Eindelijk kunnen we eraan beginnen: het jaarlijkse eindejaarsfeest van de muziekliefhebber beter bekend als lijstjestijd. Vanaf vandaag kan je dagelijks bij ons terecht voor een kritische of minder kritische terugkijk op de afgelopen twaalf maanden. We trappen deze fijne periode af met een overzicht van vijftien ongelooflijke straffe platen die om een of andere mysterieuze reden in 2015 onder de radar bleven. Deze albums zijn zelfs niet ondergewaardeerd, ze kregen simpelweg nooit de aandacht die ze verdienden en wij vinden het onze taak om ze op deze manier nog een duwtje in de rug te geven.
Deze vijftien langspelers hadden het mits een grotere persaandacht misschien wel kunnen schoppen tot onze eindlijst, die we morgen zullen publiceren. We vroegen aan onze medewerkers en een hele hoop lokale smaakmakers een lijstje van hun tien favoriete albums, bundelden de inzendingen en goten het in een top 30. De aparte lijstjes van de verschillende stemmers kan je vanaf woensdag overigens op onze site ontdekken. Verder hebben we de komende dagen en weken een overzicht van onze favoriete nummers in petto, presenteren we je onze lievelingsvideo’s en een best of the rest-lijstje met ep’s, mixtapes en mixes. Daarnaast hebben we een aantal longreads klaarstaan en vieren we dit alles met twee radioshows op FM Brussel en een optreden van SIAM in de Bonnefooi op 16 december.
Maribou State – Portraits
Na eerder enkele nummers uit te brengen op het Fat Cat-label, brachten Chris Davids en Liam Ivory dit jaar hun volwaardige debuutlangspeler uit op Counter Records, een kleiner broertje van Ninja Tune. Geen beter label om Maribou State te huisvesten, want de Britten maken met hun aan Bonobo refererende geluid muziek die spek naar de bek is voor de liefhebber van warme electronica. Het is dan ook behoorlijk vreemd dat Maribou State niet iets meer deining veroorzaakte, want ‘Portraits’ bevat enkele heerlijke pareltjes. Daarnaast luistert het album ook heerlijk weg door de goed opgebouwde flow die nergens echt bruusk onderbroken wordt. Als reisgezel tijdens lange pendelritten of als streepje kleur in een grijze dag: ‘Portraits’ ontpopt zich als een flexibele kameleon waarop je steeds gerust kan terugvallen. – Mattias Goossens
Kitchen’s Floor – Battle of Brisbane
Adele is niet de enige die haar leeftijd als ijkpunt voor album- en songtitels gebruikt: ook Matt Kennedy van Kitchen’s Floor laat op elke worp weten hoeveel vingers oud hij dan is en of hem dat nu zint of niet. Meestal is het antwoord negatief, want de Australische band excelleert in het soort postpunk dat ons doet vermoeden dat Brisbane de enige stad down under is met een Brits klimaat. ‘Battle of Brisbane’ is het inktzwarte dagboek van het dagelijkse leven aldaar, een beetje zoals die eerste van Arctic Monkeys, maar dan met enkele vrachtwagens geblaf en vitriool meer. En toch kruipt het zonnige bloed waar het niet gaan kan. Zijn de eerste drie nummers nog een tocht door een moeras met een gevaarlijke onderstroom, dan breekt in ‘Down’ de hemel open om een relatief heldere lucht te tonen. “Waking up your dead friends”, zingt Kennedy, met een zekere kwaliteit die je bij hem al snel als joie de vivre moet omschrijven. Ook ‘Doomed’ (“Atleast I know now, everyone is doomed”) is meer cynische opluchting en vooruitkijken dan depressie. Kitchen’s Floor brengt postpunk die zijn teen in alle seizoenen durft te dippen. – Jens Van Lathem
Ratking – 700 fill
Ratking verscheen op onze radar na het uitstekende ‘So it goes’. 2015 kon niet anders dan hun jaar worden. Ondanks een 365 drukke dagen bleven ze toch onopgemerkt door de meesten. Dit is vooral een gemis voor hiphopliefhebbers, want het trio heeft een kenmerkende stijl. De uit New York afkomstige groep laat wel iets van hun woonplaats doorschemeren, maar heeft duidelijk ook de mosterd bij grime van over het kanaal gehaald. Hierdoor krijgt het geheel iets gritty. Huisproducer Sporting Life valt op met zijn beats, die na enkele keren hun weerhaakjes weergeven. Voeg daar de unieke flow van de facto frontman Wiki aan toe, en het succesrecept is compleet. Na ‘700 fill’ volgden ook nog een beattape van Sporting Life, en een uitstekend solo-album van Wiki. – Daan Leber
Elysia Crampton – American drift
Ik hou ervan hoe Elysia Crampton fysieke grenzen sloopt. Ik hou ervan hoe ze ingebeelde grenzen sloopt. Ik hou ervan hoe ze me doet denken. Ik hou ervan hoe ze me doet voelen. Ik hou ervan hoe ze hypnotiseert, ik hou ervan hoe ze heelt. Ik hou ervan hoe ‘American drift’ een heel eigen tijdsbestek creëert. Ik hou ervan hoe die de plaat progressief is, zonder echt uit de toekomst te lijken. Ik hou ervan hoe ze de geschiedenis incorporeert en vereert. Ik hou ervan hoe de muzikante door haar godsdienstbeleving zelf semi-religieuze muziek maakt. Ik hou ervan hoe ze haar eigen regels opstelt. Ik hou ervan hoe de weerhaken uit haar vorig werk hier minder hard steken, maar meer dan ooit aanwezig zijn. Ik hou ervan hoe geraffineerd de songs klinken, zonder ooit in chaos te vervallen. Ik hou ervan hoe het album tegelijk urgent en laidback is. Ik hou ervan hoe het opstijgt en overstijgt. Ik hou ervan hoe vreemd en bezield het klinkt. Ik hou ervan hoe het nergens een steek laat vallen. Ik hou ervan hoe perfect het is. – Thomas Konings
Eskimeaux – O.K.
Vorig jaar wist Mitski met haar ‘Bury me at makeout creek’ vanuit het niets ons hartje helemaal in te palmen. In 2015 was Gabrielle Smith dan weer de onbekende songschrijfster van dienst waarop we hopeloos verliefd werden. ‘O.K.’, haar tweede langspeler als Eskimeaux, is misschien niet zo’n krachtig statement als de eerstgenoemde lp maar is desalniettemin een bijzonder fijn plaatje. De liedjes zijn vaak kort, lieflijk en zacht, al bevatten ze nu en dan toch ook een iets donkerder en scherper randje. Daarbij overstijgen ze vrij eenvoudig de indiepop-middelmaat. De albumtitel kan dan ook best wel als een understatement beschouwd worden wat betreft de kwaliteit van de plaat zelf. – Alexander Spriet
Supergenius – Supergenius EP
Hitch ontdekken nadat Hitch ter ziele is gegaan is een zeer jammere zaak geweest in de muzikale gewaarwording van ondergetekende. Het fenomenale ‘Clair.obscur’ uit 2009 is een van de beste (post-)hardcore platen die ons landje rijk is, dus wanneer een van de bezielers een nieuw project begint zijn onze oren gericht. Geen verloren moeite zo bleek, want de eerste korte worp van Supergenius (met ook Wim Coppers van Rise & Fall) is er een die heel erg doet uitkijken naar een langspeler. Pompende post-riffs, overtuigende vocals à la At the Drive-In of Japandroids, en de kenmerkende gitaarlijnen van Mich Decruyenaere samengebald in songs als ‘Making shapes’; welk deel van die omschrijving klinkt niet fantastisch? – Filip Tyskens
GABI – Sympathy
Voor haar debuutalbum als GABI riep Gabrielle Herbst de hulp in van Daniel – Oneohtrix Point Never – Lopatin. Het resultaat is een wondermooi kunstwerkje dat sterk doet denken aan Mica Levi’s soundtrack voor ‘Under the skin’. ‘Sympathy’ is immers even intens en intrigerend met in tegenstelling tot die eerste wel een nadrukkelijke focus op hemelse vocalen. Deze zijn vaak in vele lagen over elkaar geloopt zonder daarbij hun kristalheldere klank te verliezen. Doe daar nog eens een redelijk klassieke insteek bovenop en het doet toch heel erg denken aan de muziek van Julia Holter toen ze nog wat meer durfde te experimenteren. – Alexander Spriet
Jlin – Dark energy
Hoe zou het zijn om ’s nachts door een futuristische versie van Sodom en Gomorra te dwalen? Waar de straten geplaveid zijn met verderf en rampspoed en de lucht bestaat uit 60% onguurheid en 40% verdorvenheid. ‘Dark energy’ is de muzikale evocatie van dit denkbeeldig landschap, geschapen door de vrouwelijke footwork-producer Jlin. Met een razend pallet van samples laat ze haar eigen composities natuurlijk bewegen doorheen een aritmisch territorium van house en gevoelsmatige beats. Hoogvlieger ‘Black diamond’ dient zich aan als Afro-Amerikaanse militante percussie met futuristische inslag die via samples uit Mortal Kombat het geheel naar algemeen dreigingsniveau 4 laat evolueren. Afwijkend zeg je? Helemaal, maar dan wel met een uitzonderlijke overtuigingskracht. ‘Dark energy’ laat elk lichaamshaartje rechtop veren, maar slaagt er tevens in de beenspieren te masseren richting zonderlinge dansvloer. – Jonas van Laere
Quarterbacks – Quarterbacks
Een van de debatten die de afgelopen jaren de muziekwereld heeft gedomineerd, is dat rond het album-format. Gaat het er nu wel of niet goed mee? Is het zo beschouwde muziekplebs enkel geïnteresseerd in playlists en singles? Of bewijzen artiesten als Beyoncé of Kendrick toch dat er een toekomst is voor de teerbeminde kunstvorm? Hoe het ook zij, Quarterbacks maakten met hun naamloze debuut niet alleen een ode aan het leven en de underground, maar ook een ode aan de al dan niet vergane glorie van de langspeler. Dat mag misschien raar klaar klinken als je beseft dat het hier over een plaat van 22 minuten gaat, die bovendien nog eens in een half etmaal opgenomen werd en allesbehalve afgewerkt klinkt. Toch haken songs zelden beter ineen dan op ‘Quarterbacks’. Negentien nummers (met een speeltijd gaande van 28 seconden tot 1 minuut en 39 seconden) lopen over in elkaar om één lange uitbarsting van vitaliteit na te bootsen en overstijgen zo de som der delen. Het album is romantisch en punky, het is blij en droef, het is perfect en imperfect; maar het is vooral een prachtige compromisloze brug tussen al deze tegenstellingen. – Thomas Konings
Cheatahs – Mythologies
Momenteel is shoegaze, dankzij onder meer de reünies van My Bloody Valentine, Slowdive en Ride, weer helemaal in en duiken er overal ter wereld massaal nieuwe bands op die zich uitleven en de verschillende hoeken van het genre verkennen. Een groep die al wat langer meegaat, Cheatahs, trakteerde ons in 2015 ook op een spannend album. Waar dit gezelschap vroeger eerder het originele shoegaze-geluid trouw bleef, klinkt het op ‘Mythologies’ veel avontuurlijker en kunnen er uitstapjes richting kraut- en psychrock af. Cheatahs blijft voorlopig een act die het goed doet bij critici en liefhebbers van het genre, zonder de grote massa te bereiken. Dit nieuwe album slaat voorlopig evenmin de brug naar de mainstream. Of we dat erg moeten vinden, dat is dan weer een andere vraag. – Bart Somers
Sports – All of something
Je mag driemaal raden: het telt 10 nummers, klokt af op een krappe tweeëntwintig minuten en is met voorsprong de meest doorheen de mazen van het net geglipte plaat van 2015? ‘All of something’ van Sports klinkt niet direct als iets dat je moet gehoord hebben, maar vergis je vooral niet. Er is dit jaar geen langspeler uitgebracht die zo fris, fruitig en onmetelijk aanstekelijk uit de hoek kwam als de tweede van het vijftal uit Ohio. Onderwerp je aan een eerste luisterbeurt en zing vanaf die onvermijdelijke tweede keer mee met ‘Reality TV’ of ‘The washing machine’. Geen dank. – Arnout Coppieters
iji – Whatever will happen
Je hoeft een bepaalde tijdsperiode niet per se meegemaakt te hebben om er nostalgisch naar te verlangen. We hebben allemaal een halve telefoonboek contacten die graag in de sixties zou leven, naar Woodstock had willen gaan en de vrijheid van toen mist in de huidige samenleving. Waar de meeste mensen die wens uiteindelijk nooit proberen te verwezenlijken, jagen Zach Burba en zijn iji-bandleden die droom wel na met hun minivan. ‘Whatever will happen’ is de ultieme post-hippie-soundtrack voor een zoektocht naar het psychedelische paradijs op aarde. Het tempo op de langspeler ligt heerlijk laag, de sfeer is losjes en ongedwongen en de instrumentatie schept een rijk, kleurrijk landschap dat uitnodigt voor roadtrips en kampvuurtjes. Even doet de plaat je vergeten dat de frontman van deze band er een ongelooflijk strak werkschema op nahoudt en dat de groep haar Volkswagen-busje vooral ook gebruikt om elke avond weer geld te moeten verdienen op het podium. – Thomas Konings
Jaala – Hard hold
Het is moeilijk om een label te kleven op de muziek van Jaala. Op hun debuutplaat ‘Hard hol’ stuitert het viertal uit Melbourne dan ook heel wat verschillende richtingen uit. Daarbij wordt het ondanks de vele tempowisselingen nooit een onoverzichtelijk en chaotisch boeltje. Voor de een kan het specifieke keelgeluid van zangeres en frontvrouw Cosima Jaala misschien wel enige iritaties opwekken, maar voor de ander zal de ongedwongen speelsheid van pakweg ‘Order’ wel voldoende overtuigingskracht bevatten. Dat albumhoogtepunt doet ons zelfs terugdenken aan een tijd waarin Arctic Monkeys nog gewoon lekker nonchalant doch strak op hun gitaren rammelden. – Alexander Spriet
Wouter Dewit – Everything, you see
Na het betere toetsenwerk geleverd te hebben bij groepen als Jezusleeft.be en Fivefourtrio zei pianist Wouter Dewit dat hij rustig op zichzelf aan iets bezig was. Enkele maanden later bleek dat ‘Everything, you see’ te zijn, een eerste solo-onderneming vol hedendaagse pianomuziek van het gevarieerde soort. Zijn veelzijdige achtergrond kent zijn weerslag in prachtige slepers zoals de verschillende ‘Daydream’-songs, meer gearrangeerde upbeat-nummers als ‘But we do know nothing’ en ‘Closing Time’-achtige barsongs zoals ‘Everybody blues’. Een rasmuzikant die in een uiterst productieve periode zit (check zijn Soundcloud voor een hoop extra materiaal) en die dus zeker je aandacht verdient. – Filip Tyskens
Kara Lis Coverdale and LXV – Sirens
Net zoals z’n Nederlandse vertaling heeft “siren” in het Engels twee betekenissen. Ten eerste wordt het woord gebruikt om een luid, irritant lawaai aan te duiden. Ten tweede beschrijft het ook een gevaarlijk maar prachtig mythologisch creatuur dat verlangende zeilers dankzij een prachtige stem op de klippen deed gaan. De plaat die Kara Lis Coverdale (bekend van haar werk met Tim Hecker) en LXV maakten speelt ongetwijfeld met de semantiek achter de sirene. Aan de oppervlakte vermijdt ze immers de schreeuwerige hoge tonen met een wolk van wollige ambient en zoet meanderende drones, onder die aanlokkelijke eerste indruk schuilt er echter een minder onschuldige laag. Het is evenwel de donkere ondertoon in het romantische verhaal die het zo aantrekkelijk maakt om met je neus tegen de rotsen de botsen, kopje onder te gaan en met lijf en leden te verdrinken in de prachtige plas van dit Canadees-Amerikaans duo. – Thomas Konings