Sinds de release van het onvolprezen meesterwerk ‘Blues funeral’ heeft Mark Lanegan allerminst stilgezeten. Hoewel de man zowat constant onderweg was, vond het voormalige grunge-icoon toch nog de tijd ondertussen maar liefst drie albums op de markt te brengen. Naast het vorige winter verschenen Kerst-tussendoortje ‘Dark Mark does Christmass’ zagen dit jaar niet minder dan twee langspelers het levenslicht, zijnde ‘Black pudding’ een samenwerking met Duke Garwood en de recente coverplaat ‘Imitations’. In het statige Flagey gebouw kwam Lanegan deze laatste verwezenlijkingen in eigen persoon aan het publiek voorstellen.
Partner in crime Duke Garwood krijgt de eer de zaal in de juiste stemming te brengen met zijn eigen, donker sfeervolle solowerk. Bizar fingerpickend brengt de Britse singer-songwriter een elektrische, onheilspellende, nogal etherische variant op deltablues die door de losse aanpak bij momenten wat soundscaperig overkomt. Terwijl Garwood muzikaal duidelijk heel wat in zijn mars heeft, mist hij zonder Lanegans inbreng toch de nodige punch en daadkracht om live lang te blijven boeien. Het half uurtje dat hij ter beschikking krijgt, weet hij maar net interessant genoeg te vullen.
Als Mark Lanegan met de traag dreigende opener ‘When your number isn’t up’ vervaarlijk hypnotizerend aan de deur komt kloppen, merk je, extra in de verf gezet door de perfecte akoestiek van de zaal, meteen dat hij vocaal in erg grote doen is. Lanegans indrukwekkende bariton komt uitermate soepel voor de dag, en weet zowel tijdens de diepste grommen als de hoogste uithalen moeiteloos te overtuigen. Terwijl Garwood doorheen het optreden wat onopvallend op een saxofoon staat te blazen, blijken de aangekondigde strijkers enkel uit een viool en cello te bestaan. Aangevuld met bas en elektrische gitaar, maakt deze line up op qua stijl diverse nummers als het ingetogen ‘The cherry tree carol’, het opzwepende ‘The gravedigger’s song’ en het breekbare ‘One hundred days’ echter gedecideerd duidelijk dat ze in staat zijn een breed spectrum te bestrijken, en onmiskenbaar de juiste band voor de job zijn.
Ingeleid door een uitgebreide aanloop waarin Lanegan wat grasduint in zijn aanzienlijke oeuvre blijkt het zwaartepunt van de set uit coverwerk te bestaan. Na The Soulsavers’ ‘Can’t catch the train’ wordt, aanvattend met Sinatra’s ‘Pretty Colors’, namelijk ruim aandacht besteed aan ‘Imitations’. Tijdens een sober ondersteunde, ijzingwekkende versie van ‘Mack the knife’ groeit Mark Lanegan zienderogen in zijn rol als crooner bij uitstek van de underground, waardoor songs als ‘Solitaire’ en ‘Autumn leaves’ je ongedwongen freewheelend meenemen op een bevreemdend melancholische trip naar het verleden. Tussendoor eerde de sombere bard uit Ellensburg zonder veel poespas, in zijn eigengereide, lichtjes mensenschuwe stijl de alom betreurde Lou Reed op gepaste muzikale wijze in de vorm van een indringende versie van ‘Satellite of love’. ‘Mirrored’ en aflsuiter ‘On Jesus’ program’ geven het eerste deel van de set een zinderend slotakkoord mee.
Het is meteen ook de laatste keer dat we de intense, sfeervol begeleidende strijkers aan het werk horen. Voor de bisronde, die in wezen eerder een tweede afzonderlijk deel van de performance vormt, verdwijnt het duo namelijk achter de coulissen, terwijl Duke Garwood dan weer zijn gitaar omgordt. ‘War memorial’ blijkt immers de aanzet tot een volwaardige presentatie van ‘Black pudding’. Hoewel de zanger voor de tekst van ‘Mescalito’ nog opzichtig moet spieken, geven het funky ‘Cold Molly’ en het folkbluesy ‘Pentecostal’ aan dat de samenwerking tussen Garwood en Lanegan zonder twijfel een schot in de roos is. Hierna krijgen we als laatste uitsmijter nog een gitaargestuurde, relatief uitbundige versie van de Screaming Trees’ ‘Halo of ashes’ mee. Het vormt een ideaal einde voor een geweldige muzikale avond waarop Mark Lanegan nog eens ouderwets sterk voor de dag kwam met weer maar eens een nieuwe begeleidingsband aan zijn zijde die het optreden op meer dan gewoon vakkundige wijze mee kleur wist te geven.
De AB programmeert binnenkort onder andere Warpaint (02.11), Pokey LaFarge (14.11) en Night Beds (20.11). Een volledige concertkalender, info en tickets vind je hier.