Sommige zaken, zoals overlijdens of stroompannes, heb je zelden zelf in de hand. Dat eerste leverde Youth Lagoon de aanzet tot z’n nieuwste langspeler ‘Savage hills ballroom’, het tweede zorgde ervoor dat het optreden in de Botanique gisteren nog een nummer armer werd. En het was al zo’n beperkte set.
Verslag Mattias Goossens, foto’s Jens De Meester.
De aanstekelijke aanzet werd verzorgd door voorprogramma Ariel Ariel. Het Franse collectief bracht zonnige indiepop die aanschuurde tegen het oudere werk van Britse groepen als Bombay Bicycle Club en Mystery Jets, al was Toro Y Moi ook nooit ver weg tijdens de uitgesponnen chillwave-jams waarin de nummers uitrafelden. Frontman Ariel Tintar had het duidelijk naar z’n zin en sprong al in het begin van de set in het publiek. Een dikke acht voor sfeer en gezelligheid.
Met de valse trage ‘Officer telephone’ werd de toon van het hoofdprogramma meteen gezet. Youth Lagoon is uitgegroeid van schuchter slaapkamerproject tot volwaardige band, en in die opener werden zelfs Enter Shikari-achtige bassen niet geschuwd. Aan de nodige bombast geen gebrek dus, al is het ergens wel jammer dat er op ‘Savage hills ballroom’ geen pianoriedels staan die zich meteen tussen je oren nestelen zoals ‘Posters’ dat kan en al vroeg in de set in een lichtjes aangepaste vorm bewees. ‘No one can tell’ werd halverwege stopgezet nadat Powers’ apparatuur het liet afweten. Tijd voor de Amerikaan om op de geluidsinstallatie te klimmen – een plek waar hij in de loop van het optreden nog vaak zou ronddwalen. Met een paar grapjes toonde hij zich in niets de getroubleerde muzikant die hij soms pretendeert te zijn. Zodra het defect verholpen was, werd ‘The knower’ ingezet. Daarin ging Powers’ falset voor het eerst door merg en been, iets wat we dankzij zijn soms te geforceerde zangstijl te weinig meemaakten doorheen het optreden. De man was het best bij stem wanneer hij geconcentreerd achter zijn klavieren stond en niet als een kwaaie chimpansee rondliep. De psychotische luchtdrumpartijen tijdens ‘Rotten human’ of ‘Sleep paralysis’ waren dan wel vermakelijk, ze werkten de tweestrijd tussen bombast en ingetogenheid enkel in de hand. Het was bij momenten beter geweest om de theatraliteit een beetje naar de achtergrond te verschuiven.
Gelukkig laste Youth Lagoon ook wat ingetogen momentjes in, met het instrumentale ‘Doll’s estate’ dat overging in ‘July’, waarna het prachtige ‘Mute’ zich opwierp als een welkom fleecedeken. ‘Kerry’ haakte hier fraai op in, en we zagen Trevors bezield zijn band voortstuwen. ‘Highway patrol stun gun’ ging verder op dat elan, en het was met enige verbazing dat de groep daarna al de coulissen indook, met op papier nog een half uur te spelen. Akkoord, Youth Lagoon heeft niet bepaald de reputatie van marathonoptredens te geven. Twee jaar geleden gaven ze er na een dik half uur al de brui aan op Werchter – waarschijnlijk afgeschrikt door de opeengehoopte Bastille-fans die zich in The Barn hadden verzameld. Da’s begrijpelijk, zeker aangezien de muziek van Trevor Powers zich niet echt leent tot zweterige tenten onder een blakende middagzon. Maar wanneer je derde clubshow met evenveel albums onder de arm nog steeds even kort is als je debuutshow, dan schort er wel iets. ‘Dropla’ was uiteindelijk nog een welgekomen toegift, maar we konden de teleurstelling moeilijk doorspoelen. Als Youth Lagoon ooit hoopt door te groeien zal toch aan die setlengte gesleuteld moeten worden. Het kan natuurlijk ook dat Powers graag vertoeft in balzalen zoals de Rotonde, en we kunnen hem daarin niet helemaal ongelijk geven. Maar het mocht toch dat ietsje meer zijn gisteren.
De Botanique programmeert binnenkort o.a. No Joy (02.10), Lucy Rose (03.10) en Atmosphere (08.10). Een volledig overzicht en tickets vind je op de website.