Humo’s Rock Rally 2014 belooft een topeditie te worden. Als we de deelnemers vluchtig overlopen, hebben we de indruk dat er meer dan anders namen tussen zitten waar we al eerder een goed gevoel bij hadden. Indiestyle probeert naar elke preselectie een reporter en een fotograaf te sturen, en traditiegetrouw trachten we ook op voorhand alle aspirant-sterren in te schatten aan de hand van de muziek die ze nu al online hebben. Vandaag stellen we je de deelnemers voor van preselectie 5 in De Posthoorn te Hamont-Achel op vrijdag 24 januari 2014 – 20u00 (info & tickets).
De woordencombinatie poprock boezemt ons ongewild een zodanige angst in dat onze darmen spontaan luidruchtig te borrelen. Gelukkig zorgt Flying Shoe er voor dat de rust snel terugkeert. In onze darmen dan toch, want hun muziek raast dat het een lieve lust is, en doet ons denken aan alle bands waar Grant Hart en Bob Mould ooit deel van uitmaakten, en die ons stuk voor stuk nauw aan het hart liggen. – luisteren
“Snelheid, herrie en veel dynamiek verpakt in onvoorspelbare en zeer korte songs” lezen we in de bio van Kill Your Trout. Loodzware passages worden inderdaad afgewisseld met messcherpe uithalen, de songs kronkelen meer dan een gemiddelde Tour-bergrit en de wijze waarop de groep dit allemaal brengt moet niet onderdoen voor de overtuiging waarmee Lance Armstrong jarenlang zijn dopinggebruik ontkende. – luisteren
Zitten er te weinig vrouwen in de Rock Rally? Humo probeert stiekem de borstenwiegende deernes van Femen naar de preselecties te lokken, daar zijn we van overtuigd. Hanne Torfs zorgt bij Nunki wel voor vrouwelijk schoon, met rustige liedjes waarop het heerlijk mijmeren is over dingen die je zou willen doen als je enkel rechten had en geen plichten. Nunki is een piepkleine planeet, waar het ongetwijfeld heerlijk toeven is. – luisteren
De jongens van portrait [B] zijn geen groentjes. We recenseerden al twee van hun ep’s, en dan schreven we dingen als “Je weet wat je mag verwachten van deze band, zonder dat ze vervallen in het saaie en het voorspelbare. Melancholie is de rode draad door de plaat, zonder te eindigen in een beklagenswaardige gemoedstoestand”. We horen energieke songs en een zanger die aan Brian Molko van Placebo doet denken. – luisteren
Een ervaren groep die mensen van verschillende leeftijden verenigt en recent met hun album in de Ultratop belandde, dat is Roza Parks, dat dus al voor de start mooie adelbrieven kan voorleggen. We noemden de band naar aanleiding van die plaat “een Limburgs snoepje vol melancholie dat in de smaak valt, we mogen er trots op zijn”. Deze lieden steken de jaren 80 in een nieuw jasje, dat er zeker niet oubollig uitziet. – luisteren
Het regent oude bekenden in Hamont-Achel, al is oud niet echt een geslaagde beschrijving voor The Insect Soldiers of the Sky. in 2012 hadden we deze tieners eerlijk gezegd in de halve finale verwacht met hun dansbare punky rock-‘n-roll. Destijds deden ze ons denken aan The Jam en The Rifles, nu hebben de gasten naar eigen zeggen hun sound uitgediept en invloeden uit de huidige alternatieve indietronics-cultuur bovengehaald. – luisteren
“4 vrienden uit Voeren! Sfeervolle muziek! Inspiratie uit een jaartje Australië (en natuurlijk van vele andere bands)! Maar toch een eigen sound!”. Werkwoorden gebruiken The Pums niet, uitroeptekens des te meer. De songs zijn heel energiek en direct, al blijven ze niet echt plakken. Wel zijn we er zeker van dat vijf seconden na het aantreden van deze jongelui alle blikken op het podium gericht zullen zijn. – luisteren
In de mengeling van grunge en punk die The Queefs brengen, haalt dat laatste genre de bovenhand. Met weinig zin voor subtiliteit deelt de groep de ene mokerslag na de andere uit. Dat geldt voor de muziek en zeker ook voor teksten als “you’re fucked, you fucked up, you fucked up”. Waar de lyrics totaal niet overtuigen, vinden we de muziek onweerstaanbaar, en slaan we nog liever onze kop tegen de muur dan dat we dit afzetten. – luisteren
Alleen al van de invloeden van The Swinging Party beginnen we spontaan te kwijlen: van The Replacements, REM of Pavement over The Only Ones of Costello tot Springsteen. De muzieksmaak van de bandleden mag dan meer dan uitstekend zijn, over hun eigen muziek zijn we iets minder te spreken. Wat we horen op de Humo-site lijkt eerder een afgewassen versie van The Scabs. – luisteren
Na alle gitaren van deze en de vorige voorrondes, waren we aangenaam verrast om met Zone54 een vreemde eend in de bijt te horen. Het duo bestaat uit Tuko en Rod K, brengt een mix van reggae, hiphop en dancehall, en krijgt ons met ‘Boom Fiya’ in no time enthousiast aan het bewegen. Na een minuutje of twee begint het echter wat oppervlakkig te klinken, een gevoel dat niet meer echt verdwijnt tijdens de andere songs. – luisteren