Humo’s Rock Rally 2014 belooft een topeditie te worden. Als we de deelnemers vluchtig overlopen, hebben we de indruk dat er meer dan anders namen tussen zitten waar we al eerder een goed gevoel bij hadden. Indiestyle probeert naar elke preselectie een reporter en een fotograaf te sturen, en traditiegetrouw trachten we ook op voorhand alle aspirant-sterren in te schatten aan de hand van de muziek die ze nu al online hebben. Vandaag stellen we je de deelnemers voor van preselectie 1 in CC Den Hoogen Pad te Maldegem op vrijdag 10 januari 2014 – 19u30 (info & tickets).
Uit Oudenaarde komt The Band Of Willies, een vierkoppig gezelschap dat naar eigen zeggen een in delta-modder gedrenkte, elektrische muur van geluid brengt. In ‘Cross The River’ klinkt dit spectaculair goed, dermate zelfs dat we de iets te evidente Black Keys-gelijkenissen graag door de vingers zien. De andere songs bevatten te weinig inspiratie en bezieling om ons wildenthousiast te krijgen. – luisteren
De laatste jaren vielen Dorian and the Grays ons al regelmatig in positieve zin op. In januari 2013 vroegen we deze knapen dan ook om te spelen op onze eigen Suck it and See-party en ze ontgoochelden niet. Dit gezelschap brengt strakke indierock volgens een alom gekend recept, en voegt daar samen met een hoop aanstekelijk enthousiasme ook de zo onmisbare eigen touch aan toe. – luisteren
Het is anno 2014 niet mis om terug te grijpen naar de jaren 50 en 60, en Flat.Wounds. is een van de bands die de vrolijke gitaartjes en koortjes van weleer de dienst laten uitmaken. De grens tussen onweerstaanbaar en vluchtig is in dat geval vaak flinterdun, en we zijn er niet helemaal van overtuigd dat deze nochtans ervaren rotten aan de juiste kant staan. Mogelijk is dit meer iets voor een Radio 2-talentenjacht dan voor een rock rally. – luisteren
Meer dan twee tienermeisjes met hun stemmen, piano en accordeon heb je niet nodig om Folie Douce te vormen. Het resultaat klinkt erg folky, een beetje arty en experimenteel, en bovenal erg fris. Het is niet evident om uit de massa te springen zonder halsbrekende toeren uit te halen, al lijken deze jongedames daar wonderwel in te slagen. Als dit live even goed klinkt dan online, zijn we mogelijk vertrokken voor een reeks afspraken met deze meiden. – luisteren
Op 18-jarige leeftijd heeft Milo Meskens er al passages bij een groot aantal bands opzitten. Meestal maakten luide gitaren daarbij de dienst uit, terwijl hij solo teruggrijpt naar ingetogen zang en akoestische gitaar. Waar je die vorige projecten vaak vooral een gebrek aan originaliteit kon aanwrijven, kun je hier niet anders dan bewonderend luisteren naar de mooie zang en het subtiele gitaarspel. – luisteren
Zit de wereld nog te wachten op een volgende bende huppelende folkies, of hebben we de ooh ooh ooh ooh uit ‘Heads Will Roll’ al een keertje teveel gehoord? Aan de stem van Linard Van den Bossche zal het niet liggen als Our Lips Are Sealed een onvoldoende krijgt.De songs kunnen er elk op zich ook mee door, al hebben we van dit soort muziek de laatste jaren al een overdosis gehad, wat nadelig zou kunnen uitvallen. – luisteren
Het mooie aan Humo’s Rock Rally en andere wedstrijden is dat we de traditionele Indiestyle-grenzen doorbreken waar we anders bewust binnen kleuren. In het geval van Primal Creation leidt dit ons via brandende steenkool naar ondergrondse metalgeborchten. Hoewel een combinatie van prog en trash aangevuld met naar death neigende grunts de nodige ruimte moet bieden voor variatie, horen we toch vooral een opeenstapeling van clichés. – luisteren
Twee jaar geleden ging Red Juliette aan de haal met goud op Oost.Best!, daarna bleef het vrij stil rond de groep, die allesbehalve van de wereldbol verdween. Dit trio brengt gebalde rocksongs die The Hickey Underworld kruisen met Wallace Vanborn en die vaak de tweeminutengrens nauwelijks overschrijden, waardoor ze ook nooit gaan vervelen. We achten, de Humo-jury kennende, deze jongelui zeker niet kansloos om naar de volgende ronde door te stoten. – luisteren
Je komt ze regelmatig tegen, bandnamen waar je geen touw aan vast kunt knopen. Wat telt is uiteraard de muziek, en die pleegt in het geval van Togtont een van vele lagen doorweven aanslag op je trommelvliezen. De groep giet geschreeuw over bekende postrock- en postmetalstructuren, en doet hierdoor in Rock Rally-verband onvermijdelijk denken aan Steak Number Eight. Weten zij de jury even overtuigend in te pakken als hun West-Vlaamse collega’s? – luisteren
Over zichzelf zeggen de leden van Yamantau dat ze meer zijn dan een gewone postrockband. ‘Slow Kills’ bewijst al onmiddellijk dat ze niet liegen. De opbouw verloopt wat sneller dan de clichés van het genre suggereren, en de sound klinkt tegelijkertijd voller en meer psychedelisch. Ook de andere songs laten zich kenmerken door een originele aanpak, een sterke ritmesectie, hier en daar zang die zich in je geheugen nestelt, wat ons woorden als beloftevol en potentieel doet gebruiken. – luisteren