerd zien, kan nergens beter terecht dan bij deze song van Kanye West. Als mens gaat hij in de lyrics flink uit de bocht en is zijn ego amper te torsen, als artiest weet hij feilloos een supersong in elkaar te knutselen die zo onweerstaanbaar is als een lantaarnpaal voor een hond met een volle blaas. – Sven
Luister ‘Famous’ hier.
64. Wilco – If I ever was a child
Met kromme tegenzin om halftwee ‘s nachts naar huis moeten rijden en anderhalf uur later opgewekt thuiskomen omdat er iemand bij Radio 1 deze nieuwe single van Wilco in de playlist had gestoken; soms zijn het die kleine beslissingen die een dag (of nacht) goed maken. Tip: zet dit nummer luid, en hoor hoe Jeff Tweedy en zijn akoestische gitaar verdwijnen in de heerlijke waas die zijn kompanen gestaag creëren. – Filip
Luister ‘If I ever was a child’ hier.
63. Japandroids – Near to the wild heart of life
De meeste punksongs of andere energetische brokken muziek houden het qua lengte eerder beperkt. Dat is niet het geval bij Japandroids die op ‘Near to the wild heart of life’ hun gepolijste bommetje rekken en uitsmeren in een stadionrocker van bijna vijf minuten. Vooral fantastisch vinden we hoe de band na driekwart song en euforische opbouw het tempo even uit de song haalt om dan ongemeen hard toe te slaan. Meer van dat in 2017 graag. – Thomas
Luister ‘Near to the wild heart of life’ hier.
62. Warehouse – super low
Warehouse bracht dit jaar artrock van de bovenste plank met tweede album ‘super low’. Hoogtepunt was de titelsong, waarin heftige moodswings belichaamd worden door knappe tempowisselingen. Cleane gitaren staan in fel contrast met de schelle stem van Elaine Edenfield, wat voor een unieke mix zorgt. Wie goed oplet zal zelfs een melancholische lijn doorheen dit -op het eerste zicht nonchalante- kunststuk ontdekken. Wie zoekt, die vindt. – Frederik
Luister ‘super low’ hier.
61. Mothers – It hurts until it doesn’t
Waar de rest van het debuut van Mothers nog vaak te zwak en langdradig bleek, werkte het recept op ‘It hurts until it doesn’t’ wel. De klagerige zang, tempoveranderingen en depri tekst (“I don’t like myself when I’m awake”) werken elkaar perfect in de hand en tonen dat de band wel degelijk een meeslepend nummer in de vingers heeft. – Beau
Luister ‘It hurts until it doesn’t’ hier.
60. Kevin Morby – I have been to the mountain
De semi-vrolijke hoornsectie en het koor in de achtergrond van dit nummer zetten je misschien op het verkeerde spoor, maar deze song is geïnspireerd door de dood van Eric Garner (die de politie maar liefst 11 keer met “I can’t breathe” toesprak) en de golf van onmacht die daarna door Amerika ging. ‘I have been to the mountain’ is een melancholische song met een sterke boodschap waarin de zachte en vooral niet prekerige Bob Dylan-achtige zang van Kevin Morby alles tot in de puntjes afrondt. – Tiffany
Luister ‘I have been to the mountain’ hier.
59. LVL UP – Pain
Ambitieuze lofi: het klinkt erg contradictorisch, maar toch is dat wat LVL UP op geslaagde wijze brengt met ‘Pain’. Sober opbouwend doorheen een soundscape ontpopt het nummer zich langzaam tot een intense rocksong waar de pain overal om de hoek lijkt te loeren. De vette knipoog is bovendien aan Dinosaur Jr bestemd. – Frederik
Luister ‘Pain’ hier.
58. Swans – The glowing man
We houden ervan; nummers die langzaam als een sluipend gif inwerken op je prefrontale cortex en daarmee al je cognitieve en emotionele waarheden en denkwijzen onderuit halen. Swans zijn er heer en meester in en geselen de toehoorder meer dan 28 minuten met repetitieve aanvalsgolven en tantrische hypnose. “What is, is what?” wordt eindeloos herhaald met als doel de vraag niet te stellen, maar ze te worden. Wie graag van alle logica ontheemd wordt moet wat vaker bij Swans aankloppen. – Jonas
Luister ‘The glowing man’ hier.
57. Solange – Mad
Solange maakte volgens ons met ‘A seat at the table’ een van de beste albums van 2016. Een hoogvlieger op de plaat is ‘Mad’, een nummer waarin Solange bespreekt dat het sociaal onaanvaardbaar lijkt voor zwarte mensen om hun kwaadheid uit te drukken. Dat doet ze op zo’n stijlvolle manier dat ze zelfs Lil’ Wayne terug cool maakt. – Rana
Luister ‘Mad’ hier.
56. DIIV – Mire (Grant’s song)
Op ‘Oshin’ hoorde je altijd wel ergens de niets-aan-de-hand-factor die platenlabel Captured Tracks’ gloriedagen zo kenmerkte. Die is volledig verdwenen op ‘Mire (Grant’s song)’, het meest beklijvende shoegazenummer van het jaar. DIIV lijkt hier heel erg diep te gaan om een emotionele geluidsmuur neer te poten. Al vanaf het begin is het makkelijk verzinken in de duistere, harde sound van de song en geleidelijk aan begeleidt Zachary Cole Smith je verder naar de bodem. – Thomas
Luister ‘Mire (Grant’s song)’ hier.
55. Charli XCX – Vroom vroom
Charli XCX sloeg met haar ‘Vroom vroom’-ep een verrassend experimentele richting in. We hoorden meer wilde bleeps en bijna industriële geluiden zonder ooit aan laagdrempeligheid te moeten inboeten. Titelnummer en pronkstuk ‘Vroom Vroom’ blinkt uit in euforie en catchy punchlines .“Bubblegum-pink Ferrari, yeah, I’m so bossy / sneak in like Alonso just to crash your party”, yes. – Mats
Luister ‘Vroom vroom’ hier.
54. Rihanna – Work
De eerste uren na de release van ‘Anti’ liepen sociale media over van voorbarige conclusies: “vier jaar niets uitbrengen en dan afkomen met een plaat zonder singles”, klonk het vaak. Al gauw groeide ‘Work’ echter uit tot het anthem van het jaar met een even simpel als briljant mantra, met een legendarische feature van Drake en met een subtiel, 2016-bepalende productie die RiRi als geen ander te baas kan. Westerse conventies voor popmuziek zijn voorbij en ‘Work’ is daar het triomfantelijke bewijs van. – Thomas
Luister ‘Work’ hier.
53. Blood Orange – Best to you
Ambitieuze popalbums konden het afgelopen jaar niet zonder een hele schare gasten. Aangezien Blood Orange niet beschikte over de contactenlijst van Beyoncé, moest hij beroep doen op iets minder high profile, maar daarom niet minder geschikte partners in crime. Empress Of bleek een van de meer prominente en excellente keuzes op ‘Best to you’, dat lonkt naar de bevrijding van de dansvloer met Lorely Rodriguez’ vluchtige vocals. – Thomas
Luister ‘Best to you’ hier.
52. Danny L Harle – Super natural (feat. Carly Rae Jepsen)
Geen jaar gaat voorbij zonder dat op een bepaald moment zich een PC Music-riedeltje in onze collectieve oren wurmt. In 2016 werd het zelfs een beetje mainstream: producer Danny L Harle bracht zijn barbie girl-geluidjes samen met Carly Rae Jepsen, de popzangeres met de meest verrukkelijke intonaties van het moment. – Jens
Luister ‘Super natural’ hier.
51. Skepta – Man (gang)
Als er iemand in de grimescene keer op keer bewijst hoe vernieuwend hij is, moet het wel Skepta zijn. Heel ‘Man (gang)’ steunt op een snerpende gitaarsample van Queens of The Stone Age. Voeg daar agressieve lyrics aan toe, en je hebt een instant grimeclassic. – Daan
Luister ‘Man (gang)’ hier.
50. Pinegrove – New friends
Na meer dan een half jaar weten we nog steeds niet of we ons nu melancholisch of net opgewekt moeten voelen bij de indierock van Pinegrove. Misschien is het net het prikkelende spanningsveld ertussenin dat ons zo opwindt. Zanger Evan Stephens Hall steekt zijn enthousiasme alleszins niet weg onder stoelen of banken en dat werkt bijzonder aanstekelijk, niet in het minst in deze instant classic. – Frederik
Luister ‘New friends’ hier.
49. Japanese Breakfast – Everybody wants to love you
Amerikaans meisje schrijft een dromerige popsingle, deel 13435. Dat was onze eerste indruk van Michelle Zauners solodebuut, en we verdienen daar een kerstcadeau minder om. ‘Everybody wants to love you’ is immers indiepop uit het bovenste schap, vol met nostalgische synths, glasheldere gitaarsolo’s en een refrein om de ogen bij te sluiten. Oh, en de kickass videoclip kon ook geen kwaad. – Filip
Luister ‘Everybody want to love you’ hier.
48. Kevin Morby – Singing saw
De doordringende akoestische gitaar in combinatie met Morby’s doorleefde stem, en dat zeven minuten lang: ziedaar de essentie van ‘Singing saw’. Gaandeweg mengen echter steeds meer instrumenten zich in de sound: ook het klavier en een vrouwelijk, spookachtig achtergrondkoor nestelen zich net achter je trommelvlies. – Hanne
Luister ‘Singing saw’ hier.
47. Chance The Rapper – All night (feat. Knox Fortune)
Twee minuutjes chicago house op een plaat die verder redelijk gospel-georiënteerd is, het is een meesterlijke zet. Met ‘All night’ toont Chance hoe cool hij eigenlijk is en hoe grappig zijn manier van rappen kan zijn. Een nummertje uit de losse pols, dat door Kaytranada naar een hoger niveau getild werd. Start dancing ho. – Romina
Luister ‘All night’ hier.
46. Angel Olsen – Woman
Angel Olsen is een hechte groep muzikanten geworden, zo toonde meesterwerk ‘My woman’ dit jaar overduidelijk aan. Waar Olsens band drie jaar geleden nog bedeesd op de achtergrond stond, vonden we ze dit jaar op één rij en strak in het maatpak terug. Dat zelfvertrouwen horen we ook terug in ‘Woman’, want hoewel Olsen alle aandacht blijft trekken met die fluwelen stem van haar, is het meer dan verdienstelijk hoe haar band deze intense slowburner op en neer laat deinen. – Filip
Luister ‘Woman’ hier.
45. Roméo Elvis – Bruxelles arrive (feat. Caballero)
‘Bruxelles arrive’ is een metafoor voor het gevoel dat in Brussel heerst sinds de beruchte 22 maart. De makkelijk meezingbare banger zorgt live voor vreugde-uitbarstingen. Roméo Elvis brengt een boodschap van hoop, samenhorigheid en volharding. Tegelijkertijd horen de diepe bassen en duistere beat gewoon bij de grauwe hoofdstad. “On est serré dans une caisse” rapt hij in het refrein. Het is dat dubbele gevoel van veerkracht en wanhoop dat dit nummer zo interessant maakt. – Geerhard
Luister ‘Bruxelles arrive’ hier.
44. Preoccupations – Anxiety
Deze ‘Anxiety’ is de perfecte voorbode van wat het naamloze debuut van Precoccupations in petto heeft. De industriële drums ondersteunen met schrikwekkende precisie de grafstem van Matt Flegel terwijl hij zijn “anxietyyyyyyyyyyy” schijnbaar eindeloos lijkt uit te wringen. En dan zijn daar plots die invallende synths die een welkome straal licht binnenlaten. En zo blijft postpunk alsnog relevant in 2016. – Mattias
Luister ‘Anxiety’ hier.
43. David Bowie – Girl loves me
“Where the fuck did Monday go?”, is de vraag die Bowie op ‘Girl loves me’ verschillende keren in onze richting katapulteert. Wij weten er alvast geen antwoord op, nadat onze zinnen ietwat beneveld zijn door de heerlijk grillige drums van jazzdrummer Guiliana. Ook de ijle vocals van Bowie die af en toe in de hoogte schieten, bevriezen even de mentale radars. – Hanne
Luister ‘Girl loves me’ hier.
42. MssingNo – Dead
2016 was een goed MssingNo-jaar met de ‘Fones’-ep in februari en de net verschenen briljante mixtape ‘M1 personal trainer’. ‘Dead’ is de openingstrack van ‘Fones’ en zet de toon voor wat komen moet behoorlijk scherp. Hevige bassen dreunen tegen de oppervlakte waar hoog gepitchte vocals het onverstaanbaar uitschreeuwen doorheen de madness van chaotische synths. Intens goedje. – Anthony
Luister ‘Dead’ hier.
41. Rumours – Phoef
Balanceren tussen harde beats en triphoppende electronica: Rumours doet het vlekkeloos op hun eerste ep. ‘Phoef’ is daarvan een leuk visitekaartje: laat Hannah Vandebussche ieder haartje rechtop zetten met haar indringende stem, dein mee op die uitgepuurde drumlijnen en laat pianoriedeltjes onder je vel kruipen. Zintuigelijke bui vandaag – de band noemt het zelf weleens ‘shaman-hop’. – Gilles
Luister ‘Phoef’ hier.
40. Nicolas Jaar – No
Op ‘No’ bewijst Nicolas Jaar dat hij ook het aards songwriterschap onder de knie heeft. Het vierde nummer van ‘Sirens’ voelt tegelijk tijdloos en modern met z’n Latijns-Amerikaans ritme, asmr-middenstukje en politiek getinte tekst. Niet alleen is de song een buitenbeentje in het oeuvre van de producer-zanger en in de hele hedendaagse muziekcanon, ook toont het alweer de magistrale opbouwskills van de Chileens-Amerikaanse artiest. – Thomas
Luister ‘No’ hier.
39. Hypochristmutreefuzz – Gums smile blood
Wie Hypo dit jaar live zag, had al gemerkt dat Ramses Van den Eede zich meer beweegt richting de rappende hoekjes van het vocale spectrum. ‘Gums smile blood’ toont perfect aan wat de Gentse noiserockband – ‘neo-zunk’ in hun eigen woorden – allemaal meeneemt als bouwsteen van dat originele geluid: inventieve, penetrante riffjes, donkere synthlagen, hoekige bassen, strakke, hier licht machinaal-aandoende drums en het unieke keelgeluid van Ramses als vijfde instrument. Debuut in 2017, wij zijn hype(o)d. – Gilles
Luister ‘Gums smile blood’ hier.
38. Beyoncé – Formation
Er is al zoveel gezegd en geschreven over Beyoncé en ‘Lemonade’ dat elke toevoeging daaraan behoorlijk zinloos voelt. ‘Formation’ is een popnummer dat de grenzen van het genre moeiteloos overstijgt en een werk dat volledig aan Beyoncé en haar metgezellen toebehoort. Iets wat niemand hen nog kan afpakken. Een krachtig statement vanuit de hoogste regionen van de (populaire) muziek dat nog lang zal blijven nazinderen. – Mats
Luister ‘Formation’ hier.
37. 18+ – Drama
Twee akoorden, een paar vocal samples en nog eens een goede, volle trapbeat. Hoe moderner, hoe kouder. 18+ toont hoe gemakkelijk we de focus verliezen van wat er echt belangrijk is of hoe we mensen graag zien om de verkeerde redenen: “who be the lover, who be the pimp”. Doorheen de (al dan niet ironische) oppervlakkige lyrics komt er een flits van oprechtheid: “I don’t know what I’d do without you”. – Simon
Luister ‘Drama’ hier.
36. Kedr Livanskiy – Razrushitelniy krug (destructive cycle)
Op het eerste gehoor klinkt dit nummer alsof het gemaakt is door iemand die net ‘techno producen voor dummies’ heeft gelezen. Toch zorgt dit, samen met de Russische vocals en de lofi-feel, voor een mysterieuze melancholie die ontzettend verslavend blijkt. – Beau
Luister ‘Razrusshitelniy krug (destructive cycle)’ hier.
35. Jefre Cantu-Ledesma – Love’s refrain
We hebben ons best gedaan. We spitsten onze oren en zaten de volledige acht minuten uit. Geen enkel -niet één- refrein hebben wij echter gevonden in dit nummer. Toch noemen ze dat dan ‘Love’s refrain’! Misleiding van de consument! Oplichterij! Wil iemand a.u.b. meteen Test-Aankoop inlichten! – Matthias
Luister ‘Love’s refrain’ hier.
34. Sampha – Timmy’s prayer
“If heaven’s a prison, then I am your prisoner.” Een oprechte en unieke crooner vinden we in Sampha. De ogenschijnlijk simpele productie en groovy baslijn laten je niet los. Totaal onverwacht en perfect uitgevoerd verandert de geniale break de hele sfeer. Van zwoel en laidback naar uptempo. Het is alsof je de draai in gedachten en gevoelens zelf meemaakt. Zo weet hij zijn fouten te plaatsen en kan hij het achter zich laten. “I messed up, I know now”. Hij springt op en rent vooruit, van blues naar catharsis, en dan is het gedaan voor je het goed beseft. – Simon
33. ANOHNI – Drone bomb me
Er valt heel wat kritiek te geven op ‘Drone bomb me’: de omarming van een technologiebedrijf en modewereld die haaks staat op de anti-establishmentboodschap, de onnodig schaars geklede verschijning van Naomi Campbell en de onmogelijke inleving in een negenjarig Afghaans meisje roepen vragen op. De grootste verdienste van dit nummer is dan ook dat de emotionele impact zo groot is en het idealisme zo tastbaar wordt, dat die bedenkingen slechts kanttekeningen worden bij de levensbelangrijke empathie van ‘Drone bomb me’. – Thomas
Luister ‘Drone bomb me’ hier.
32. Anna Meredith – R-type
‘R-type’ is een nummer dat in een cocon met een niet-vrijblijvende context moet beluisterd worden; pas dan komt deze elektronische symfonie pas echt tot zijn recht. Met een draagwijdte die zijn gelijke niet kent en zoveel drang naar voren toe is een sticker met opschrift “niet voor hartpatiënten” obligatoir. De link met de gelijknamige game uit de jaren 80 is bijgevolg pretty obvious: hoe dichter naar het einde, hoe sneller en intenser het buttonbashen wordt. Klassiek geschoolde post-techno die de ultieme op-het-puntje-van-je-stoel-syndroom met zich meedraagt. – Jonas
Luister ‘r-type’ hier.
31. Ty Segall – Candy Sam
‘Candy sam’ is Ty Segall’s manier om het kinderlijke verlangen naar zoetigheid in bedwang te houden: met een retestrakke garagerocksong. Fuzzy gitaren, waarvan er eentje aan één stuk soleert, een vettige bas en bijhorende drums worden in een allesbehalve ingewikkelde songstructuur gegoten.Ty Segall toont zich zo met ‘Candy sam’ andermaal heerser van de rechttoe-rechtaan-garagerock. – Sigi
Luister ‘Candy Sam’ hier.
30. Blood Orange – Augustine
Augustine is niet de naam van een deerne waar Dev Hynes een oogje op heeft, het gaat hier wel degelijk over Sint-Augustinus. Die overleed in 430, dat is zo’n 1586 jaar voor Prince, die andere heilige waar dit nummer de mosterd haalde. Nooit gedacht dat we nog zouden shaken op een citaat uit de ‘Confessiones’. Dank u Dev. – Matthias
Luister ‘Augustine’ hier.
29. Whitney – No woman
Een dromerig naïef keyboardgeluid en trompetgeschal als inleiding voor de mooiste portie zoete melancholie, zo start ‘No woman’. Wanneer Julien Ehrlichs zachte, lieflijke stem invalt weet je dat dit het soort indiefolknummer is om het haardvuur bij aan te steken en te mijmeren over het leven en hoe het te leiden. Zelfs de gitaarsolo volgt het credo van onbevangenheid waar Whitney bij zweert. Indien u nog niet weet wat de soundtrack van kerstavond moet worden, is Whitney een verstandige keuze. – Jonas
Luister ‘No woman’ hier.
28. Angel Olsen – Sister
‘Sister’ begint met een gitaarstrum die uit een poppy liefdesliedje gestolen zou kunnen zijn. En op het eerste zicht overkomt dit nummer je ook maar. Angel Olsen sleept je echter mee met elke letter die over haar lippen rolt, hoewel de magie van dit bijna acht minuten durend nummer zich pas toont wanneer de song halverwege openbreekt tot een gitaarballad van topniveau en daarna de solo komt die alles ontaardt in een catharsis van jewelste. Voor je het goed en wel beseft, kom je weer met je twee voeten op de grond en besef je dat noch Angel noch jij alle antwoorden heeft. – Tiffany
Luister ‘Sister’ hier.
27. Oklou – Haku
De Franse Oklou is een veelzijdige artieste. De ene keer maakt ze hippe synthpop, de andere keer gaat ze voor een trancy clubsound. Op ‘Haku’, haar meest beklijvende song van het afgelopen jaar, horen we de weemoed van Burial vooruit gestuwd worden door ongeduldige electronica en ontroerende stemmen. De drive is hier verslavend, de vocal samples creëren een intrigerende mood en de losbandige invloeden klinken onweerstaanbaar. Dit zijn escapisme, surrealisme en nostalgie op hun best. – Thomas
Luister ‘Haku’ hier.
26. Danny Brown – When it rain
Danny Brown trommelde voor ‘When it rain’ opnieuw Paul White op, de producer die de sound van de rapper zowat persoonlijk geschapen heeft. De donkere beat leent zich perfect als canvas waar Danny Brown met zijn gekende hoge stem zijn raps op plaatst. Het geheel slaagt er telkens weer in om ons bloed wat sneller te laten stromen. – Daan
Luister ‘When it rain’ hier.
25. David Bowie – Lazarus
Toen ondergetekende ‘Lazarus’ voor de eerste keer hoorde moest ze een beetje huilen, terwijl de goede man op dat moment (naar ons weten) nog gezond en wel was. ‘Lazarus’ is een beklijvende samenzwering van muziek en stem. Het is de verstokte adem in een volzin. Een leven in een nummer. – Romina
Luister ‘Lazarus’ hier.
24. Jenny Hval – Conceptual romance
Op ‘Conceptual romance’ vertelt Jenny Hval op twee vlakken haar relaas: er zijn de woorden (“A love song for a vampire stuck in erotic self-oscillation. Or maybe just myself.”) waarmee de Noorse op traditionele manier mijmert en is er de verandering van melodie, structuur en intensiteit in haar zang doorheen het artpopliedje die minstens evenveel betekenis bevat. ‘Conceptual romance’ weet op verschillende manieren universele emoties (schoonheid, twijfel, verdriet) op te nemen en uit te stralen, en dat is een wonderbaarlijke eigenschap. – Anthony
Luister ‘Conceptual romance’ hier.
23. BADBADNOTGOOD – Time moves slow (feat. Samuel T Herring)
Meestal werkt BADBADNOTGOOD samen met rappers, maar in ‘Time moves slow’ is er plaats voor een glansrijke hoofdrol van Samuel Herring, de frontman van Future Islands. Zijn dramatische stem past perfect op de melancholische jazzbegeleiding van de jonge Canadezen. Je wordt ondergedompeld in een roes van weemoed door een baslijn die de verbeelding tart. Perfect om te helen van een gebroken hart of van stevige kater na een avondje woest drinkgelag. – Geerhard
Luister ‘Time moves slow’ hier.
22. Radiohead – Daydreaming
“Dreamers, they never learn.” Er is een Radiohead-gevoel en dat wordt helemaal uitgepuurd in ‘Daydreaming’. Je kan het een soort eenzaamheid noemen; het gevoel hebben van niet te passen in de wereld van vandaag, maar daar toch genoegen in vinden. Genieten van die gevoeligheid die je deelt met meer mensen dan je denkt. De arpeggio’s nemen je mee doorheen het hele nummer, tillen je op bij het openbreken in het midden om dan langzaam af te dalen aan het einde. Onmiskenbaar zijn de meesterlijke productie van Nigel Godrich, de opzwellende omgekeerde vocals en de onheilspellende wolk van strijkers die net niet lijkt te overheersen. Dan zijn er nog de ongelooflijke, symbolische lyrics van Thom Yorke, en last but not least die geniale video van Paul Thomas Anderson. – Simon
Luister ‘Daydreaming’ hier.
21. SKY H1 – Air
SKY H1 was een van de weinige Belgen in onze album top 52 en mag ook niet ontbreken in deze lijst met haar nummer ‘Air’. Hoewel het over de eerste fase van een rouwproces gaat, geven de stuwende beats en de hemelse synths naast een gevoel van melancholie en catharsis ook een gevoel van optimisme en hoop. Het is bovendien een hoogst originele song die weightless grime naar nieuwe ambienthorizonten doet zweven. – Thomas
Luister ‘Air’ hier.
20. SUUNS – Instrument
Suuns is de eigenaar van donkere, elektronische rock waar je je frustraties en apathie in kan herkennen. ‘Instrument’ is tegelijk zwoel, angsty en badass. De prominente, golvende synth lijkt je bijna te irriteren, maar wanneer de gitaar in tegentijden erbij komt, drijf je automatisch mee met voorgenoemde golven. De lichte, overkoepelende pads zijn de finishing touch. Een simpel idee, heel goed uitgevoerd, is al meer dan genoeg. – Simon
Luister ‘Instrument’ hier.
19. Fog Lake – Rattlesnake
Het perfecte middel om je nostalgische drang naar lofi-indie dit jaar te stillen bleek dit nummer over zelfmedicatie te zijn. De gelukzalige rush die je krijgt wanneer de drums invallen was een van de beste muzikale momenten van dit jaar. – Beau
Luister ‘Rattlesnake’ hier.
18. Jessy Lanza – It means I love you
‘It means I love you’ is de meest intrigerende, intelligente en innoverende track van Jessy Lanza tot op heden, die tegelijkertijd indrukwekkend minimalistisch en verrassend gelaagd klinkt. De openhartige zinsneden gaan vergezeld met welgemikte tot stomende footworkbeats die de song voortdrijven en het haast onmogelijk maken om stil te blijven staan. In combinatie met levendige synths weet Lanza een poptrack van groot formaat af te leveren, eentje waarvan de bedachtzame onderdelen steeds meer kunnen overtuigen bij iedere luisterbeurt. – Johan
Luister ‘It means I love you’ hier.
17. Frank Ocean – White Ferrari
Een van de vele hoogtepunten vanop ‘Blond(e)’ is ongetwijfeld ‘White Ferrari’. We horen Frank Ocean op zijn best: immersubtiele, licht-experimentele instrumentatie in combinatie met een erg persoonlijke tekst die tegelijkertijd onder metaforen bedolven gaat, waardoor het onderwerp multi-interpretabel blijft. Een raadselachtig mooi nummer waar je nooit echt klaar mee zal zijn. – Mats
Luister ‘White Ferrari’ hier.
16. Car Seat Headrest – Drunk drivers/killer whales
‘Drunk drivers/killer whales’ is een gelaagd nummer, zowel tekstueel als instrumentaal. De ongeïnteresseerde stem van Will Toledo wordt melancholisch door de tekst heen gedrapeerd. Bij momenten lijkt het helemaal nergens over te gaan (wat doen die orka’s daar?), terwijl het tegelijk ook een maatschappijkritisch lied is over angst en depressie. Zet daar nog eens de enorm catchy en theatrale begeleiding onder en je krijgt een van de betere indiesongs van het jaar. – Geerhard
Luister ‘Drunk drivers/killer whales’ hier.
15. Niki & the Dove – So much it hurts
Als er een nummer was dat ons dit jaar ongegeneerd heeft doen meekelen (sorry buren), dan was het wel ‘So much it hurts’. Deze synthpopbanger is er eentje zoals enkel Zweden ze kunnen maken met een refrein dat heerlijk onweerstaanbaar is en lijkt te glinsteren in de nacht. Niki & The Dove leverden hiermee eindelijk de hit af die ze altijd al in zich hadden. – Beau
Luister ‘So much it hurts’ hier.
14. Kendrick Lamar – Untitled 07 2014 – 2016
Alleen Kendrick Lamar kan een van de beste albums van deze eeuw tot nu toe creëren en nog geen jaar later een plaat met demo’s en outtakes uit de periode van TPAB releasen. ‘untitled 07’ is een indrukwekkende track opgebouwd uit drie bedrijven, die ieder een aparte sfeer en doel belichamen. Waar Lamar in de openingsminuten materialisme de mond snoert en zijn eigen succes tekstueel wil beklemtonen over trippy synths en heerlijke beats, horen we in het tweede deel de typische, donkere hiphop die we van King Kendrick gewend zijn. Afsluiten doet hij in de sfeer van ‘To pimp a butterfly’, in een uitgestrekte jamsessie die verhuld is in een jazzsfeer. Enig. – Johan
Luister ‘Untitled 07 2014 – 2016’ hier.
13. Wench – Sick
Arca en Shayne Oliver (Hood By Air) leverden begin dit jaar een nummer af dat tegen de genialiteit aanschurkt. ‘Sick’ is een dikke twee minuten durend pareltje over liefdesverdriet en verslagenheid, maar ook over kracht. Kracht die zich uit in de ijzingwekkende kreten van Oliver, die tegelijk onmetelijk droevig zijn. Die hahahaha’s zullen je nog dagen blijven achtervolgen. – Mats
Luister ‘Sick’ hier.
12. Le Colisée – Géraldine
Als we ooit een interview zouden doen met David Nzeyimana, frontman en bezieler van de Brusselse future pop-band Le Colisée, zou onze eerste vraag zijn: “Wie is toch die vervloekte Géraldine?” Het is de naam van de openingssong van Le Colisée’s tweede ep, ‘Vie éternelle II’, waarin de combinatie van Franse chanson en futuristische synth- en gitaargeluidjes onwaarschijnlijk catchy aandoet. Misschien zit het antwoord op onze vraag wel verborgen in de even diepzinnige als aanstekelijke teksten van het nummer. Jammer genoeg zijn wij bij Indiestyle geen helden in Frans. – Sigi
Luister ‘Géraldine’ hier.
11. Parquet Courts – Dust
Dat herhaling niet saai hoeft te zijn, bewijzen Parquet Courts met single ‘Dust’. Het lied bestaat uit telkens opnieuw terugkerende gitaarpatronen die aangevuld worden met de parlandotoon van de twee zangers van dienst. Qua opbouw is ‘Dust’ dus vlak en regelmatig, waardoor het des te verrassender aankomt wanneer de jongens er op het einde nog een noisy climax tegenaan smijten. – Hanne
Luister ‘Dust’ hier.
10. Chairlift – Crying in public
‘Crying in public’ beschrijft op dit moment inderdaad vrij goed wat er nu door ons heen gaat. Onlangs kondigden Patrick Wimberley en Caroline Polachek het einde van Chairlift aan. Een van de meest inventieve en uniek klinkende popgroepen is niet meer. Deze song uit hun derde album ‘Moth’ vat perfect samen wat Chairlift zo goed kan: geen kleffe ballad schrijven, maar een liedje met nuance in de lyrics en melodieën die in geen enkel cliché vervallen. En van Caroline Polachek’s bovenaardse stemgeluid zijn we gelukkig nog lang niet af. – Tiffany
9. Mitski – Your best American girl
Mitski’s ‘Best American girl’ leek als prelude aan te geven dat ‘Puberty 2’ wel heel erg zou lijken op doorbraak ‘Bury me at makeout creek’: een akoestische gitaar die eigenlijk een baslijn legt in de strofes, een refrein dat schreeuwend en beukend losbarst en de Japans-Amerikaanse die emotioneel doch verheven oreert. De muzikante diversifieerde gelukkig, maar dat weerhield deze single er niet van om een bescheiden 2016-anthem te worden. Mitski worstelt met haar afkomst, met haar opvoeding en haar geslacht en weet dat te vertalen naar een liefdesliedje. Op die manier kan iedereen meevoelen. – Jens
8. Soft Hair – Lying has to stop
Het nummer met het hoogste Flight Of The Conchords-gehalte in deze lijst is ‘Lying has to stop’. Zeker in de bijhorende clip krijg je een overdosis kitsch en camp op je afgevuurd, en dat werkt verbazend verslavend. “What you’re talking about” vraagt Connan Mockasin zich op een bepaald moment af, en we hebben zo’n vermoeden dat hij daar nog steeds geen antwoord op gekregen heeft. Jammer genoeg moet je op de albumversie van het nummer eerst een overbodige intro uitzetten. Nee, Soft Hair maken het ons niet gemakkelijk, maar ze maakten wel een heerlijk aanstekelijke slow jam. – Mattias
7. Frank Ocean – Nights
‘Nights’ is het Orgelpunt (mét hoofdletter, alsjeblieft) van ‘Blond(e)’, ons favoriete album van 2016. De vergelijking met ‘Pyramids’ is er niet voor niets: beide zijn de meest ambitieuze nummers van de plaat waarop ze verschenen. ‘Nights’ kent drie verschillende tempo’s, drie verschillende delen, en is bovendien een scharnierpunt in ‘Blond(e)’, een overgang naar deel twee. De tekst staat daarnaast nog eens symbool voor de transitie tussen dag en nacht (Every night fucks every day up / every day patches the night up) en lijkt wel een soort kortverhaal over Franks jeugd. Er zijn maar weinig artiesten die zoveel emotionaliteit en muzikaliteit in één nummer kunnen brengen, maar Frank Ocean doet het gewoon. – Rana
6. Amnesia Scanner – AS crust
Amnesia Scanner bracht ons met hun debuut-ep ‘AS’ (uitgebracht via Young Turks) de dystopische soundtrack van de toekomst. Het maakte de in geheimzinnigheid gehulde Finnen tot de grootste vernieuwers binnen de electronica in 2016. Achter de alieneske vocals, hypnotiserende chaos en ongepolijste, schurende geluidsimpulsen schuilt in ‘AS Crust’ het meest gure, vreemde en opwindendste feestje van het jaar. Amnesia Scanner is zo vooruitstrevend en uniek dat de wereld voorlopig nog niet lijkt te weten hoe het duo te behandelen en te labelen. Probeer dit duo ook zeker eens live aan het werk te zien, hun robotische geluiden klinken des te verwarrender en verknipt onder de invloed van rondtollende lichtprojectoren. – Anthony
5. A Tribe Called Quest – We the people….
Tegenwoordig is het allesbehalve een fijne tijd – en de toekomst oogt al niet veel beter – voor de niet-blanke, armere bevolking in Amerika. Gelukkig is er nog de hiphop om hen een stem te geven en er kritisch op te reageren: A Tribe Called Quest deed dat treffend met ‘We the people….’ – een titel die eigenlijk al alles zegt. En er gaat inderdaad een erg duistere vibe uit van deze track, vooral door dat dreigende baslijntje over een oldskool boom bap-beat. De unieke timbres en flows van Q-Tip en wijlen Phife Dawg sluiten er naadloos op aan: zelfs die verrassend hoge uithalen in Tips eerste verse lijken z’n boodschap enkel kracht bij te zetten. – Gilles
4. Kanye West – Ultralight beam
Waarom wij Kanye West blijven verdedigen, ondanks zijn vele uitspattingen en zijn nogal aanwezige zelfliefde? Luister naar ‘Ultralight beam’ en je vindt het vast moeilijk om mister West zijn vele zonden niet te vergeven. De opener van ‘The Life of Pablo’ is een aards gospelnummer dat voortdurend schippert tussen bombastisch en ingetogen, een evenwichtsoefening die volledig steunt op de meesterlijke verse van Chance The Rapper. Want ook dat is Kanye: iemand anders de hoofdrol geven om muziek van topniveau af te leveren. ‘Ultralight beam’ is een doodeerlijk nummer in een doorgedraaide wereld. Wij voorspellen dat The Church of Yeezus groter zal worden dan Scientology. – Romina
3. Solange – Cranes in the sky
Het leven van Solange ging niet over rozen. Op achttienjarige leeftijd beviel ze van haar (voorlopig) enige zoon en drie jaar later liep haar huwelijk op de klippen. In haar artistieke carrière viel niet echt een lijn te trekken en de succesjes die ze behaalde verbleekten in het niets tegenover grote zus Beyoncé. Maar vanuit haar schaduw trad steeds vaker een zelfbewuste vrouw naar voren, die lak had aan verwachtingen. Solange heeft haar eigen pad geëffend, al was het niet zonder omwegen. Op ‘Cranes in the sky’ erkent ze haar hartzeer, maar fraseert ze in verleden tijd. De goddelijk beheerste vocals en feilloze productie van Raphael Saadiq laat geen twijfel mogelijk: Solange has arrived. – Max
2. James Blake – I need a forest fire (feat. Bon Iver)
Als twee elegante slangen vlechten de stemmen van James Blake en Bon Iver zich rond elkaar tot dit bloedmooie kleinood. Op het lang uitgesponnen ‘The colour in anything’ is ‘I need a forest fire’ misschien wel het hoogtepunt. Het is een pareltje. Het schittert in zijn understatement, een ruwe diamant. We schreeuwen. We vechten. We verliezen. Wat kan ons nog helpen? Een bosbrand. De fik erin! Laat het vuur ons langzaam verschroeien! Soms kan pathetiek helen. – Matthias
1. Nick Cave & the Bad Seeds – I need you
Het is erg moeilijk om ‘I need you’ van Nick Cave te beschrijven zonder het gevoel te hebben overbodige woorden uit te kramen. De tweede single van album ‘Skeleton tree’ is zo’n zeldzame song die doet vermoeden dat er een rechtstreekse verbinding tussen het oor en het hart bestaat. En dat het hart kan bloeden. In eerste instantie zou ‘I need you’ een tekstueel oppervlakkig liefdesliedje kunnen zijn. In het licht van de recente dood van Cave’s zoon klinkt “Nothing really matters when the one you love is gone” plots echter helemaal anders: donkerder, puurder, eerlijker. De duistere synths, atypische timing en doorleefde stem van de Australiër dreigen je mee te sleuren in een neerwaartse spiraal waar niet uit te ontsnappen valt. Het is onmogelijk om vanaf de zijlijn toe te kijken, ‘I need you’ betrekt je. Het beklijft. Luisteren op eigen risico. – Frederik
1. Nick Cave & the Bad Seeds – I need you
2. James Blake – I need a forest fire (feat. Bon Iver)
3. Solange – Cranes in the sky
4. Kanye West – Ultralight beam
5. A Tribe Called Quest – We the people….
6. Amnesia Scanner – AS crust
7. Frank Ocean – Nights
8. Soft Hair – Lying has to stop
9. Mitski – Your best American girl
10. Chairlift – Crying in public
11. Parquet Courts – Dust
12. Le Colisée – Géraldine
13. Wench – Sick
14. Kendrick Lamar – Untitled 07 2014 – 2016
15. Niki & the Dove – So much it hurts
16. Car Seat Headrest – Drunk drivers/killer whales
17. Frank Ocean – White Ferrari
18. Jessy Lanza – It means I love you
19. Fog Lake – Rattlesnake
20. SUUNS – Instrument
21. SKY H1 – Air
22. Radiohead – Daydreaming
23. BADBADNOTGOOD – Time moves slow (feat. Samuel T Herring)
24. Jenny Hval – Conceptual romance
25. David Bowie – Lazarus
26. Danny Brown – When it rain
27. Oklou – Haku
28. Angel Olsen – Sister
29. Whitney – No woman
30. Blood Orange – Augustine
31. Ty Segall – Candy Sam
32. Anna Meredith – R-type
33. ANOHNI – Drone bomb me
34. Sampha – Timmy’s prayer
35. Jefre Cantu-Ledesma – Love’s refrain
36. Kedr Livanskiy – Razrushitelniy krug (destructive cycle)
37. 18+ – Drama
38. Beyoncé – Formation
39. Hypochristmutreefuzz – Gums smile blood
40. Nicolas Jaar – No
41. Rumours – Phoef
42. MssingNo – Dead
43. David Bowie – Girl loves me
44. Preoccupations – Anxiety
45. Roméo Elvis – Bruxelles arrive (feat. Caballero)
46. Angel Olsen – Woman
47. Chance The Rapper – All night (feat. Knox Fortune)
48. Kevin Morby – Singing saw
49. Japanese Breakfast – Everybody wants to love you
50. Pinegrove – New friends
51. Skepta – Man (gang)
52. Danny L Harle – Super natural (feat. Carly Rae Jepsen)
53. Blood Orange – Best to you
54. Rihanna – Work
55. Charli XCX – Vroom vroom
56. DIIV – Mire (Grant’s song)
57. Solange – Mad
58. Swans – The glowing man
59. LVL UP – Pain
60. Kevin Morby – I have been to the mountain
61. Mothers – It hurts until it doesn’t
62. Warehouse – super low
63. Japandroids – Near to the wild heart of life
64. Wilco – If i I ever was a child
65. Kanye West – Famous
66. Anderson .Paak – Am I wrong (feat. Schoolboy Q)
67. Robbing Millions – In the no air
68. Suuns – Translate
69. Double Veterans – Cocktail
70. D.R.A.M. – Broccoli (feat. Lil Yachty)
71. Pinegrove – Paterson + Leo
72. Beyoncé – All night
73. Soldier’s Heart – Randy
74. Bon Iver – “33” GOD
75. Told Slant – Tsunami
Bij deze een bedankje aan Jens De Meester voor het artwork en aan het hele Indiestyle-team voor z’n bewonderenswaardige uithoudingsvermogen bij het samenstellen van deze lijst.