Humo’s Rock Rally 2014 belooft een topeditie te worden. Als we de deelnemers vluchtig overlopen, hebben we de indruk dat er meer dan anders namen tussen zitten waar we al eerder een goed gevoel bij hadden. Indiestyle probeert naar elke preselectie een reporter en een fotograaf te sturen, en traditiegetrouw trachten we ook op voorhand alle aspirant-sterren in te schatten aan de hand van de muziek die ze nu al online hebben. Vandaag stellen we je de deelnemers voor van preselectie 6 in de Vooruit te Gent op zaterdag 25 januari 2014 – 20u00 (info & tickets).
Als we een nummer als ‘Nothing Is Clear’ horen, durven we al snel “het kan ons wat dat deze band hard op Radiohead lijkt” denken. We horen bij Ides Moon dezelfde tegendraadse structuren die we tegenkomen bij de groep uit Oxford en daar is niets mis mee, hoeveel acts kopiëren niet The Beatles of de Ramones? De andere liedjes boeien op ‘t eerste gehoor minder, we vragen ons al af of het groeiertjes zouden zijn. – luisteren
Wie denkt dat een mix van hiphop en reggae per definitie tot een vrolijk en vlot toegankelijk feestje leidt, heeft duidelijk nog niet van JA-ZON gehoord. De bassen nodigen ontegensprekelijk uit tot swingen, al vergt het vatten van de songs meer inspanning dan je op het eerste zicht zou denken. Wij houden van de originele invalshoek die we hier treffen, al laat het gebrek aan goede refreinen ons toch nog onverzadigd achter. – luisteren
“Jane Birkin en Serge Gainsbourg toonden al dat die combinatie bijzonder inspirerend werkt. Jane Spleen uit ‘s lands muzikale hoofdstad Antwerpen bewijst dat nogmaals”. Met zo’n bio leg je als band de lat wel erg hoog voor jezelf. Jane Spleen brengt ingetogen popliedjes die het midden houden tussen soul, toegankelijke jazz en trip-hop. De zang trekt onmiddellijk je aandacht, de liedjes zelf blijven niet helemaal plakken. – luisteren
De oprichters van Last Exit To Loonville zijn 35 jaar oud en spelen al samen sinds ze nog pampers droegen. Dat ze oog voor detail hebben, blijkt uit hun sterke bio. De nodige zelfkennis zorgt ervoor dat ze zelf niet zingen, maar dat overlaten aan twee zangeressen. Hun nummers slagen erin experiment naadloos te verweven met toegankelijkheid. Soms zouden de songs iets korter mogen, al is onze nieuwsgierigheid gewekt. – luisteren
Het Gentse LWNS is opgebouwd uit jazz-, pop- en klassieke muzikanten en helpt mee om de grenzen tussen jazz en pop te doen vervagen. De instrumentatie klinkt uitgesproken jazzy, en de zang gaat als je het ons vraagt veelal richting trip-hop. Wat een beetje ontbreekt is het basisbeginsel van de ultieme popsong: een beresterk refrein. Nu horen we vooral doordachte perfectie zonder echte ziel. – luisteren
Onze bek valt wijd open vanaf de allereerste noten van Mocking Jay, de band rond singer-songwriter Tom Verstappen. Als holle vaten het hardst klinken, dan hebben we hier een vat dat heel erg vol zit, waarschijnlijk met natuurtalent. Erg ingetogen en gedreven door aantrekkelijke zang slagen de liedjes er als sluwe sluipmoordenaars in om je onmiddellijk bij de keel te grijpen en niet meer los te laten. – luisteren
Krijgen we in de Vooruit een mini-editie van Gent Jazz? Ook Nordmann betuigt het genre eer. Waar jazzmuzikanten in onze ogen vaak een beetje wereldvreemde wezens zijn die vooral teren op technische virtuositeit, slaagt deze groep er af en toe in om niet in deze val te trappen. Regelmatig haalt toegankelijkheid de bovenhand, op andere momenten wint de drang om uit te pakken met technisch gepingel. – luisteren
Rockjournalisten zijn vaak mislukte muzikanten, al doen The Soon Yis je de vraag stellen of dit ook voor fotografen geldt. Bandlid Guy Kokken heeft namelijk al menig prachtig plaatje geschoten. Van zijn muzikale baby zijn we een beetje minder onder de indruk. De invloeden gaan onder meer van Elvis en The Beatles over The Smiths en Nirvana. Wat we horen doet ons vooral denken aan Weezer in een mindere dag. – luisteren
Gent wordt waarschijnlijk de meest experimentele voorronde van deze Rock Rally, met aardig wat vreemde eenden in de bijt. Het Trashcan Blues Collective geeft ons een verfrissende kijk op ongekuiste blues. Volgens de groep moeten we denken aan Tom Waits en QOTSA tegelijkertijd, maar dan door het vuilnis gesleurd. Alsof die nog niet vuil genoeg waren. Maar kijk, het resultaat mag er vooral in de eerste twee songs wezen. – luisteren
Drummers zijn als vinyl. Een tijdlang leken ze wel een uitstervend ras, maar anno 2014 zijn ze helemaal terug van weggeweest. In de line-up van Warhola zien we zelfs twee bandleden met “drum” achter hun naam. Toch klinkt de muziek van dit vijftal heel elektronisch, als een donkere mengeling van pakweg James Blake en The xx. De studioversies van deze liedjes staan ons in ieder geval aan, we kijken al uit naar de live-uitvoeringen. – luisteren