Een jaar na de release van ‘Immunity’ blijft de Britse producer Jon Hopkins alomtegenwoordig. Hij werkte namelijk mee aan de nieuwe plaat van Coldplay, bracht ‘We Disappear’ als single uit met vocals van Lulu James en stond gisteren in de uitverkochte Box van de Ancienne Belgique.
Eerst mocht de Belgische producer Adriaan de Roover, beter bekend als Oaktree, tonen waarom hij door Duyster, PIAS en een hele reeks toonaangevende buitenlandse blogs werd opgepikt. Dat deed hij in het gezelschap van een harpiste, violiste, synthman en een occasioneel opduikende zangeres, wat zorgde voor een aangename live-ervaring van ’s mans elektronische sound. Het samengaan van die meer klassiek schone instrumenten en de hippe bassen en beats zorgde voor zondagavondse magie met een melancholisch randje. Verder herkenden we tussen de Antwerpenaar zijn eigen prima liedjes een buitengewoon betoverende versie van Chelsea Wolfes sowieso al uitzonderlijk mooie ‘Flatlands’. Al bij al liet de artiest ons dus erg tevreden achter en waren we na zijn show hongerig naar meer. Oaktree is zonder twijfel één van de meest boeiende nieuwe namen in ons muzikaal landschap.
Daarna was het Jon Hopkins’ beurt om een uur te imponeren met loden beats, ijzingwekkende spanningen en fantastische projecties. De Brit had begrepen dat een eenmanselektronica-act wel een zekere show nodig heeft om een volledige speeltijd te kunnen boeien en had daarom de meest prachtige visuals meegebracht. De ene keer zagen we een kleurrijk ruimtefiguur tollende bewegingen maken, vaker kregen we echter beelden die bijna richting een videoclip gingen.
Natuurlijk draaide het evenwel nog meer om de muziek, die – we moeten daar eerlijk in zijn – bij de ‘Immunity’-nummers nauwelijks afweek van de op plaat geserveerde versies. Toch kon dat bij de beste man niet echt kwaad, want zijn sound had live gewoon een veel groter en vooral intenser effect dan bij een luisterbeurt in een andere setting. Songs als het ijzersterke ‘Breathe This Air’ en ‘Collider’ beukten in, vraten je vanbinnen helemaal op en nestelden zich in je hoofd waar vroeger een grijze massa gezeten had.
Zo werkt de producer zijn trucje nu eenmaal. Vaak kiest de Brit ervoor om op te bouwen vanuit een vrij rustige ambientsound, die vervolgens richting techno te laten evolueren en daarna op een repetitieve wijze werkelijk alles uit de loeiharde stadionbassen en –beats te halen. Zo creëert Hopkins tegelijk een euforische sfeer en een verlammend, allesvernietigend geluid. Bij ons schiet het ook in de benen, maar een blik op het vrij makke publiek leerde ons dat er even veel stille genieters en vrolijke fluiters aanwezig waren.
Tot slot benadrukken we nog graag dat Jon perfect weet dat hij de luisteraar af en toe afwisseling en rust moet gunnen. Dat eerste kregen we twee keer in de vorm van agressieve naar rave nijgende IDM die ontdaan werd van alle schoonheid en als een bruut beest je oren op de proef stelde. Het tweede bracht de Coldplay-producer door middel van ambientstukken na minutenlang continu donderend gedreun.
Zo kunnen we besluiten dat Jon Hopkins’ muziek live een fenomenale ervaring is. De producer neemt je zelfcontrole een uur lang helemaal weg met slopende bassen en beats, en het lijkt ons net de kunst om je ook daadwerkelijk over te geven aan de artiest zijn robuuste sound.
De Ancienne Belgique programmeert in de komende weken onder meer Revere (04.05), Liz Green (02.06) en Damien Jurado (03.06). Alle info, tickets en de volledige concertkalender vind je op de website van de AB.