Na een heel erg gesmaakte passage op Pukkelpop keerde Low terug naar België op een koude herfstavond. En laat dat nu het perfecte moment zijn om naar de bloedmooie muziek van het trio te luisteren.
Alvorens de hoofdvogel ons voorgeschoteld werd, was het de beurt aan Barbarossa, niet met drummer, zoals bij zijn vorige passage(s) in ons land, maar als een volwaardige éénmansband. De Brit, gezegend met een engelenstem, toert met Low door Europa en is daar, zoals hij zelf aangeeft, heel blij mee. Hij opent met een kerkorgel en zijn stem, al sijpelen langzaamaan de beats binnen. Vanaf nummer 2 neemt de elektronica de bovenhand, wat geregeld resulteert in heel aangename stukken muziek, inclusief het nieuwe ‘Imager’. Toch overtuigt Barbarossa nergens zo veel als bij afsluiter en single ‘The Load’. We kunnen dit beschrijven als een mooi voorprogramma, hoewel James Mathe nog iets meer een eigen smoel nodig heeft om volledig door te breken.
Even later is het dan tijd voor Low. Zonder franjes komen ze het podium op, terwijl de lichten nog aan zijn. Ze wachten even tot alles oké is en dan beginnen ze er gewoon aan. ‘Words’, eveneens de opener van hun debuut ‘I Could Live in Hope’, zet meteen de toon voor het hele optreden. Op ‘Majesty/Magic’ laat het trio ook de rauwere kant van de band van zich horen. De echte kracht van Low wordt daarentegen pas duidelijk bij ‘Plastic Cup’. Zelden waren we zo ontroerd na het horen van een nummer dat gaat over urineren in een plastieken bekertje. Na ‘On My Own’ passeert ook ‘Holy Ghost’ van de laatste plaat ‘The Invisible Way’ de revue. Het eerste moment dat Mimi Parker de lead vocals overneemt van Alan Sparhawk is er eentje om te koesteren. Niet alleen omdat afwisseling bij Low soms welgekomen is, maar omdat de zangeres zo een aangrijpende stem heeft.
Na een iets oudere passage (‘Monkey’) keert de band weer terug naar nieuwer werk met het innemende ‘Waiting’ en ‘If I Could Just Make It Stop’. Ook ‘Dragonfly’ en ‘Sunflower’ vormen prachtige momentopnames. Op dat moment kijken we rond ons en merken we dat iedereen voor het podium zich in een soort van roes bevindt, volop genietend van de dromerige muziek van Low. ‘Pissing’ eindigt behoorlijk noisy, met een schreeuwende gitaarpartij van Sparhawk centraal. Als de tonen van ‘Breaker’ weerklinken, komt het idee van herhaling voor het eerst naar boven. Gelukkig zetten ze meteen daarna het fantastische ‘Especially Me’ in, waarin Parker voor een tweede maal ten volle mag schitteren. Bij afsluiter ‘Murderer’ horen we Alan Sparhawk voor het eerst interageren met zijn publiek. Het stoort absoluut niet dat het zo lang geduurd heeft, want het draagt alleen maar bij tot de “less is more”-politiek van Low.
In de bisronde kiezen de Amerikanen voor de Rihanna-cover ‘Stay’ en het rustige ‘Little Argument with Myself’ om zo het optreden definitief af te ronden. Prachtige klanken hebben zich in onze oren gewurmd. Voor Low is less nog steeds more, en dat mag zo blijven ook.
Het Depot programmeert de volgende weken onder meer Villagers (16.11), Yo La Tengo (02.12) en Glasvegas (06.12). De volledige concertkalender vind je op www.hetdepot.be.