Als je de debuutplaat ‘180’ oplegt, is het nog niet helemaal duidelijk waarom al die Britten zo losgehen op Palma Violets. Op het album horen we uiterst vermakelijke rammelrock, met hier en daar een briljante gitaarriff of een gemaakt-voor-pub-singalongs-refrein, en de jongens van NME zaten zeker niet aan de paddenstoelen toen ze ‘Best Of Friends’ verkozen tot beste song van 2012. Wat deze Engelse band echt zo uniek maakt, is de manier waarop ze dit alles live brengen. Een ode aan de chaos, waarbij structuur en doordachtheid volledig afwezig zijn. Hun optreden in de Charlatan was een regelrechte aanslag op onze trommelvliezen – we vermoeden dat Joke Schauvliege de decibels tot in haar kantoor kon horen – maar de manier waarop de Palma Violets vooral zichzelf teisteren is een bizar, doch bijzonder interessant schouwspel.
Het Antwerpse Psycho 44 mocht de avond aftrappen en maakte al snel duidelijk dat de liefhebbers van knuffelrock op hun kin mochten kloppen. Het hardere spectrum van de rockscene passeerde de revue, inclusief schreeuwerige zang en gitaarriffs die weinig aan de verbeelding overlieten. Wat Psycho 44 mist aan subtiliteit maken ze goed met hun energie. Niet dat we onmiddellijk richting merchandisestand holden om hun EP aan te schaffen, maar wakker waren we alleszins.
Het is niet moeilijk om te bevatten waarom Palma Violets zo boomen in het land waar The Libertines goed waren voor een van de laatste collectieve muzikale Aha-Erlebnissen. De chemie tussen de twee frontmannen Sam Fryer en Chilli Jesson herinnert immers fel aan de bizarre verhouding tussen Pete Doherty en Carl Barât. Fryer neemt de belangrijkste zanglijnen voor zijn rekening, maar wanneer driftkikker pur sang Chilli Jesson af en toe iets volstrekt onverstaanbaars in de micro brult hou je pas echt je oren dicht. Het duurde dus wel even tot we gewend waren aan wat Palma Violets zaterdagavond voor ons in petto hadden. ‘Johnny Bagga’ Donuts’ en ‘Rattlesnake Highway’ waren vooral bedoeld om te laten zien hoe luid en hoe chaotisch ze konden spelen. Ook Luc De Vos van Gorki keek toe met een “wat is dit hier?”-blik in zijn ogen.
Op de ene of andere manier komen Palma Violets wel weg met zoveel – weliswaar voorspelbaar – bruut geweld. En het optreden kreeg ook meer cachet toen het betere werk van ‘180’ van onder het stof gehaald werd. De lange in- en outro van ‘All The Summer Wine’ in combinatie met de geniepige gitaarlijn en het fijne “over and over”-refrein bijvoorbeeld, of de tempowisselingen in ‘Chicken Dippers’: de song begint traag, schakelt uit het niets een versnelling hoger in het refrein, en wordt van begin tot eind geruggensteund door het ritmische drumwerk. ‘Best Of Friends’ werd halverwege de set voor de leeuwen gegooid, en kreeg naast het verwachte applaus en enthousiaste meezingen ook prompt de eerste crowdsurfer van de avond als reactie.
‘I Found Love’ is vooral leuk en verrassend door het melancholisch-romantische einde: “You are my serpentine / But I’ll never look you in the eyes again / You are my one divine / But I’ll never look you in the eyes again” zong Fryer, en zo hadden we meteen een zeldzaam moment waarop achter de jeugdige, spring-in-‘t-veld-mentaliteit van deze heren ook nog een zekere sérieux leek schuil te gaan. Dat duurde niet lang, want na het aardig meegezongen feelgoodanthem ‘14’ doken de heren alweer de coulissen in. Na amper een half uur: dat komt ervan als je al je songs erdoor jaagt met het tempo van een Fyra die voor een keer niet in panne staat.
Wat we in de bisronde te zien kregen, tartte pas echt alle verbeelding: toetsenist Jeffrey Mayhew, van wie je daarvoor nauwelijks doorhad dat hij erbij was, eiste de hoofdrol op door van alles in de micro te brullen, waar we overigens geen letter van verstaan hebben, en de eerste rijen uit te nodigen voor een feestje op het podium. De instrumenten werden nog net niet aan diggelen geslagen, en van de cover van ‘Invasion of the Tribbles’ van The Hot Nasties onthouden we toch vooral de oorverdovende noise en bandleden die je nauwelijks nog kon onderscheiden van de joelende meute die het podium bestormde.
“I’ve got a brand new song” zong Fryer op het randje van kattenvals in het gelijknamige afsluitende nummer, maar wij stelden vooral vast dat het bij deze groep in de eerste plaats niet om de songs maar om de energie te doen is. Palma Violets is één grote brok rock ’n roll: niet geschikt voor wie niet houdt van lawaai, wel geschikt voor mensen met een voorliefde voor extatische rock die charmant rammelt langs alle kanten. Je krijgt het idee dat de jongens op het podium zelf niet echt weten waar ze mee bezig zijn, maar het zijn die charme en jeugdige naïviteit die Palma Violets hun unieke plaats in dit muzieklandschap bezorgen.
Het grote probleem is weliswaar dat deze muziek gemaakt is voor zalen als de Charlatan: uit de kluiten gewassen jeugdhuizen waar die pure, onbezorgde rocksfeer meer dan waar ook hangt. Wij houden dus ons hart vast voor wat er op Pinkpop en Rock Werchter gaat gebeuren met Palma Violets, maar we hebben een geruststellend vermoeden dat de jongens er zelf niet echt wakker van liggen.
Democrazy programmeert binnenkort onder meer Isbells + Marble Sounds (11.04), Compact Disk Dummies (23.04) en Villagers + Marco Z (28.04). Klik hier voor meer info, tickets en een volledige kalender.
Palma Violets spelen binnenkort ook in Nijmegen (Doornroosje, 21.05, info & tickets), Rotterdam (Rotown, 22.05, info & tickets), op Pinkpop (15.06, info & tickets) en Rock Werchter (04.07, info & tickets).
Verdeeld door Konkurrent