Het zijn lastige tijden voor The Pains of Being Pure At Heart. Na het grote succes dat ‘Belong’ met zich meebracht, werd opvolger ‘Days of abandon’ heel wat minder enthousiast onthaald. Daarnaast verlieten ook enkele leden de band en ging de succescurve plots snel naar beneden. Aangekomen in Leffinge schrokken we toch even dat het concert plaatsvond in het café en niet in de zaal. Uiteindelijk kwamen een dertigtal toeschouwers opdagen om Kip Berman en de zijnen ten dans te zien spelen. Het kon dus twee kanten uit: of ze speelden kwaad en slordig omdat er weinig volk was, of ze wilden de aanwezigen waar voor hun geld geven. Wat zou het worden?
Omstreeks half tien betrad het viertal ongemakkelijk het kleine podium. Openen werd na de nodige technische problemen gedaan met ‘Until the sun explodes’ uit het vorig jaar verschenen derde album. De klank zat meteen goed, maar het was toch schrikken toen Berman zijn mond voor het eerst opendeed. Onzeker en vals piepte hij boven de zware gitaren uit. Zo vielen ook ‘Heaven’s gonna happen now’ en ‘Heart in your heartbreak’ vocaal in het water. We probeerden ons hier over te zetten en ons op de instrumenten te concentreren, en gelukkig lukte dat goed gezien de vier alles wel uiterst strak brachten.
Na het vertrek van keyboardspeelster en backing vocalist Peggy Wang, werd nu ook opvolgster Jessica Weiss thuis gelaten. Dat resulteerde in synths die als backing track meespeelden en in ‘Come saturday’ hoorden we Wang zelfs meezingen. Naarmate de set vorderde ontspande Berman zich gelukkig steeds meer, wat het geheel ten goede kwam. Wanneer hij tijdens ‘Young adult friction’ “don’t check me out” bleef herhalen, begonnen we hem eindelijk te geloven. Die trend zette zich ook verder in de recentere songs ‘Coral and gold’, een goed lied over afgewezen worden, en ‘Eurydice’, waarin hij de mythe van Orpheus en Eurydice knap vertaalt naar een hedendaagse situatie waarbij een geliefde overleden is. Wat later werd de set afgesloten met het geweldig dreunende ‘The pains of being pure at heart’.
Berman kwam daarna alleen terug de trap in het café afgewandeld, vertelde ons hoe blij hij is om voor deze “packed room” te spelen en ondanks het feit dat hij erg oprecht klonk, vrezen we toch voor wat ironie. In januari 2012 zette hij de bisronde in de Botanique solo nog in met ‘Contender’, maar vandaag moesten we het met ‘Ramona’ doen, een b-kantje uit de tijd van hun eerste plaat. De zanger bracht het zeer emotioneel en intens en de zweetdruppels die van z’n gezicht dropen leken wel tranen te zijn. Wanneer hij tegen het eind zelfs a capella gaat, is het moeilijk te geloven dat hij nog geen uur geleden nauwelijks toon kon houden. Afsluiten deden de New Yorkers met ‘This love is fucking right’ en uiteraard publiekslieveling ‘Belong’, die ons een laatste keer meesleurde in de duistere wereld van The Pains of Being Pure At Heart.
Het is duidelijk, we hadden hier meer van verwacht. Toegegeven, de omstandigheden waren niet optimaal: de belichting was veel te fel om de nodige sfeer te creëren en zonder wat rookeffecten zagen ze er heel erg kwetsbaar uit. Dat Berman erg lang te nerveus was om juist te zingen zorgde er ook voor dat we ons nooit echt in die donkere wereld hebben kunnen storten. Gelukkig staan de songs er wel nog steeds en hebben we uiteindelijk geen slecht concert gezien. The Pains of Being Pure at Heart zijn dan ook geslaagd, maar slechts op voldoende wijze.
In De Zwerver kun je binnenkort naar Verse Vis (25.04), Arsenal (28.04) en Alpha Whale (30.04) gaan kijken. Info en tickets vind je hier.