Terwijl deze jubileumeditie van Autumn Falls stilaan haar einde nadert, heeft Toutpartout nog een klepper van formaat in petto. Voor The Vaselines is Brugge de laatste afspraak in hun Europese agenda, waardoor we ons aan een goed gerodeerde band verwachten.
Met hun van eerder simplistische lyrics voorziene rammelende popnummers mikt voorprogramma The Future Dead alvast op de juiste stemming. We halen herinneringen op aan groepen als Weezer, zelfs Fountains Of Wayne, en dichter bij huis Metal Molly en Nemo. De aan Peter Houben herinnerende wat lijzige vocalen contrasteren opzichtig met de sporadisch opduikende backing. Met maar liefst drie gitaristen brengen ze misschien net iets te weinig variatie in de dynamiek van hun performance.
Tijdens The Vaselines‘ opener ‘Oliver Twisted’ begeeft meteen de stroomtoevoer van enkele versterkers het, zonder evenwel al te grote gevolgen voor het nummer dat snedig wordt uitgespeeld. Het geeft in de hieropvolgende technische pauze Frances McKee wel de gelegenheid zich van meet af aan te profileren als recht voor de raapse flapuit die bij momenten balanceert op de rand van de provocatie. Ze leerde een mondje Nederlands, waaronder enkele krachttermen, snijdt geregeld het thema van de zwarte pieten aan, en uit zonder verpinken haar verbazing om de gemiddelde leeftijd van het publiek dat “old enough” is “to be my father”.
Het meest bizarre moment maken we even later mee wanneer, nadat McKee haar gespeelde verontwaardiging meegaf dat niemand haar een doos chocolade had gepresenteerd, een dame op de eerste rij even in haar meegebrachte bagage rommelt en tot ieders verwondering alsnog het gevraagde cadeau tevoorschijn tovert. Het typeert ergens wel de relaxte sfeer van ongedwongenheid die de groep mee naar het podium bracht en laat doorsijpelen in de zaal.
Dit staat echter niet in de weg dat The Vaselines muzikaal scherp, gefocust en allerminst uitgeblust voor de dag komen. Ten allen tijde gedragen door hun uitmuntende oor voor melodie brengen de Schotten een weloverwogen en gevarieerde set die punkrockers als ‘Ruined’ in een organische afwisseling plaatst met slepers als ‘The devil’s inside me’ en popdeuntjes als ‘Crazy lady’. Daarbij putten ze zowat evenwaardig uit elke periode van hun oeuvre waarbij hun recentste worp geen voorkeursbehandeling krijgt. De drie door Nirvana gecoverde nummers worden, ondermeer met ‘Sun of a gun’ als afsluiter, op een strategisch plek in de opbouw geposteerd.
Het moge trouwens duidelijk wezen dat The Vaselines zich anno 2014 presenteren als het legendarische duo McKee/Kelly met jeugdige begeleidingsband. Terwijl de frontvrouw het trio op de haar al snel kenmerkende, humoristische wijze voorstelt als Tinkle, Winkle en Pinkle, mag hun rol in het geheel allerminst onderschat worden. Op bescheiden wijze creëren ze een volle totaalsound waarbinnen de nummers erg goed tot hun recht komen. Zo treedt de magie tussen beide stemmen van de spilfiguren perfect op de voorgrond, en zorgt Eugene Kelly’s eigenzinnige gitaartechniek voor vonken.
Zowel ‘V for Vaselines’ als deze liveprestatie bewijzen dat er geenszins sleet zit op The Vaselines wiens tweede adem niet moet onderdoen voor hun eerste. Van ons mogen ze nog jaren grossieren in hun kenmerkende aanstekelijke indierock, al vernamen we dat dat in grote mate afhankelijk is van de verkoopscijfers het album. Aanschaffen die handel, zouden we zo zeggen.
Cactus Muziekcentrum programmeert binnenkort onder andere Dans Dans (29.11), Mono (03.12) en Future Old People Are Wizards (19.12). Info, tickets & een volledige concertkalender vind je hier.