Het live-humeur van The Horrors valt altijd even af te wachten, zeker wanneer de Britse band in het daglicht moet spelen. Dat laatste is overigens sowieso jammer gezien de briljante laserlichtshow die het vijftal normaal gezien brengt, maar moeilijk gaat ook. Faris Badwan doet, op enkele concentratieloze momenten na (“Sorry, I got distracted by that horse”) nochtans zijn best om de hele set niet op een rommeltje te laten uitdraaien, al is een optreden van de bende uit Southend-on-Sea niets zonder een beetje chaos.
Het knispert, knettert en kraakt op het podium wanneer ‘Mirror’s image’ wordt ingezet. Met hun bekende, zwierige stijl moet Sziget zich niet aan te veel show verwachten en met deze temperaturen lijkt de band dat ook helemaal niet van plan. The Horrors kabbelen op hun dooie gemak door songs als ‘I can see through you’, ‘In and out of sight’ en ‘Sea within a sea’, maar weten nooit echt te boeien met deze vlakke setlist vol zinderende synths en wel erg weinig stevig gitaarwerk.
The Horrors komen pas echt tot leven wanneer het na een uur de beurt is aan klepper en publieksfavoriet ‘Still life’. De zorgvuldig opgebouwde laagjes zorgen voor een heerlijk sterke geluidsmuur die met de duistere, haast kreunende stem van Badwan Budapest genadeloos bedwelmt. In het poppy en meer hapklare ‘I see you’ weten de Britten dat kunststukje nog een keer te herhalen, om dan te eindigen met de donkere synthoutro waarin Badwan zich nog even gewaagd in het publiek gooit.
Tijdens deze bloedhete middag weten The Horrors uiteindelijk en jammer genoeg maar matig te boeien door de wel erg wisselvallige performance en weinig spannende setlist.