Er is binnen dit wereldje een grote druk om je muziek in de vorm van albums te consumeren. Toch zijn er nog een heleboel andere manieren waarop je naar wavjes en mp3’tjes kan luisteren; bijvoorbeeld gegroepeerd in ep’s, mixes of mixtapes. Daar gaan we het hier dan ook over hebben. De volgende 33 werkjes konden ons allemaal op hun manier bekoren en worden hieronder, in willekeurige volgorde, gepresenteerd door onze redactie.
Girl Band – The early years
De lawaaimakers van Girl Band verrasten ons dit jaar niet enkel met hun debuutplaat ‘Holding hands with Jamie’, maar wisten ons daarvoor ook al te verwarmen met de aardige kortspeler ‘The early years’, die de oudere singles van de Britten verzamelde. Als we de nog geen halve minuut durende afsluiter ‘The cha cha cha’ niet meetellen, zijn er hier vier nummers te ontdekken en die zijn allemaal de moeite. Vooral de bombastische, apocalyptisch opbouwende Blawan-cover ‘Why they hide their bodies under my garage’ klinkt even dreigend als de titel doet vermoeden (voor de liefhebbers van het lugubere, check zeker ook de clip hierbij). Heb je je herrie graag rauw en onversneden, dan is dit het geknipte kerstcadeau voor je trommelvliezen. – Arnout Coppieters
Kelela – Hallucinogen EP
Een van de meest opgemerkte ep’s dit jaar kwam van Kelela. De alt-r&b-zangeres had een ijzersterke en invloedrijke mixtape op te volgen en deed dat met verve. Voor het eerst kwam Mizanekristos op het terrein van de popmuziek; duidelijk een speelveld waar de artieste de komende jaren nog meer haar stem kan laten gelden. ‘A message’ is een FKA twigs-achtig, vreemd, maar buitengewoon slim popnummertje en ‘Gomesai’ laat een eerste keer een welgekomen lichtere sound toe waarbij elke club wel moet smelten voor de productie en buitengewone vocals. ‘Rewind’ en ‘All the way down’ tot slot zijn dan weer super catchy singles, die smeken om airplay met zang die zelfs de lelijkste instrumental zou inpalmen. – Thomas Konings
Jonwayne – Jonwayne is retired
Na gezondheidsperikelen was het even schrikken toen Jonwayne zijn ep ‘Jonwayne is retired’ doopte. Gelukkig bleek de rapper/producer in volle glorie teruggekeerd te zijn. Over zijn producerskunsten waren al lang geen discussies meer mogelijk, maar ook als rapper steeg de man enorm. ‘Minerals & gems’ klinkt zoals we van hem gewoon zijn. De wonky beats worden gecombineerd met rap die richting spoken word gaat. De grootste verrassing op de ep was echter ‘Green light’. De instrumental heeft wel wat weg van een reggaedeuntje, maar vooral de bijdrage van Anderson.Paak blies ons omver. Het was de eerste, en zeker niet de laatste kennismaking (zie ook ‘Compton’), met de r&b-crooner. – Daan Leber
FKA twigs – M3LL155X
Op ‘M3LL155X’ speelt FKA twigs de vreemde trekjes van haar sound en haar opzwepende en dominante imago weer meer uit (“1 2 3 / Now hold that pose for me”), nu met meer ervaring en mogelijkheden dan ooit tevoren. Met Boots vond ze bovendien een sterke partner in crime, die zich bereid toonde om toiletgeluiden door de mix te draaien. De duistere sfeer die steeds wel ergens aanwezig was in FKA’s werk komt hier meer dan ooit naar boven, meestal in combinatie met een mysterieus gevoel: denk maar aan de clip van ‘glass & patron’. – Thomas Konings
Communions – Communions
De afgelopen jaren komen er uit Hoge Noorden wel vaker veelbelovende geluiden. De donkere krochten van de ziel worden verder verkend door Iceage en Lower, licht in de duisternis wordt professioneel verzorgd door de Denen van Communions. In afwachting van hun eerste echte album worden we gelokt door een aantal fijne voorgerechten, die ons in ware Pavlovstijl volop doen watertanden bij de gedachte aan een volwaardige lp. De dit jaar uitgebrachte zelfgenaamde ep benadert de perfectie. Denk aan een hedendaagse interpretatie van The Smiths met een vleugje The Cure eraan toegevoegd en afgetopt met een snuifje luchtigheid. Dat levert pure schoonheid op in de vorm van ‘Out of my world’, maar ook ‘Summer’s oath’ is buiten categorie. Als Communions dit niveau kan aanhouden, is een van de beste platen uit 2016 nu al gekend. – Arnout Coppieters
DJ Paypal – Sold out
DJ Paypal houdt zich nog steeds aan het standaardritme binnen de footwork, maar speelt de elektronische instrumenten minder uit. Hierdoor ontstaat een vrij unieke sfeer. Afhankelijk van op welk element je jezelf concentreert, komt enerzijds een lounge-achtige vibe of anderzijds een energieker gevoel naar boven. De eerste ep van DJ Paypal op Brainfeeder toont met de aansluiting bij jazz dat footwork een volledig nieuwe richting kan uitgaan. – Daan Leber
Yumi Zouma – EP II
Droompop is een populair genre tegenwoordig. Je hebt er ook niet al te veel voor nodig: een licht ijle, etherische vrouwenstem en een beatmeester zijn al voldoende om een fatsoenlijk nummer in elkaar te boksen. Om boven het maaiveld uit te steken, is er dus iets extra nodig. Dat extra toefje kan er komen in de vorm van bijzondere aanstekelijkheid of extreme muzikaliteit. In navolging van de moderne pioniers op dat vlak, Beach House, zijn velen gekomen, maar zijn er quasi even veel gesneuveld. Wie wel lijkt te gaan blijven, is het Nieuw-Zeelandse Yumi Zouma. Laat je meeslepen door de catchy synthesizerlijntjes of verdrink in de heerlijke stem van Christie Simpson. Probeer er niet aan te weerstaan, bezwijken doe je toch. – Arnout Coppieters
Lawrence Le Doux – Pollution
‘Pollution’ van Lawrence Le Doux had niet misstaan op 1080p, maar goed, het kwam uit op het minstens even fantastische en Belgische Vlek. Repetitieve electronica/techno die af en toe geïnjecteerd wordt met stevige scheuten melodie en danstonen; perfect materiaal voor de alternatieve en diepzinnige dansvloer in je hoofd. – Jens Van Lathem
NAO – February 15
Niet alleen FKA twigs zet alternatieve r&b in en uit de UK op de kaart, ook NAO is heel erg goed bezig; getuige daarvan de sterke ‘February 15’-ep. Nummers als ‘Inhale exhale’ klinken, in het bijzonder dankzij de vocals, vrij klassiek, maar tegelijk geven ze een nieuwe touch aan het genre. Voor haar doorbraakhit ‘So good’ werkte de Britse samen met Jai Paul’s broer A.K. Paul en de invloed van de familie Paul is ook sterk aanwezig op deze geprezen ep: de producties zijn heerlijk speels en weten zich steeds in de juiste bocht te wringen. Toch weet de artieste met haar vocals steeds alle aandacht naar zich toe te trekken, zoals het hoort. – Thomas Konings
Dean Blunt – Babyfather
Ook in 2015 liet Dean Blunt zich opmerken. Na de gesmaakte albums ‘Black metal’ en ‘The redeemer’ bracht de excentrieke artiest twee mixtapes uit. Vooral op ‘Babyfather’ werden de verschillende kanten van de producer belicht. ‘Son’, met een heerlijk repetitieve beat, klinkt behoorlijk droef, zoals de r&b van Blunt gekend is. Toch blijft die sfeer absoluut niet hangen, omdat de korte nummers elkaar snel afwisselen. Zeker in de tweede helft heerst er zelfs een soort feeststemming. Absolute uitschieters zijn onder andere ‘Coco’ en ‘Gass’. Die eerste lijkt op ‘s mans eigen invulling van grime, waarbij soms wat flarden van Fatima Al Qadiri opduiken, maar dan minder exotisch klinkend. Op ‘Gass’ doet hij hetzelfde, maar dan met Atlanta-hiphop. Hierdoor ontstaat een gevarieerde mixtape, die op een dik kwartier verschillende richtingen uitgaat. – Daan Leber
Tei Shi – Verde
‘Verde’ is de eerste echte ep van de Argentijnse zangeres Valerie Teicher bka Tei Shi, aangezien haar vorige eerder als promokaartje diende. De lijn van ‘Nevermind the end’ – beste nummer van haar eerste worpje – wordt hierop succesvol voortgezet. Hoogtepunten zijn het ongelooflijk cool en old school klinkende ‘Basically’ en het sensuele ‘Get it’. Door de combinatie van de minimale productie en Teichers acrobatische stem is subtiliteit haar grote troef; we zijn benieuwd waar dat de artieste in de toekomst kan brengen. – Simon Kremar
Diet Cig – Over easy
Diet Cig maakt het soort muziek dat enkel uit Amerikaanse college towns kan komen. In simpele, onomwonden poppunkliedjes bezingt de band een leven vol eerstewereldprobleempjes, zoals een snobistische ex met een Ivy League-liefje of help, die gast op dat huisfeestje die steeds zeurt over zijn coole garagerockgroepje. Gelukkig komt zangeres Alex Luciano steeds gevat uit de hoek en worden de nummers met zulk enthousiasme afgevuurd dat je niet anders dan meeleven met het onbezorgde studentenbestaan vol kopzorgen. – Max De Moor
Young Thug – Slime Season
‘Slime season’ is op en top Thugger. De mixtape verscheen kort na ‘Barter 6’, wat als zijn eerste album beschouwd kan worden. Hoewel die laatste uitgebrachte release officieel ook een album is, zijn de verschillen duidelijk te merken. Qua structuur lijkt ‘Slime season’ inderdaad een rommeltje. Toch is het als een verzameling van songs meer dan geslaagd. Hoewel de tape normaal gezien exclusief geproduced ging worden door London On Da Track, is de variatie aan instrumentals aangenaam om je een weg te banen door de unieke rapstijl van Young Thug. – Daan Leber
Dj Koze – Dj Kicks
In tegenstelling tot de overgrote meerderheid van de electronica-producers, neemt het genie genaamd Dj Koze zichzelf niet te serieus. Zijn volledig eigen en absurde edits, aangevuld met een quasi perfecte setlist, maken van deze Dj Kicks-compilatie eentje om te onthouden, en vooral ook eentje om elke keer weer opnieuw te ontdekken en grijs te draaien. Check zeker de toppers Can’t get used to those?’ en ‘Camelblues’. – Simon Kremar
NAAFI – Pirata 2
Met een driedelige tape maakt NAAFI verschillenden aspecten van tribal aan een groter publiek bekend. Vooral ‘Pirata 2’ is een verzameling die iedereen gehoord moet hebben. Hierop krijgt bijna iedereen die verbonden is met NAAFI een podium om z’n muziek tentoon te stellen. Pure Mexicaanse muziek wordt afgewisseld met geflipte remixes van Westerse artiesten. Onder meer Tinashe, Drake, Nicki Minaj worden onder handen genomen. Maar dé verrassing van alle 23 nummers is toch wel de ZZ Goloso-edit van Lotic’s ‘Phlegm’. Als die laatste deconstructed club music maakt, bouwt die eerste die zorgvuldig weer op. – Daan Leber
BLÆGGER – Fokswild
Hoe de waanzin van een BLÆGGER-optreden vatten? Met een geschifte mixtape op een cassette die zichzelf ieder moment lijkt te gaan vernietigen, uiteraard. Op ‘Fokswild’ vermengt het duo hun noise-erupties met schijnbaar per ongeluk opgenomen absurde gesprekken en achtergrondlawaai. Meerdere luisterbeurten om de straffe songs achter de gimmick te ontdekken zijn aangewezen, en vergeet zeker niet om de blauw-gele tape eens achterstevoren af te spelen. Blaegger is zo duivels goed dat ze er waarschijnlijk de nieuwe single van K3 ergens in verstopt hebben. – Simon Sergonart
Murlo – Oddyssey
De producer Murlo is zo’n beetje van alle markten thuis. Hij kan muziek maken, videoclips ineen boksen en prachtig artwork schilderen. Die multi-getalenteerdheid komt ook naar boven in ‘s mans ep met albumproporties, ‘Oddyssey’. De artiest heeft immers verschillende stijlen onder de knie en mengt al z’n invloeden tot ze een heel eigen kleurenpalet vormen. Weightless grime en een zuiderse sound zijn op dit werk de bouwstenen van clubliedjes met pop-pretenties. Geniale riedeltjes worden op de ep met prachtige kleuren en een heerlijke dynamiek aangebracht, en de songs klinken daardoor ofwel stuwend, ofwel enorm aanstekelijk. – Thomas Konings
Modern Baseball – MOBO Presents: The Perfect Cast EP featuring Modern Baseball
Kleine emo-jongens worden groot. Op hun laatste ep, die een langere release moet voorbereiden, klinkt Modern Baseball grootser dan ooit. Weg zijn de sprieterige gitaren en verwijzingen naar sociale media-drama’s, het viertal ontdekt hoe de volwassen route soms nog meer tristesse met zich mee kan brengen dan het doodlopende straatje van het tiener zijn. Allemaal samen en op z’n huilerigst: “You’ll be face to face with forever / if you spend all your time alone”. – Jens Van Lathem
A. G. Cook voor Boiler Room
Wat sommige artiesten als een album zouden uitbrengen, of anderen zouden releasen als een production mix speelde PC Music-opperhoofd eenmalig als een set voor Boiler Room. De Britse artiest versmelt in veertig geniale minuten de twee uitersten van het PC Music-spectrum: moeilijke, arty muziek en suikerzoete bangers. De set bestaat verder naast een paar originals alleen uit remixen en die zijn stuk voor stuk raak. Een instant legendarische herwerking van Nelly Furtado’s ‘Parking lot’ passeert de revue, ‘Genie in a bottle’ van Christina Aguilera klinkt beter dan ooit en Palmistry’s ‘Catch’ wordt chipmunk-emo. Elk nummer is eigenlijk een woordje uitleg waard, want deze verslavende mix gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt. Beter dan de meeste albums uit menig eindejaarslijst. – Thomas Konings
Ty Segall – Mr. Face
Uiteraard zat Ty Segall niet stil dit jaar. We doelen vooral op de lijvige tweede plaat van Fuzz in november, maar begin 2015 dropte de garagerocker ook een ep’tje. ‘Mr. Face’ telt vier nummers, en draagt nog duidelijk de sporen van zijn twee laatste albums: ‘Sleeper’, najaar 2013, en ‘Manipulator’ van exact een jaar later. Akoestisch gedjengel wordt dus naadloos gecombineerd met de stevigheid van een versterkt gitaartje. Segall mag dan al lang geen snelle, punky songs meer maken, aan oprechtheid is ook hier nog niets ingeboet, met ‘Drug Mugger’ als toonbeeld. – Gilles Dierickx
Rabit & Chino Amobi – THE GREAT GAME: FREEDOM FROM MENTAL POISONING
Toen Damon Albarn klaagde dat hedendaagse artiesten niets meer te vertellen hebben, had eigenlijk iemand hem ‘THE GREAT GAME’ moeten laten horen. Niet dat de Blur-zanger dat waarschijnlijk aangekund had: Rabit en Chino Amobi maakten met deze mix een van de meest uitdagende luisterbeurten van het jaar. Alle bliksemschichten, sneuvelende glazen en vallende bommen zijn het evenwel waard om minstens één keer gehoord te hebben. Zelden wordt muziek indrukwekkender, krachtiger, geëmancipeerder, visceraler en progressiever dan in het resultaat van deze Halcyon Veil-samenwerking. – Thomas Konings
Sharon Van Etten – I don’t want to let you down
In 2014 waren we aan weinig stemmen zo verslaafd als aan die van Sharon Van Etten. Om de afkickverschijnselen toch niet té hard te laten toeslaan was er dit jaar gelukkig nog haar ‘I don’t want to let you down’-ep. Vooral bestaande uit nummers die haar magistrale ‘Are we there’ uiteindelijk niet haalden, springen voornamelijk de titelsong zelf en ‘Pay my debts’ in het oog. Dat Van Etten maar moeilijk kan teleurstellen is nu onderhand wel duidelijk. – Alexander Spriet
Hinds – The very best of Hinds so far
Hinds zijn vier jonge deernes uit Madrid die een degelijk stukje eigenwijze garagepop afleveren. Deze ep is de eerste echte release van de band, en luistert enorm makkelijk weg. Lo-fi en charmant nonchalant: songs ‘Chili Town’ en ‘Bamboo’ ademen The Velvet Underground (en Nico, uiteraard). ‘Trippy Gun’ kan je zelfs rommelig noemen, en da’s hier zelfs een compliment. – Gilles Dierickx
Lotic – Agitations
Eigenlijk zou de Tri Angle-producer Lotic gerust twee keer in dit lijstje kunnen staan: met de sterke ep ‘Heterocetera’ en de mixtape ‘Agitations’. Als ik dan toch moet kiezen tussen die twee, ga ik voor de laatste omdat de in Berlijn gevestigde artiest daarop zijn experimentele nummers in een sterke flow weet te gieten. Je valt haast van de dreigende opener in het smerige ‘Carried’, om vervolgens via het super mooie (suspensevolle) ‘Feign’ toch vrij natuurlijk in de verhakkelde chaos van ‘Banished’ te kunnen belanden. Daarnaast liggen schoonheid en besmeuring zelden dichter en spannender bij mekaar dan op deze release. – Thomas Konings
Frankie Cosmos – Fit me in
De prijs voor beste nummer onder de minuut gaat dit jaar ongetwijfeld naar Frankie Cosmos. Met ‘Sand’ maakte ze ons in 49 seconden verliefd op haar twee-pop straight outta de slaapkamer. Ook de 3 overige nummers op deze ep zijn herleid tot de essentie, wat maakt dat dit kleinood er gemakkelijk ingaat en steevast voor de leukste 8 minuten van de dag zorgt. – Beau Janssens
M/M – videogamemusicmixone
Ik denk niet dat er eigen materiaal in M/M zijn mix voor het label videogamemusic (verwarrende naam) zit, maar ik weet het niet zeker. Een tracklist van het gevaarte circuleert immers niet op het wereldwijde web, en eigenlijk is dat ook niet nodig. Dit lang uitgerekte pareltje vindt meer dan 70 minuten lang een prachtig plekje tussen orde en chaos, tussen klassiek en lawaai, en tussen mooi en lelijk. Traag schuift de ene na de andere compositie voorbij, terwijl steeds terugkerende geluiden stilletjes je hele grijze massa slopen. Vooral het einde is tegelijk erg slopend en fascinerend; een lelijk geblazen lawaai vindt ontzettend lang de perfecte balans tussen aantrekken en afstoten. – Thomas Konings
Thundercat – The beyond / where the giants roam
Brainfeeder, het label van Flying Lotus, bracht ons dit jaar best wel wat lekkers. Zo was er het epische drieluik van Kamasi Washington maar ook een mini-album van Thundercat getiteld ‘The beyond / where the giants roam‘. In slechts zestien minuten jaagt de Amerikaanse bassist, die ook meewerkte aan Kendrick Lamars ‘To pimp a butterfly’, zes heerlijk funky en jazzy muziekstukjes erdoor waarbij we vooral bij ‘Them changes’ maar moeilijk kunnen stoppen met enthousiast mee te knikken. – Alexander Spriet
Florist – Holdly
Terwijl dit lijstje logischerwijze overbevolkt wordt door drukke electronica en hip-hop, mag dit vijf nummers tellende rustmomentje zeker niet ontbreken in de selectie. Florist was een van de opvallendere nieuwkomers in de indiescene dit jaar, dankzij deze mooie ep bij Double Double Whammy. Op een gegeven moment zingt zangeres Emily “Maybe I just wanna get married / Maybe I just wanna fall asleep” en dat is exact hoe wij ons voelen bij het beluisteren van dit indiefolkplaatje: enerzijds zouden we graag aan de frontvrouw haar lippen blijven hangen, anderzijds willen we ook wel een beetje chillen met deze ‘Holdly’ in de oren. – Thomas Konings
Swim Platførm – SURFACE 1
Swim Platførm, het project van Roméo Poirier, is naar eigen zeggen gefascineerd door water in al zijn vormen en dus ook door de diepten en vooral de uitgestrektheid van de oceaan. Die basis in gedachten houdend, kan je je bij ‘SURFACE 1′ inderdaad makkelijk pakweg een duikboot voorstellen die haperend en schokkerig zijn licht schijnt op de geheimen van de diepzeebodem of een heel grote bruistablet die de Atlantische Oceaan doet borrelen. Echt braakliggend onderwaterterrein ontdekt hij niet, maar het minimale wordt gecombineerd met de kracht om van twee of drie tonen een melodie te maken die zowel doet snakken naar meer als doordrongen is van een oneindige lichtheid en onevenwicht, een drijvend gevoel dat wij in 2015 regelmatig opzochten. – Jens Van Lathem
x.y.r. – waves t*pes vol. 1
Misschien heb ik iets met water of misschien gedijt licht-experimentele en naar ambient neigende electronica gewoon heel erg goed in het conceptuele kader van de zee en alles wat golven, eb en vloed is. In ieder geval was x.y.r. in 2015 het tweede project waar ik verliefd op werd dat zich rechtstreeks laat inspireren door het grote mysterie van het water. x.y.r. laat zich zwaar beïnvloeden door Brian Eno, lijkt eb en vloed te kunnen evoceren en bootst met een iets hogere en stuiterende toon zelfs het weerkaatsen van het zonlicht op de golven na. Ook wat er onder het water leeft weet de Rus te componeren, met zowel opborrelende melodieën als het gefluister van wezens diep, diep op de duistere bodem. – Jens Van Lathem
Låpsley – Understudy
Voor Holly Lapsley Fletcher het grote publiek een wereldhit schonk, bracht de Britse blondine nog een ep uit bij XL Recordings. Waar ‘Hurt me’ doet vermoeden dat haar label een Adele voor het jongere volk gevonden heeft, klinkt het materiaal van ‘Understudy’ veel ingetogener, subtieler ook zeker en vast. Het heeft zelfs even moeten duren voor ondergetekende die fijngevoelige emoties wist op te pikken. Nu rest er alleen nog maar grote liefde voor de manier waarop de negentienjarige bijvoorbeeld tijdens ‘Brownlow’ een aanstekelijke melodie weet te doorspekken met fonkelende gevoelens en semi-vernieuwende stemvervormende trucjes. – Thomas Konings
Kuedo
Bij deze zouden we het graag over nieuwe Kuedo-releases willen hebben. Ten eerste was er de ep ‘Assertion of a surrounding presence’ waarop de Vex’d-producer de vinger aan de pols hield aan de hand van spirituele sci-fi-electronica die in het spoor van J. G. Biberkopfs ‘Ecologies’ (nog zo’n interessante ep!) futuristische landschappen uitdacht. Ten tweede maakte Teasdale een fenomenale mix voor Truants die alle interessante hoeken van de huidige electronicawereld opzocht en al die verschillende stijlen op een sensationele manier wist te blenden. De mix is tegelijk experimenteel en emotioneel, perfecte combo als je het ons vraagt. – Thomas Konings
Kamixlo
De Londense dj en producer Kamixlo is momenteel een van de spannendste artiesten in de wereldwijde clubscene. Zijn eigen stijl, die het midden houdt tussen de NAAFI-crew en Lotic, vermengt Zuid-Amerikaanse samples met brute electronica, grime en donkere clubmuziek. Geen wonder dus dat ‘Demonica’ voor een grote hype online zorgde. Een ander hoogtepunt van het voorbije jaar is zijn mix voor Dazed and Confused. Hierin worden onder meer Britney Spears- en Justin Bieber-songs zeer precies ontleed en tussen onder andere Evian Christ, Lotic en eigen werk gezwierd. – Daan Leber
Meer lijstjes?
Onze 30 favoriete albums van het jaar
15 platen die meer aandacht verdienden