Toen we enige tijd geleden vernamen dat Melvins-frontman en onbewuste grondlegger van onder andere sludge, stoner en grunge Buzz Osborne de akoestische tour op zou gaan, wisten we aanvankelijk niet echt waar we ons aan konden verwachten. Ondertussen raakten we hoe langer hoe meer onder de indruk van solo-album ‘This machine kills artists’ dat in een onversterkt jasje op wonderbaarlijke wijze de dreiging van doom aan de snedigheid van punkrock weet te koppelen, en konden we niet wachten om de man ook live eens in z’n uppie aan het werk te zien. Onderweg van het Incubate Festival naar het VK hield deze cultlegende voor even halt in de Kortrijkse Kreun, dat van de gelegenheid gebruik maakte zijn 5de verjaardag op de huidige locatie te vieren.
Omgeven door brandende wierook en theelichtjes mikt voorprogramma Spookhuisje, gezeten op een oosters tapijt midden in de zaal, duidelijk op sfeerschepping. Geholpen door een aantal effect- en looppedalen perst deze eenling een indrukwekkend arsenaal aan instrumentale soundscapes uit zijn elektrische gitaar die nu eens bezwerend, dan weer etherisch dromerig en bij momenten zelfs dreigend of agressief overkomen. Terwijl hij het soort set brengt waar je je helemaal kan door laten meeslepen in een bedwelmende roes, missen we uiteindelijk toch wat een pointe.
Die zijn er, zowel muzikaal als verhalend, dan weer in overvloed bij King Buzzo die als opener kiest voor een met veel dynamiek en pathos gebracht ‘Boris’, gevolgd door de op ‘Lysol’ verschenen Alice Cooper-cover ‘The ballad of Dwight Fry’. Van meet af aan zoekt Osborne indringend oogcontact met het publiek en beweegt hij zich, blijkbaar op aanraden van zijn vrouw, erg natuurlijk over het podium, naar eigen zeggen net zoals wanneer hij thuis al rondwandelend gitaar speelt in de woonkamer.
Melvins-nummers worden netjes afgewisseld met nieuw werk, waarbij de focus misschien net dat tikkeltje naar die eersten overhelt. Hoewel dat op plaat gezien de geheel eigengereide riffs zo niet opvalt, merk je live wel dat songs als ‘Dark brown teeth’ en ‘Rough democracy’ een volledigere en afgewerktere indruk wekken en dat ze met een akoestisch eindresultaat voor ogen werden geschreven. Van ons hadden die verhoudingen dus eventueel wel mogen omgedraaid worden, al snappen we de vrees voor een overdaad aan nieuw en misschien grotendeels onbekend werk met het oog op een zo boeiend mogelijke set voor het publiek maar al te goed. Tot voor kort was het akoestische livegebeuren voor Osborne immers nog een totale sprong in het duister.
In die optiek trakteert Buzzo, die zich opwerpt als een begenadigd verteller, de zaal daarenboven op een aantal pittige anekdotes die hij put uit zijn jarenlange wederwaardigheden in de muziekwereld. Eén daarvan neemt steevast een centrale plaats in de show in. Terwijl die over zijn relatie met Dave Grohl al een tijdje de wereld rondgaat, krijgen we er nu eentje over Mike Patton te horen, met een pointe om U tegen te zeggen: een gemaskerde Patton schijt, en jawel dat valt letterlijk te nemen, de voorste rijen van een Faith No More-publiek onder. De technische details daaromtrent zullen jullie ondertussen ongetwijfeld al wel kunnen googelen.
In zijn geheel verschijnt King Buzzo energiek, scherp, gedreven, eerlijk en bij momenten hilarisch humoristisch op het appèl. Muzikaal zorgt hij zowel in zang, gitaarspel als dynamiek voor een enorme variatie, en weet hij in zijn eentje moeiteloos de zaal omver te blazen. Een snedig slotakkoord van de avond krijgen we met krachtige versies van Melvins-klassiekers ‘Hooch’ en ‘Revolve’. Alvorens er iemand om bisnummers kan roepen, pakt Buzzo vliegensvlug zijn gitaar in en verdwijnt hij in de coulissen. Traveling light, heet dat dan.
De Kreun programmeert binnenkort onder andere Au Revoir Simone (02.11), Trans Am (12.11) en White Lung (18.11). Een volledige concertkalender, info & tickets vind je hier.