‘Roslyn’ is een meesterwerk, het type plaat waarmee een groep evolueert van goed naar speciaal. Onze nieuwsgierigheid bereikte zaterdagavond rond 21.45 uur dan ook een hoogtepunt. Hoe zou dit album live klinken? Hoe worden de oudere nummers ingepast? Die vraagtekens waren eigenlijk overbodig, The Sore Losers zijn altijd een straffe liveband geweest, en ze speelden vandaag een galamatch in eigen huis.
De opwarming voor die thuismatch werd verzorgd door de Antwerpse rockers van Psycho 44. De jongelui maken geen al te subtiele muziek, maar laat ons eerlijk wezen, daarvoor waren we vanavond ook niet gekomen. Wat meteen opviel was dat hun stevige (gitaar)sound geregeld doet denken aan QOTSA – het is geen toeval dat ze het voorprogramma van Josh Homme en co vorig jaar inkleurden – en heeft ook wat weg van het Gentse Wallace Vanborn. De enorme energie waarmee deze heren op het podium stonden, was ontzettend aanstekelijk. Na 20 minuten hadden we echter wel het gevoel dat de set een beetje eentonig werd en sommige nummers onderling inwisselbaar leken. Als de Antwerpenaren dan met knoerten van rocksongs als ‘Dance Motherfucker Dance’ en ‘All My Demons Have Distortion’ afkwamen, beseften we het: they’re right, we’re wrong. De mokerslag was uitgedeeld, tijd voor de Limburgers om het af te maken.
Bij de opkomst van The Sore Losers, zo’n halfuurtje later, weerklonk ‘I Put A Spell On You’ van Screaming Jay Hawkins – slechte smaak kan je ze bezwaarlijk verwijten. Ons buikgevoel zei op dat moment dat het één grote glorietocht zou gaan worden. Helaas liep niet alles perfect. Prijsbeest ‘Gold In Them Hills’ miste toch die tweede stem van Monique Harcum en tijdens ‘All My Friends’ vond een deel van de fans het nodig om al pratend het nummer te verstoren. Verder niets dan goeds: opener ‘Don’t Know Nothing’ trok de aandacht meteen naar zich toe en ‘Working Overtime’, de nieuwe single, kon op enige herkenning rekenen. ‘Girl’s Gonna Break It’, het eerste wapenfeit bij hun terugkeer, knalde live nog een tikkeltje meer. Aanstekelijk en stevig, zo hebben we ze graag.
De hoofdact was ook zelf onder de indruk van de omstandigheden. Gitarist Cedric Maes genoot zichtbaar elke keer hij een solo uit zijn mouw mocht schudden en zei wel vijfmaal hoe geweldig hij deze avond vond, telkens even oprecht. Als ze de oudere nummers bovenhaalden, was het enthousiasme in het publiek zo mogelijk nog groter. ‘Your Smile’, ‘Silver Seas’ en vooral ‘Juvenile Heart Attack’, opgedragen aan Florent Pevee, een onlangs overleden collega-muzikant en vriend van het Limburgse viertal, pakten moeiteloos de uitverkochte Muziekodroom in.
In de bissen passeerden ‘Hollow Tree’, een enigszins verrassende keuze, en het fantastische ‘Beyond Repair’ van hun naamloze debuutplaat. De aanwezigen kregen zonet de beslissende uppercut en werden K.O. gemept door The Sore Losers. Afsluiter ‘Shakey Painters’ stuurde ons vervolgens naar huis met een ferme schop onder het gat. Dit was met andere woorden een avondje rock zoals het hoort te zijn. De volgende die beweert dat het genre op sterven na dood is, krijgt het met ons aan de stok.
De komende weken programmeert de Muziekodroom onder meer Rusty Roots (07.03), The Prospects (20.03) en Geppetto & The Whales (28.03). Info, tickets en de volledige kalender vind je op de website van de zaal.
The Sore Losers kan je binnenkort aan het werk zien in Brussel (Botanique, 01.03, info & tickets), Leuven (Het Depot, 19.03, info & tickets) en Diksmuide (4AD, 21.03, info & tickets).
Lees hier onze albumreview van ‘Roslyn’.