Kwaliteit verkoopt zichzelf. The Maccabees krijgen in de media niet de aandacht die ze op basis van hun 2 uitstekende albums verdienen, maar de Rotonde van de Botanique zat gisterenavond wel vol voor hun eerste optreden op Belgische bodem.
Om maar meteen te beginnen met de conclusie: de groep is klaar voor grotere zalen. Niet verwonderlijk ook. Na hun debuutplaat hadden The Maccabees nog niet de budgetten om continentaal Europa rond te trekken, zo wisten de heren ons zelf te vertellen. Stilzitten hebben ze echter ook niet gedaan. De voorbije jaren speelden de Britten een pak concerten in kleine en middelgrote Engelse zalen, verkochten ze The Roundhouse (capaciteit 2000+) uit en sierde hun naam de affiche van een pak Britse festivals. We zagen gisteren dus geen bende onbeholpen debutanten, maar een goed op elkaar ingespeelde band, met een strakke set en een fijne lichtshow. En hele knappe songs, maar dat wisten we al op voorhand.
Nummers als “First Love” en “No Kind Words” klonken live niet noodzakelijk anders dan op plaat, maar wel nog overtuigender. Tijdens “Accordion Song” draaiden zanger Orlando Weeks en gitarist Felix White de rollen een keertje om en mocht de gitarist, sowieso het meest opvallende bandlid, even volledig de rol van frontman op zich nemen terwijl de zanger de hand aan zijn mini-accordeon sloeg. “Toothpaste Kisses” zorgde in de loop van de show voor de verwachte rustige noot. Iets meer variatie mogen ze misschien nog inbouwen, The Maccabees, maar wie gisteren een zwak moment wilde vinden, moest heel goed zoeken, of een anti-britpop fundamentalist zijn. Ja, nu je het zegt, zo lopen er eigenlijk nog veel teveel rond bij de leidinggevende muziekmedia in Vlaanderen. Hang ‘em!
In de CD review enkele dagen geleden droomden we al hardop van The Maccabees op Pukkelpop. Programmator Eppo Janssen was alvast 1 van de aandachtige toeschouwers in de Rotonde. Need I say more?