Humo’s Rock Rally 2014 nadert de beslissende fase. Nadat de jury uit de bijna 1000 inschrijvingen al 100 acts een plaats in de voorrondes gaf, werd dat lijstje enkele weken uitgedund tot 20 halvefinalisten. Op 28.02 spelen 10 bands en/of solo-artiesten in Gent, op 01.03 doen 10 anderen hetzelfde in Antwerpen. Indiestyle was van de partij op elke preselectie, en we zetten nog eens alles wat we over de gelukkigen schreven in onze (p)reviews op een rijtje. In dit artikel werpen we ons licht op de halve finale in Gent op 28 februari, klik hier voor tickets en verdere info.
Five Days, preselectie Leuven
Preview: Wat Five Days doet is, gokken we, in wezen wat Citizens zou willen doen. Alleen klinkt het bij deze jongelui hier in de studioversies veel interessanter en spannender, alsof Moreno Claes en kompanen beter weten wat ze willen en met meer overtuiging aan de slag gingen. De groep vist in de vijver van Balthazar, Radiohead, Alt-J en anderen die iets willen forceren tussen arty en poppy, en doet dat verre van onverdienstelijk. – luisteren
Review: Zet vier steengoede muzikanten bij elkaar en dan gaat het bijna vanzelf. Winnaars van Rockvonk 2013 Five Days zijn hier een prima voorbeeld van en weten de sprankels van Alt-J prima te mengen met het lichtvoetige van Bombay Bicycle Club. Af en toe moet het viertal even oppassen voor een te zwaar effect op de stem van leadzanger Pieter Schrevens of te simpele teksten, maar daar kan uiteraard nog aan worden gewerkt.
High Hi, preselectie Opwijk
Preview: De ietwat kinderachtige bandnaam van High Hi kan je misschien verklaren doordat dit gezelschap in 2010 begon als een poprockgroep. Een rockconcours win je natuurlijk in de eerste plaats met de muziek. Deze drie jonge twintigers spelen tegenwoordig liedjes die zweven tussen de begane grond en een al dan niet met psychedelische wolken bezaaide hemel, en eveneens tussen middelmatig en vrij goed. – luisteren
Review: High Hi wordt de verrassing van de avond. Het trio begon naar eigen zeggen als poprockband en heeft duidelijk al een lange weg afgelegd. Ze openen hun set met een verschroeiende quasi-instrumental in de stijl van de punk van Cloud Nothings om die dan helemaal open te trekken met de openbarende verdubbelde stem van de zangeres en gitariste. De drummer mept zich het snot voor de ogen en ook de bassist doet aardig mee. Daarna sluipt er meer pop in de set, waardoor het geheel begint te neigen naar The Subways of Blood Red Shoes. Dat is ook best wel hard, maar toch al iets zachter gekookt en dat ligt vooral aan de vocalen die een te brave begeleiding zijn bij al dat geweld op de instrumenten. Wij blijven vooral natrillen van die opener en hopen de band snel terug te zien.
Joey, preselectie Mechelen
Preview: De laatste weken was er heel wat media-aandacht weggelegd voor Joey, de laureaat van ‘De Beste Singer-songwriter van Vlaanderen’ op VIER. Dat de jongeman talent heeft, hoeven we hier dus niet te vertellen. Zijn liedjes op de Humo-pagina stralen allemaal een joie de vivre uit die lijkt weggelopen uit de jaren 60, al klinkt de muziek helemaal niet gedateerd en blijven zang en instrumentatie in alle eenvoud probleemloos overeind. – luisteren
Review: Dat Joey, onlangs nog winnaar van ‘De Beste Singer-songwriter van Vlaanderen’, slechts twee keer repeteerde met zijn begeleidingsband is er niet aan te merken. Het combo rond de met een hoge aaibaarheidsfactor gezegende artiest kwijt zich fris en zowat feilloos van zijn taak. We krijgen een portie frivool gebrachte, doodbrave, lichtjes funky poprock voorgeschoteld, waarvan vooral het tweede nummer erg veel hitpotentieel verraadt.
Melting Time, preselectie Mechelen
Preview: De tweede groep uit deze preselectie die Indiestyle al op een eigen party programmeerde is Melting Time. We vielen voor het geluid van deze jonkies uit Lier omdat ze als weinige anderen weten om met erg kille klanken toch een bijna warm geluid neer te zetten. De ritmesectie imponeert op griezelige wijze, de gitaren snijden in je oren en de zang neemt je in een houdgreep om pas los te laten als je zweert dat je ‘t goed vindt. – luisteren
Review: De meest fascinerende en misschien wel gewoonweg beste muzikant van de avond vinden we terug in de spelenderwijs aan overacting lijdende gitarist van Melting Time. Zijn virtuoze en immens creatieve spel stuwt de explosieve mengeling van postpunk en indierock naar geweldige hoogtes. Hun dynamische performance leidt tijdens het hypnotiserende ‘Shadows of an empty dream’ tot een organische climax die voor de zanger tussen het publiek eindigt. Wat ons betreft hebben deze jongelui hun ticket voor de volgende ronde alvast op zak.
Mocking Jay, preselectie Gent
Preview: Onze bek valt wijd open vanaf de allereerste noten van Mocking Jay, de band rond singer-songwriter Tom Verstappen. Als holle vaten het hardst klinken, dan hebben we hier een vat dat heel erg vol zit, waarschijnlijk met natuurtalent. Erg ingetogen en gedreven door aantrekkelijke zang slagen de liedjes er als sluwe sluipmoordenaars in om je onmiddellijk bij de keel te grijpen en niet meer los te laten. – luisteren
Review: Toen Mocking Jay het podium betrad, wisten we definitief dat we niet over een valse start van de avond konden spreken. Muziek voor bij het kampvuur kan het ‘s winters goed doen bij de warme gloed van de open haard. Met bloedmooie americana en teksten vol levenswijsheid bewezen de groep en de enthousiaste reactie van het publiek dat er ook anno 2014 nog plaats is voor songs die uitblinken in pure schoonheid, en dat teksten vol levenswijsheid en goede raad het nog steeds kunnen halen van holle kreten. De nog maar 21-jarige Tom Verstappen liet zich in Gent omringen door een piepjonge band. Even liep er technisch wat mis, maar het zou ons heel erg verwonderen als we deze knaap binnen enkele weken niet tegenkomen in de halve finale.
Monami, preselectie Brugge
Preview: Tijdens de finale van Westtalent wist Monami ons niet volledig te behagen, we zijn alvast benieuwd of de zweverige muziek van dit combo ons ditmaal wel over de streep weet te trekken. In ‘All Those Sweet Words’ zou als je het ons vraagt wel een radiohit kunnen schuilen. Het laatste lied is dan weer een beetje als een vijver met 500 goudvissen: het beweegt, het is kleurrijk, maar om top te zijn mag het iets exclusiever. – luisteren
Review: Het werd gisteren uiteindelijk de avond van de gitarist, maar eerst moest Monami nog aantreden. De jongelui riepen bij ons herinneringen op aan Blonde Redhead, indien je de Japanse invloeden zou vervangen door Europese. De groep zette alles in op de rokerige stem van zangeres Hannah Vandenbussche en bediende haar daarbij met groovende elektronica ergens tussen ‘The Eraser’ en drum-’n-bass. Die bleek na drie nummers erg inwisselbaar en verdiende een eigen smoel, terwijl enkel al de uithalen van de zangeres het project naar de halve finale zouden kunnen gekatapulteerd hebben.
Nordmann, preselectie Gent
Preview: Krijgen we in de Vooruit een mini-editie van Gent Jazz? Ook Nordmann betuigt het genre eer. Waar jazzmuzikanten in onze ogen vaak een beetje wereldvreemde wezens zijn die vooral teren op technische virtuositeit, slaagt deze groep er af en toe in om niet in deze val te trappen. Regelmatig haalt toegankelijkheid de bovenhand, op andere momenten wint de drang om uit te pakken met technisch gepingel. – luisteren
Review: Noem ons gerust moeilijk tevreden te stellen, want te vergezocht vinden we even erg als te doordeweeks. Nordmann bracht ons jazz die dankzij de sax regelmatig wat weg heeft van Morphine, maar dan zonder zang. Technisch klonk het allemaal erg goed, we vermoeden dan ook dat liefhebbers van het genre hier stevig van zouden genieten, al wordt het heel moeilijk om hiermee buiten de eigen niche te treden. De groep mist de kracht van bijvoorbeeld een Dans Dans om improvisatie en experiment ook te vertalen naar kwalitatief en toegankelijk. Elk bandlid kreeg zijn solo, rondom ons zagen we best wel wat mensen genieten, al vinden wij dat je in een rock rally bruggen moet kunnen slaan, wat hier niet echt het geval was.
Roza Parks, preselectie Hamont-Achel
Preview: Een ervaren groep die mensen van verschillende leeftijden verenigt en recent met hun album in de Ultratop belandde, dat is Roza Parks, dat dus al voor de start mooie adelbrieven kan voorleggen. We noemden de band naar aanleiding van die plaat “een Limburgs snoepje vol melancholie dat in de smaak valt, we mogen er trots op zijn”. Deze lieden steken de jaren 80 in een nieuw jasje, dat er zeker niet oubollig uitziet. – luisteren
Review: Waar de deelnemers aan Humo’s Rock Rally de afgelopen jaren steeds jonger werden, staan er in 2014 aardig wat oude knarren op het podium. Roel Vanbuel, de zanger van Roza Parks, is 42 en dat hoeft niet in zijn nadeel te spelen. De groep, waarvan het jongste bandlid 23 is, overtuigt met explosieve noise en energiek getier, oordoppen zijn geen overbodige luxe. We krijgen een set zonder zwak moment, die de nodige variatie bevat. Als Sonic Youth een bergtop is, en de Manic Street Preachers een dal, dan is Roza Parks de weg vol haarspeldbochten die beide met elkaar verbindt. En nu we toch in de wielrennerij zitten: als een 40-jarige mag schitteren in de Vuelta, dan mag iemand van 2 jaar ouder dat ook in de Rock Rally.
Sarah Devreese, preselectie Brugge
Preview: Dat Sarah Devreese geen sexy internationaal klinkende naam is, zijn we al vergeten na drie seconden muziek. “Je hebt het of je hebt het niet” plegen mensen weleens te zeggen, en we vrezen voor de concurrentie dat deze jongedame het gewoon heeft. Laat haar het allerslechtste liedje van de allerminst getalenteerde deelnemer zingen, en met zulk een prachtstem zal het nog klinken als een juweeltje. – luisteren
Review: Sarah Devreese kreeg de ondankbare taak om als laatste en enkel bewapend met akoestische gitaar de avond af te sluiten. Ze speelde daarbij met haar stem van zacht schuurpapier een soort verstoppertje dat heel hard gevonden wil worden en leek tot op het einde onder de indruk van de omstandigheden. Nochtans was de zaal best stil en respectvol voor haar songs die het naïeve van SoKo hebben maar eigenlijk de diepzinnigheid en virtuositeit van Ben Harper of The Tallest Man On Earth ambiëren. Aan beide kwaliteiten is nog werk en in haar schrijven zelf moet soms nog het kaf van het koren gescheiden worden. Al zorgde haar opener zeker voor een laatste aanstekelijk deuntje om de toeschouwers fluitend naar huis te drijven.
Tempogeist, preselectie Leuven
Preview: Een van de meest swingende geselecteerden voor Humo’s Rock Rally 2014 is ongetwijfeld Tempogeist. Hun nu disco is kleurrijker dan een family pack m&m’s en maakt stilzitten voor ons vooral onmogelijk in de eigen songs. ‘Romeo’ trekt de aandacht, ‘Hold On’ doet veel meer en is een radiohit in spé. In de volgens sommigen warmste winter ooit, denken we bij deze klanken meer aan zuiderse discotheken dan aan festivalweides. – luisteren
Review: Dat Tempogeist hun mosterd vooral gehaald heeft bij Chvrches en consoorten kan geen geheim worden genoemd. Toch valt het enkel aan te moedigen om ook een Belgische variant op dit genre op de markt te brengen. In Leuven haalt het drietal snel het publiek op hun hand met hun leuke indiepop en nu-disco, kleurig verlichte micro’s en enthousiaste danspasjes van zangeres Eva Trappeniers wiens stem al bij de soundcheck een van de verrassingen van de avond blijkt. Nu nog die synths correct leren afstellen.