Maar liefst 19 jaar was het geleden dat Shonen Knife tijdens een Europese tour nog eens België aandeed. Wie terugrekent komt niet toevallig uit op het hoogtepunt van de grunge. Vanuit verschillende hoeken van deze beweging werd het Japanse meidentrio indertijd innig omarmd en geknuffeld. Terwijl ze in Seattle hun onschuld al lang hadden verloren, was het net de in poppunksongs gegoten kinderlijke onbevangenheid van het drietal dat erg aansprak. Ook nu nog lijkt de band geen fractie van hun springerige optimisme te hebben ingeboet. Als je weet dat Shonen Knife onlangs haar 30-jarig bestaan vierde kan je je een voorstelling maken van drijvende kracht en enig overgebleven stichtend lid Naoko Yamano’s leeftijd. Desalniettemin spreidt ze nog steeds een bijna naïef en sowieso hartverwarmend aandoenlijk enthousiasme ten toon.
Dit in schril contrast met opwarmer Former Utopia dat een erg verveelde en uitgebluste indruk maakt. Het Koreaans-Britse duo brengt een soort zielloze, rammelende lofi rock. Boven het weinig geïnspireerde gebonk van drumster Rama speelt zanger-gitarist George warrig rommelende gitaarlicks en solo’s waarop hij bij tijd en wijlen nog wat postpunkvocalen tracht te leggen. We komen te weten dat ze normaal met een bassist spelen die echter verkoos in London achter te blijven, en we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat ook zij liever ergens anders waren geweest. Alleszins denken we van deze groep in de toekomst niet bijster veel meer te zullen horen.
Het minste dat je kan zeggen, is dat de entree van Shonen Knife meteen iedereen wakker schudt. Het komt best wel bevreemdend over als drie piepkleine, gelijkgeklede dames in slagorde het podium ophuppelen, en met een onverstoorbare tandpastasmile op het gelaat een feërieke pastiche op een heavy metaloptreden inzetten, die vanaf de eerste tonen van opener ‘Konnichiwa’ zowat een uur wordt volgehouden. Evenals de simplistisch schattige bindlyrics is het een aspect van de groep dat het publiek enerzijds erg aanspreekt, maar waar het anderzijds niet echt blijf mee weet. Hebben we hier te maken met een heuse culuurclash, is het een vermomde vorm van maatschappijkritiek, of hanteert Shonen Knife bewust een soort bizarre humor en kunnen we vrijuit meelachen? Niemand lijkt er echt uit te komen, maar dat mag de pret niet derven. Terwijl het hoedanook deel uitmaakt van de eigenheid en aantrekkingskracht van Shonen Knife, krijgen we ook los van dit alles een erg goede en catchy punkrockshow voorgeschoteld.
Met nagenoeg 20 albums op de teller beschikt het trio over een ruim arsenaal aan songs om uit te putten. We onthouden onder meer ‘Do You Happen to Know’, ‘Banana Chips’ en ‘Riding on the Rocket’. Verder zijn de zelfverklaarde Osaka Ramones het haast aan hun status verplicht hun grote voorbeelden te coveren, wat dan ook gebeurt. Hun uitmuntende, dit jaar uitgekomen langspeler ‘Pop Tune’ mag uiteraard evenmin op het appel ontbreken. Naast het uiterst meezingbare titelnummer en het rockende ‘Ghost Train’, bewijzen ‘Psychedelic Life’ en ‘Sunshine’ dat Yamano zich weer goed heeft weten omringen. Deze respectievelijk door drumster Emi Morimoto en bassiste Ritsuko Taneda vocaal loepzuiver gebrachte nummers, geven meteen aan waarom de lichtjes aan de Beach Boys refererende backings een sterk punt van de band zijn. Als bis krijgen we tenslotte nog een eigen interpretatie van The Carpenters ‘Top of the World’ aangereikt als eenzame afsluiter.
Terwijl we muzikaal een bekwame en goed gerodeerde poppunkgroep met een sterk repertoire te zien kregen, zijn er aantal extra parameters die een optreden van Shonen Knife tot een ware belevenis maken waarvan we blij zijn dat we er eens mochten bijzijn.
Muziekodroom zet binnenkort onder meer Tommigun + Float Fall (27.10), Ken Stringfellow (07.11) en PVT (24.11) op de affiche. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.