Aangezien wij supercool en helemaal mee met de tijd zijn, chargen we onze Punch, Brothers, Punch-game up naar Tour de France-lexicon. Spring op onze bagagedrager en fiets mee langs het beste wat deze week te bieden had.
PLOEGENKLASSEMENT: Marc Lanegan & Beth Orton – Your kisses burn
‘Your kisses burn’ van Nico en Marc Almond (Soft Cell) staat met een gouden randje aangeduid op onze mentale lijst van het heiligste der heilige in indieland; niet alleen omdat dit het laatste nummer was dat de Teutoonse deerne voor haar tragische fietsongeval opnam, maar ook omdat de duistere kant van de eighties zelden langoureuzer klonk. In onze wereld leek dit nummer dus oncoverbaar, tot we deze versie van gouden team Lanegan en Orton hoorden. Het duo moet niets meer doen dan het nummer getrouw inzingen, om toch niet compleet door het origineel weggeblazen te worden. Puik. (MD)
BESTE BEVOORRADING: DRINKS – Laying down rock (sorry)
Bij het nieuwste voorsmaakje (pun intented) dat we kregen uit de samenwerking tussen Tim Presley (White Fence) en Cate Le Bon, moge één ding duidelijk zijn: hier wordt gezocht naar de kinderlijke essentie van rock, in de traditie van bands als Beat Happening en The Magnetic Fields, alleen beschikt Tim Presley niet over een nonchalante bas maar over een ijle tenor. We dorsten alvast naar meer. (MD)
GROENE TRUI: Micachu & The Shapes – Sad
Wie op de kortste tijd de meeste power uit zijn benen kan persen, verdient de groene trui. Op hun nieuwste single vergeten Micachu & The Shapes in twee minuten en zes seconden wederom met sardonisch genot iedere elementaire pop-/rockregel. ‘Sad’ is een song zonder begin, einde of acceptabele zanglijn. Een nonchalante parlando leidt absoluut nergens heen, behalve dan de witte lijn. Handjes in de lucht. Heerlijk. (MD)
WITTE TRUI: Dmitry Evgrafov – Fracture
Na de heropening van 130701, het post-klassieke sublabel van FatCat Records, maakten we in deze rubriek al kennis met Emilie Levienaise-Farrouch. Nu is het de beurt aan Dmitry Evgrafov, die ooit nog musiceerde met Nils Frahm en een van de twee jonge beloften is die als eerste een plaat op de nieuwe versie van het label mogen uitbrengen. Met ‘Fracture’ neemt de Rus de witte trui over van zijn ploegmaat. Wie hem op het einde van het jaar zal mogen mee naar huis nemen is nog twijfelachtig. Voorlopig draaien ze goed rond en blijven ze uit de greep van het peleton. (JVL)
SNELSTE DALER: Steve Hauschildt – where all is fled
Op de achtergrond waait en ruist het, en ergens hoort hij een flard aanmoediging van een uitgelaten fan langs de weg. Maar Steve Hauschildt kan zich enkel concentreren op het bochtenwerk, dat zich als een sonische pianovibrato naar beneden werkt. Hij houdt er de aandacht bij en past elke keer weer hetzelfde trucje toe, elke bocht dezelfde balancerings- en inschattingstechniek die hem overeind houdt. De ijle hoogte krijgt de kans niet zijn adem te benemen. (JVL)
BESTE TIJDRIJDER: The Innernettes – Chat
Voor een of andere reden lijkt synthpop ondergetekende het uitermate geschikte genre om het verleden te eren en te composteren, of het nu gaat om de cheese van Carly Rae Jepsen, de Kraftwerk-robots van Chrome Brulée of deze vage compositie van The Innernettes. Het genre kent een soort inherente melancholie waar andere muziekconstellaties hard naar moeten streven en vaak tevergeefs naar zoeken. ‘Chat’ rijdt zo snel dat het elke vorm van structuur achter zich laat en breekt daarna ook door het tijdruimte continuüm, om in een periode terecht te komen waarin het internet pas de wereld veroverde. Herontdek samen met The Innernettes, aangename toetsen, verborgen beats en slapbass-restanten de www-maatschappij. (JVL)
RODE LANTAARN: Kurt Vile – Pretty pimpin
Als rode lantaarn moet je net dat tikkeltje trager zijn dan je concullega’s. Als je dat over eentje in het huidige muziekcircus kan zeggen, dan is het wel Kurt Vile, die zelfs zijn kapper maar met vertraging lijkt te bereiken. Nu houdt Vile er wel een mooi tijdschema op na wat nieuwe releases betreft. Met ‘Pretty pimpin’ stuurt de Amerikaan alweer een tijdloze, extreem chille slackersong de wereld in: eentje die uren kan doen verstrijken, van het ochtendgloren tot de rode avondzon zeg maar. (TK)
GELE TRUI: Foals – Mountain at my gates
Op voorhand topten ze al de lijstjes van de bookmakers om het algemene klassement te winnen. Een dikke week na ‘What went down’ verscheen Foals dan ook in hoogvorm aan de start. Het werd een spannende strijd, waarbij de topfavoriet de verwachtingen ook inloste met ‘Mountain at my gates’. Waar de start nog eerder gezapig was, kaapten ze dankzij een goede indeling en een verbluffende demarrage in het laatste deel toch glansrijk de overwinning weg . (AC)
BOLLETJESTRUI: Indian Jewelry – Vast division
Waar er in het algemene klassement nog spanning was, kende Indian Jewelry weinig tegenstand in het bergklassement. Door telkens mee te zijn in de vroege vlucht, konden ze anticiperen. Meteen op de Col de la Noise en de Col du Drone kaapten ze met ‘Vast division’ de eerste prijs weg. Daarna gingen ze door op hun elan en graaiden ze ook bovenop l’Alpe Shoegaze en na een helse afdaling en steile klim ook op de Mont Experimental de volle buit mee. (AC)
PRIJS VOOR DE STRIJDLUST: Drake – Charged up
Wie anders dan Drake verdiende deze week de prijs voor de strijdlust? Met ‘Charged up’ reageerde de rapper zaterdagavond tijdens de OVO Sound-show op Beats 1 op aantijgingen van Meek Mill, die de Canadees ervan beschuldigde zijn eigen teksten niet te schrijven (who cares eigenlijk?). Het nummer is verrassend rustig, zelfs de beat klinkt heel erg ingetogen, maar de lyrics liegen er niet om: “Cops are killing people with their arms up / And your main focus is tryna harm us?”, of ook: “I stay silent ‘cause we at war and I’m very patient / Six God is watching, I just hope you’re prepared to face him”. Drake lijkt zo Mill even zijn plaats in de hiërarchie te tonen; enerzijds op een toon en lyrics die doen uitschijnen dat hij wel belangrijkere zaken aan zijn hoofd heeft, anderzijds met genoeg verbaal geweld om Nicki’s andere man in haar leven een lesje te leren. (TK)