Humo’s Rock Rally 2014 belooft een topeditie te worden. Als we de deelnemers vluchtig overlopen, hebben we de indruk dat er meer dan anders namen tussen zitten waar we al eerder een goed gevoel bij hadden. Indiestyle probeert naar elke preselectie een reporter en een fotograaf te sturen, en traditiegetrouw trachten we ook op voorhand alle aspirant-sterren in te schatten aan de hand van de muziek die ze nu al online hebben. Vandaag stellen we je de deelnemers voor van preselectie 4 in Rondpunt 26 te Genk op zaterdag 18 januari 2014 – 20u00 (info & tickets).
Wie zinnen als “ooit zijn we begonnen als rock band we geinteresseerd raakte in het producen van elektronische muziek” in zijn bio zet, neemt beter deel aan een rockrally dan aan het Groot Dictee der Nederlandse Taal. De muziek van Collective Conscience klinkt gelukkig wel heel goed, we zouden hun geluid beschrijven als experimenteel maar niet pretentieus. Twee van de bandleden zijn nog niet volwassen, hun songs zijn dat wel. – luisteren
Met Antoni Foscez heeft Go March een van de meest getalenteerde Belgische drummers in zijn rangen. Afgaande op wat we horen op de Rock Rally-website zijn ook de andere leden van de groep van geen kleintje vervaard, en zit het ook met hun inspiratie wel goed. De manier waarop ze tal van impulsen op een rustgevende manier brengen is het muzikale equivalent van een Turks stoombad of joggen op een Finse piste. – luisteren
Vraag je naar beschrijvingen van de muzikale familie Vanhamel, dan komen geniaal en gestoord gegarandeerd meermaals aan bod. Tim blijft de bekendste telg, al liet zus Lotte met de Vermin Twins ook al knappe dingen horen. Met Yorgos Tsakiridis lijken de Hazy Hands als rolstoelpatiënten vermomde ADHD’ers. Je krijgt vaak de indruk dat alles rustig voortkabbelt, terwijl er eigenlijk net heel veel gebeurt. – luisteren
Van Japan4 bespraken we onlangs de titelloze debuut-ep. Noem het slim of gemakzuchtig, we citeren gewoon even uit die recensie. “Het is heerlijk dollen met de band die mensen al eerder vergeleken met T.C. Matic. Desondanks heeft Japan4 een heel eigen geflipte sound waarvoor we vooral de frontman moeten prijzen. De eerste keer luisteren doet je raar opkijken, de tweede keer ook. De derde keer komt er een lach bij”. – luisteren
Betekent de bandnaam van La Fouffe wat wij denken dat hij betekent? Aan de ene kant is het een zegen dat we het over die naam kunnen hebben, want over de muziek zijn we snel uitgepraat. De songs van deze jongelui lijken op het eerste zicht zo middelmatig dat ze zelfs met de beste muzikanten ter wereld niet goed zouden klinken. We kunnen ons uiteraard vergissen, dus we zijn benieuwd naar de liveprestatie. – luisteren
Recent kwamen we Phanques enkele keren tegen, en dat liet gemengde gevoelens na. We schreven dingen als “het gezelschap dat Maarten Tytgat rond zich verzamelde, heeft goeie poprockmelodieën in huis. ongelukkigerwijze besloop ons meermaals het gevoel dat daar veel meer mee aan te vangen valt dan wat nu gepresteerd werd”. Als JFJ het in 2012 moeilijk had om door te stoten, wacht Phanques in 2014 een zware taak. – luisteren
Sommige mensen spelen jaren samen voor ze besluiten om officieel een band te vormen. Red Shadows is hier een voorbeeld van, en brengt naar eigen zeggen een verzameling songs die verschillende stijlen en invloeden combineren. In het scherpe en aanstekelijke ‘Catchy Mind’ pakt dit heel goed uit, de andere nummers lijken nog een beetje zoekend, en slagen er niet in om onze aandacht te grijpen, laat staan vast te houden. – luisteren
De bandleden van Sexy Sunday hebben een mentaliteit om u tegen te zeggen. Twee jaar geleden overleefden ze de preselecties niet, dus proberen ze het in 2014 gewoon opnieuw. Toen schreven we dat de groep, ondanks songs die elk op zich wel overeind bleven, toch niet helemaal wist te overtuigen, onder meer door een gebrek aan een eigen geluid. We zijn er niet helemaal van overtuigd dat dit euvel ondertussen is weggewerkt. – luisteren
De bio van The Litescribes straalt zelfvertrouwen uit, en daar valt iets voor te zeggen. De leden eigenen zichzelf de titel “luidste band van Mechelen toe”, en beweren niet ten onrechte een volledig eigen sound te hebben. Hun muziek is inderdaad veel logger en zwaarder dan die van invloeden als The Black Angels en A Place To Bury Strangers. Prijzen won het duo nog nooit, misschien klinken ze iets té experimenteel. – luisteren
Post-hardcore impliceert sowieso altijd een beetje overacting, en dat is niet per definitie verkeerd. De mannen van Viva Revival hebben al een ep en een full album uit, en trekken in de nummers op de Humo-site fel van leer. je hoeft niet te houden van de schreeuw van de zanger of van de loeiharde gitaren, je mag je storen aan de clichés van het genre, al kun je niet heen om de overtuiging die uit elke song opstijgt. – luisteren