Het voornaamste probleem met spoken word music, ontstaan uit de zogenaamde poetry slams in de jaren ’80, is dat er vaak een nogal saai en enigszins pretentieus aura rond hangt. Het heeft de nogal slechte bijnaam fragmentarisch in het oor te vallen, de vocalen en de instrumenten zouden zelden goed op elkaar ingespeeld zijn en het uiteindelijke geheel komt over als een chaotische mix van loshangende lyrics en grillige achtergrondgeluiden.
Slagen de Enablers erin om met hun vierde album te bewijzen dat het genre wél in staat is om meer te zijn dan een vage assemblage van het narratieve en het instrumentale? Helaas niet. Een eerste luisterbeurt doet niets anders uitschijnen dan dat ‘Blown Realms and Stalled Explosions’ gewoonweg een avant-gardistisch samenspel is van donkere en vreemd aandoende gitaarlijnen waarop een of andere drugsdichter zijn stream of consciousness eens heeft losgelaten.
Is het album van de Enablers dan helemaal connectieloos? Dat nu ook weer niet: dit kwartet uit San Francisco slaagt er zonder enige twijfel in om een donkere dimensie als rode draad doorheen hun muzikale labyrint te laten lopen. De stem van zanger/dichter Pete Simonelli klinkt getormenteerd en duister doorheen een vreemdsoortig eb en vloed van ruwe gitaren en drums. Toch zijn er in dit conglomeraat van verwarring, angst en mentale kwelling nog enige rustpunten te ontdekken: ‘Career-Minded Individual’ en ‘No, Not Gently’ zorgen voor wat kalmte in de storm van avant-gardistische post-rock. ‘Rue Girardon’ daarentegen is door zijn combinatie van harde gitaren en semi-geschreeuwde lijnen als “we can spurn them all on a feast of human disintegration” een regelrechte aanval op je oren.
Als je fan bent van bands als Slint of Tortoise, of gewoonweg iemand die wat poëtisch klinkende woorden wil horen brabbelen op harde muziek: ga ervoor. Indien niet: laat je niet vangen door de goed klinkende naam ‘Enablers’ en vermijd de hoofdpijn die je ongetwijfeld zult krijgen van dit dissonante album.
Album verdeeld door Cheap Satanism Records