Sonic Youth hield gisteren halt in Brussel op een korte Europese tour en we mogen van geluk spreken dat de groep dat deed. Het concert was volledig opgebouwd rond hun laatste cd ‘The Eternal’ en vanaf het begin was duidelijk dat die plaat live volledig overeind zou blijven. Het podium zelf was sober aangekleed met vier grote sculpturen die langs binnen belicht werden. Thurston Moore leek van ver nog altijd als een puber en martelde zijn gitaar zoals in zijn jongste jaren. Ook Kim Gordon zag er weer goddelijk uit en ze blijft voor mij de ultieme ‘rock chick’. Alleen aan Lee Ranaldo’s grijze haren kon je zien dat we met oudere rockers te maken hebben.
De set startte met ‘One Way’ en ‘Sacred Trickster’ en bijna alle songs uit die laatste lp werden gespeeld. Dat Sonic Youth een geëngageerde groep met een boodschap is, werd kracht bijgezet met ‘Anti-Orgasm’, één van de vele hoogtepunten van de avond. Dat die wall of noise en distortion niet zomaar wat gratuit lawaai is kon je zien aan het hechte samenspel van de groep. Bij Sonic Youth is er nooit echt een leider geweest, ieder neemt die rol wel eens waar. Door kleine, subtiele signalen te geven aan elkaar worden songs een bepaalde richting uitgestuurd. Verder in de set hoorden we ook nog straffe versies van ‘Antenna’ en “Poisson Arrow’. Slechts een paar oudere nummers, oa. Shadow of a Doubt en Stereo Sanctity, passeerden de revue in het eerste deel van de set. Maar het geheel was af en alles paste perfect in elkaar. Na een uurtje haalde Thurston Moore zijn akoestische gitaar boven om het eerste deel van concert af te sluiten met ‘Massage the History’, een vintage Sonic Youth song die traag opgebouwd wordt naar een ware noise climax en dan terugkeert naar een intens mooi einde.
Toen de bandleden terugkwamen grepen ze nog een keer terug naar E.V.O.L. met ‘Tom Violence’, gevolgd door het geweldige ‘Cross the Breece’. Het publiek wilde nog meer en Sonic Youth kwam nog terug voor twee extra nummers. Lee Ranaldo nam dan de honneurs waar in ‘What We Know’, ook al uit The Eternal. Het einde was gereserveerd voor ‘Death Valley ‘69’. De band gooide nog eens alles open en zorgde voor een grandioos einde van een memorabel concert.
Als je die oude songs zo hoort knallen, hoop je ergens dat Sonic Youth eens een soort van greatest hits concert zal spelen. Langs de andere kant wéét je dat ze altijd hun eigen zin doen en dat ze na al die jaren nog steeds ongelofelijk sterk uit de hoek kunnen komen. Je moet het als band toch maar presteren om na meer dan 25 jaar on the road een echt memorabel concert te geven rond een nieuw album en slechts een paar oude nummers te spelen. Het was van de zeven Sonic Youth optredens die ik ooit zag waarschijnlijk hun beste. En die reactie hoorde je bij meerdere fans aan de bar in de AB.