Dat Appelsap de vinger aan de pols heeft, is algemeen geweten. Daarom konden de opkomende sterren van de nederhop niet ontbreken op het Amsterdamse festival. Label Top Notch scheepte een groep rappers en producers met onder andere Lil’ Kleine, Ronnie Flex en Jack Chiraq naar het eiland van Schiermonnikoog. Daar werd in 2 weken een album in elkaar gebokst.
De volledige New Wave-crew was op de Main Stage present om hun samenwerking voor te stellen aan het grote publiek. Aan de opkomst te zien was ondergetekende niet de enige nieuwsgierige. De set werd meteen afgetrapt met hun karakteristieke sound; sommigen vinden het commercieel, maar anderen merken dan weer invloeden van Drake of Kanye West op ‘808’s & heartbreak’. Dé reden hiervoor is Ronnie Flex. De rapper toonde op Appelsap dat hij perfect kan afwisselen tussen seksueel geladen nummers, en harder, meer trappy werk. In het begin van het optreden kwam vooral dat eerste aan bod. Meestal namen collega’s zoals Lil’ Kleine, Bokoesam, Idaly of Lijpe de strofes voor zich, waarna Ronnie de glijdende refreinen zong/rap.
Met het afspelen van ‘No go zone’ werd een nieuwe dynamiek in het optreden gestoken. Ronnie Flex, en vooral, Lil Kleine hielden zich meer op de achtergrond, en de minder bekende rappers kregen hun moment om te shinen. Het publiek werd getrakteerd op minimalistische trap en turn up-hiphop, waardoor een wildere sfeer ontstond. Ook op het podium nam de chaos over. Alle gastrappers bleven gewoon staan en verses werden zelden door één rapper op zich genomen. Gelukkig bleef het bij een gezellige chaos, waardoor de show niet verzonk in de middelmaat. De laatste twintig minuten boden dan weer een herneming van het begin, met het verschil dat Lil Kleine nu prominent zijn plaats opeiste. Wegens plaatsgebrek op het podium, stonden hij en Ronnie Flex zo goed als continu bovenop de boxen het publiek op te jutten. Hoewel het optreden van New Wave al over tijd was, hadden ze ons ‘Drank en drugs’ nog niet voorgeschoteld. Het nummer werd verschillende malen ingezet en dan weer afgebroken, omdat iedereen wel iets te zeggen had. Uiteindelijk drukte Jack Chiraq op de play-knop, en mochten we tot twee maal toe ja zeggen tegen MDMA.
De hele crew toonde een welgemikte middelvinger naar al hun haters, en bewees met dit optreden dat ze in team er gemakkelijk in slagen om een festivalweide naar hun hand te zetten. De onbetwiste leider van het collectief was Ronnie Flex, maar die wist wanneer hij de aandacht mocht opeisen, en wanneer hij die moest afstaan. Ondergetekende merkte slechts één minpuntje: naar het einde van het optreden sloeg (door het enthousiasme?) de chaos door naar de foute kant van de balans, waardoor de show rommelig overkwam.