Vorige week snelde ondergetekende naar de platenboer om ’Nature Fear’ te kopen, de nieuwe van School Is Cool, die iets vroeger dan verwacht uitkwam. Een recensie van deze plaat kan je binnenkort op Indiestyle lezen, wij gingen gisteren al eens kijken hoe ze live werd voorgesteld in thuisstad Antwerpen.
Samowar was uitgenodigd om de zaal warm te spelen. De zwaar klinkende naam deed je niet vermoeden dat er een fragiel meisje – Leen Diependaele – op het podium zou verschijnen. Ondanks onze foute gok werden we niet teleurgesteld. Gewapend met een Loop Station en een drumcomputer liet de artieste ons enkele fijne nummers horen waarbij we vaak aan Björk moesten denken. Samowar strijdt zondag voor eeuwige roem tijdens de finale van HUMO’s Rock Rally, ze is een kanshebber, wat ons betreft.
Twintig minuten later was het zover: we zouden te zien krijgen wat School Is Cool live ging doen met nieuwe nummers onder de arm en zonder percussionist Andrew van Ostade, die onlangs het collectief verliet. Wanneer het donker werd en een zware synthklank herhaaldelijk de ruimte werd ingestuurd, steeg de spanning. Dit was de voorbode van het dreigende ‘Tusks’, dat de toon uitstekend zette. Onmiddellijk volgde het begeesterende ‘Black Dog Panting’, waarmee de band ons een tijd geleden verraste. Het begin was duister en onzeker, tot de drums in het midden van de song een epische samenzang op gang trokken. Twee songs ver leek zanger Johannes Genard al bijna uit zijn eigen lichaam te treden.
De Antwerpse groep heeft intussen wat personeelswissels ondergaan, toch leek het of ze nooit in een andere opstelling hadden gespeeld. De zes muzikanten voelden elkaar perfect aan en droegen voor het concert aangepaste kleren wat hun performance alleen maar extra overtuigingskracht gaf. Tijdens ‘Hollow Hill’ werden we pas echt de mythische wereld ingezogen die ‘Nature Fear’ vertolkt. Johannes Genard vervormde zijn stem huiveringwekkend laag zonder dat het één moment karikaturaal werd. Aan School is Cool heeft altijd al een donker kantje gezeten, bij ‘Entropology’ werd dit echter nog verstopt onder tonnen euforisch enthousiasme, terwijl het nu als een krachtige troef werd uitgespeeld.
Het is niet zo dat we tijdens het concert verloren liepen in een zwarte waas. Oudere nummers zoals ‘In Want of Something’ en ‘The Underside’ werden herkend en meegezongen. Tijdens ‘The Soothing Sound of Breaking Bones’, dat een mooie brug lijkt te vormen tussen het eerste en tweede album, werd er een oproep gedaan tot dansen en ook tijdens het dynamische ‘Blue jeans’ was het zéér moeilijk stilstaan in de TRIX Club. Als vanouds ontplofte er naar het einde van het concert toe een bom tijdens ‘Warpaint’ en ‘The World is Gonna End Tonight’. Bij deze songs viel het bovendien op hoe de muzikanten met z’n zessen een geavanceerder geluid weten neer te zetten, dat langs de andere kant gewoon zijn oude ziel behoudt.
School Is Cool heeft duidelijk letterlijke en figuurlijke transformaties ondergaan. Het omarmen van de duisternis en explosiviteit gaat de groep uitstekend af: het zestal verpletterde ons als een machtige kracht der natuur. Toch konden we ze wel op één leugen betrappen bij het afsluitende ‘New Kids In Town’: ondertussen mogen ze zich wel degelijk een vaste waarde in het Belgisch muzieklandschap noemen.
TRIX programmeert binnenkort onder andere Gruppo Di Pawlowski (29.03), Little Trouble Kids (12.04) en Echo And The Bunnymen (07.05). Tickets, meer info en de volledige kalender vind je op de website van de zaal.
School is Cool speelt nog onder meer in Leuven (Het Depot, 03.04, info & tickets), Leffinge (De Zwerver, 05.04, info & tickets) en Gent (Vooruit, 09.04, info & tickets). Meer concerten vind je op de website van de groep.